കുണ്ഡലിനിപ്പാട്ട്: ഒരു സൗന്ദര്യാത്മക ദൈവത്തെ തേടി - 2 /എം.കെ.ഹരികുമാർ

'അരുളാനന്ദക്കൂത്ത്' കാണാൻ ഗുരു ആഹ്വാനം ചെയ്യുകയാണ്. ഒരു സാധാരണ മർത്ത്യജന്മത്തിൽ അരുളിനു എവിടെയാണ് സ്ഥാനം? നാം  പാപികൾ തന്നെയാണ്. ക്രിസ്തുമതത്തിൽ പറയുന്ന പാപത്തിൽ കഴമ്പുണ്ട്. അമ്മയോടുള്ള ബന്ധം നോക്കൂ. അമ്മ നിരുപാധികമായ സ്നേഹമാണ് തരുന്നത്.ആ ഗർഭപാത്രത്തെ നിഷേധിക്കാനാവില്ല. അമ്മയ്ക്ക് എന്തെങ്കിലും കൊടുത്താലും ഇല്ലെങ്കിലും ആ സ്നേഹത്തിനു കുറവില്ല. അമ്മയ്ക്ക് സ്നേഹിക്കാതിരിക്കാനാവില്ല. അമ്മ  ആ സ്നേഹത്തിന്റെ തീയിലാണ് കഴിയുന്നത്. സവിശേഷമായ സ്നേഹത്തിൻ്റെ അഗ്നിയില്ലെങ്കിൽ അമ്മയ്ക്ക് സമാധാനമുണ്ടാകില്ല. അമ്മ അതിൽ നിന്നു വ്യതിചലിക്കുകയില്ല. എന്നാൽ മക്കൾക്ക് അത് തിരിച്ചു കൊടുക്കാനാവില്ല. മക്കൾ വലുതാവുന്നതോടെ അവർ സ്വയം ജനിച്ചതാണെന്നു ചിന്തിച്ചു തുടങ്ങുന്നു. ചിലർ പറയാറുണ്ട് ,ഞാൻ ഞാൻ മാത്രമാണ് ,അതിൽ നിന്ന് ഞാൻ മാറില്ല എന്ന് .അവർ 'ഞാനാ'യിരിക്കുന്നതിൽ അഭിമാനമോ സന്തോഷമോ ഉള്ളവരാണ്. ആത്മാഭിമാനം വേണം. എന്നാൽ അത് അന്ധതയാകരുത്. സ്നേഹത്തിനു മുന്നിൽ കീഴടങ്ങാനുള്ള മനസ്സ് വേണം. മക്കൾ അങ്ങനെ ആത്മാഭിമാനികളാവുമ്പോൾ അമ്മയുടെ സ്നേഹത്തിനു പകരം കൊടുക്കാനാവാതെ വരും. അവൻ പാപം ചെയ്തവൻ തന്നെ. അമ്മയുടെ സ്നേഹത്തിന്റെ കടം തിരിച്ചു കൊടുക്കാനാവാത്ത അവൻ ദുർചിത്തനുമാണ്.അവൻ ആ പാപത്തിൽ തന്നെ കഴിയും .അവൻ്റെ അബോധത്തിലും ആ പാപമുണ്ടായിരിക്കും. എത്ര വലിയവനാണെങ്കിലും പാപം ചെയ്യുന്നത് ഇങ്ങനെയാണ്. പാപത്തിനു സ്ഥൂലവും സൂക്ഷ്മവുമായ ഭാവങ്ങളുണ്ട്. നടക്കുമ്പോൾ ഉറുമ്പുകളെയും സൂക്ഷ്മജീവികളെയും കൊല്ലാതിരിക്കാനാകില്ല .അത് പാപമാണ്. അങ്ങനെയും പാപം ചെയ്യുന്നു. പാപം ചെയ്യുന്നവർ അത് മറക്കും .ഒരു കിളിയെ കൊന്നവൻ അതോർത്തിരിക്കുമോ? അവനു അതിൻ്റെ പേരിൽ ഉരുകാനുള്ള ഹൃദയമില്ലല്ലോ.അവൻ അത് മറക്കുമ്പോഴും പാപം അവിടെ നിൽക്കും. ഈ പാപത്തിൽ നിന്നും മുക്താ നേടാൻ തപസ്സ് ചെയ്യണം. തപസ്സ് എന്നാൽ വനത്തിൽ പോയി ഒറ്റയ്ക്കിരിക്കുക എന്ന അർത്ഥം വേണ്ട. തപസ് ഒരു അർച്ചനയാണ് .

ശുശ്രൂഷ ചെയ്യുന്നത് തപസ്സ്

സ്വയം മറക്കുമ്പോഴാണ് തപസ്സിനു വഴി തുറക്കുന്നത്.അഹം ഇല്ലാതാകലാണത്. ശുശ്രൂഷ ചെയ്യുമ്പോൾ അത് തെളിയുന്നു. നമ്മുടേതല്ലാത്ത എന്തിനോടും വിനയമുണ്ടാകുകയാണെങ്കിൽ അതൊരു ചവിട്ടുപടിയാണ് .നമുക്ക് നേരിട്ട് ബന്ധമില്ലാത്തവർക്ക് ശുശ്രൂഷ ചെയ്യാൻ കഴിഞ്ഞാൽ അത് തപസ്സാണ്. രോഗിയെ ശുശ്രൂഷിക്കുന്നത് തപസ്സാണ് - ബൃഹദാരണ്യകോപനിഷത്തിൽ പറയുന്നുണ്ട്. ആത്മാർപ്പണമാണ്, സേവനമാണ് തപസ്സ്. ദാനം കൊടുക്കണം .ചിലർ സ്വന്തം വരുമാനത്തിൽ നിന്ന് ഒരു പങ്ക് മറ്റാർക്കും കൊടുക്കാതെ കിട്ടുന്നതെല്ലാം സ്വന്തം ശരീരത്തിനും സമ്പാദ്യത്തിനും മാത്രം എന്ന കാഴ്ചപ്പാട് മനുഷ്യത്വവിരുദ്ധമാണ്. നമ്മുടെ ഒരു പങ്ക് ആഹാരമോ സേവനമോ മറ്റൊരാൾക്ക് കൊടുക്കുമ്പോൾ തപസ്സുണ്ടാകുന്നു.

നമ്മെ സ്നേഹിക്കുന്നവരുണ്ട് ,നാം  സ്നേഹിക്കുന്നവരുണ്ട്. അവരുടെ ഏകാന്തതയെക്കുറിച്ച് നാം ഓർക്കണം. നാം അവരെ ദൂരേക്ക് മാറ്റി നിർത്തിയാൽ അവരുടെ മനസ്സിൽ ശൂന്യത നിറയും. അതിനു അനുവദിക്കരുത് .മനുഷ്യരെ  അടുപ്പിച്ചു നിർത്തിയാൽ ശൂന്യത അകലും.കലുഷിതമായ ലൗകിക ജീവിതത്തിൽ പ്രശാന്തമായ കാഴ്ചകൾ വേണ്ടപോലെ വിനിമയം ചെയ്യപ്പെടണമെന്നില്ല. സൗന്ദര്യം എവിടെയോ മറഞ്ഞിരിക്കുകയാണ്. അതിനെ നേരിടാനുള്ള സാക്ഷരത നഷ്ടപ്പെടുന്നു ,അമിതമായ ഭൗതിക ലാഭത്വര നിമിത്തം .ഗുരു പറയുന്നത് ഈ കുഴഞ്ഞു മറിഞ്ഞ ലോകത്ത് സ്വന്തം തപസ്സിൽ നിലയുറപ്പിച്ച് പ്രാർത്ഥന ചെയ്യണമെന്നാണ്.

"തിങ്കളും കൊന്നയും ചൂടുമീശൻ പദ-
പങ്കജം ചേർന്നു നിന്നാടുപാമ്പേ "

ചന്ദ്രകലാധരനായ ഭഗവാനെ ഓർത്ത്, കൊന്ന ചൂടുന്ന ഈശ്വരനെ ഓർത്ത് ആടണമെന്നാണ് ഉപദേശം .ശിവനാണ് വിവക്ഷ. ശിവൻ നമ്മുടെയുള്ളിലാണ്. ശിവൻ്റെ രൂപം ആനന്ദക്കൂത്തിനെ ഓർമിപ്പിക്കുന്നു. ആനന്ദാത്മകമായ പാരമ്യതയാണത്.പ്രാപഞ്ചികമായ സന്തുലിതാസ്ഥയാണ് ആ രൂപത്തിലുള്ളത് .അവിടെ ജലമുണ്ട് ,ആകാശമുണ്ട് ,ചന്ദ്രനുണ്ട് , സർപ്പമുണ്ട്, സംഗീതമുണ്ട്, നടനമുണ്ട്, ചുടലയുണ്ട്, കുടുംബമുണ്ട്, അദൃശ്യതയുണ്ട് ,മരണമുണ്ട്, സ്ത്രീത്വമുണ്ട്.അത് പ്രാപഞ്ചികമായ ലയമാണ് .നടനവും സംഗീതവും ഒരുമിക്കുമ്പോൾ ആനന്ദമുണ്ടാകുന്നു. ഒരാൾ ഒരു ദിവസം വെറുതെയിരുന്നു ചിന്തിച്ചാൽ ആനന്ദമുണ്ടാകില്ല .ചിന്ത ആനന്ദത്തിനു തടസ്സമാണ്. വെട്ടും തിരുത്തുമായി രൂപം കൊള്ളുകയാണ് ചിന്തകൾ .ചിന്ത അലകളുണ്ടാക്കുന്നു .അലകൾ ശക്തി പ്രാപിക്കുന്നു.ചിന്തയിൽ ഭാവനകളുണ്ടാകുന്നു. ചിന്തയില്ലാതിരിക്കുമ്പോൾ സൗന്ദര്യാനുഭവത്തിന്റെ സാകല്യമായ അനുഭൂതി ലഭിക്കുന്നു. ഒരു ശലഭം  പൂവിൽ തേൻ നുകരുന്നത് കാണുമ്പോൾ ചിന്തിക്കാൻ ഒന്നുമില്ല. അത് ആനന്ദം തരും. സൂര്യോദയം ചിന്തിപ്പിക്കുകയല്ല, സമാധാനിപ്പിക്കുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്.  ഈശന്റെ പദപങ്കജത്തോട് ചേർന്നു നിൽക്കാനാണ് പ്രാർത്ഥന. നാം എത്രയോ അകന്നു പോയവരാണ് !. പാപങ്ങളിൽ നിന്നു വിടുതൽ തേടാത്ത നമുക്ക് ശിവൻ്റെ പാദങ്ങൾക്കു സമീപം എത്താനാകുമോ ? ഗുരു സമസ്യ ഉന്നയിക്കുകയാണ്.

മിഥ്യകൾ എണ്ണിയെണ്ണി തീരണം 

സ്വാർത്ഥപ്രേരിതമായ ചിന്തകൾക്ക് അറുതി വരുത്തിയ ശേഷം നാം ആരാണെന്നു സ്വയം ചോദിക്കേണ്ട ഘട്ടമാണിത്. ഇത്രയും കാലം നാം  മറ്റാരോ ആണെന്ന ധാരണയിൽ കലഹിച്ചു .ഒന്നിനോടും യോജിക്കുകയില്ലെന്ന് പ്രഖ്യാപിച്ചുകൊണ്ട്. കരഞ്ഞ് കരഞ്ഞ് പ്രതിഷേധിച്ചു കൊണ്ട്  പിറന്നവരാണല്ലോ നാം. പിറന്നപ്പോൾ എന്തു ബഹളമായിരുന്നു!. അമ്മ  അതെല്ലാം സഹിച്ചു. ആ ബഹളങ്ങളും ഒത്തുതീർപ്പില്ലാത്ത ശാഠ്യങ്ങളും അമ്മയിൽ വിലയം പ്രാപിച്ചു. കലഹങ്ങൾക്കു തുടക്കമിട്ട നാം നടന്നു തുടങ്ങിയപ്പോൾ അതെല്ലാം മോഹങ്ങളായി പരിണമിച്ചു. എല്ലാം കൊതിക്കാനുള്ളതാണെന്ന പുതിയ ബോധ്യമുണ്ടായി. എല്ലാറ്റിനെയും നേരിടാൻ ഓടി. നേടിയതെല്ലാം വ്യർത്ഥമാണെന്നറിഞ്ഞു. എന്നിട്ടും വിട്ടില്ല ;ഓടിക്കൊണ്ടേയിരുന്നു. ശിവരൂപം ഒരു കാവ്യമാണെന്നു ഗുരു സങ്കൽപ്പിക്കുന്നത് 'ശിവശതക'ത്തിലാണ്.

"കുവലയനായകനർക്കനഗ്നിഹോതാ -
വവനിതുടങ്ങിയ ഭൂതിയഞ്ചുമിന്നീ
തവ മറിമായമിതാർക്കറിഞ്ഞിടാവൂ
കവിജനകല്പിത കാവ്യമെന്നപോലെ! "

ചന്ദ്രൻ, സൂര്യൻ, അഗ്നി, ഹോമം ചെയ്യുന്നവൻ, ഭൂമി എന്നീ അഞ്ചുഭൂതങ്ങൾ ശിവൻ്റെ മറിമായമാണെന്നു ആർക്കാണ് അറിയാവുന്നത്? ഇത് കവിയുടെ ഭാവന പോലെ തോന്നും. ശിവരൂപത്തിനു സൗന്ദര്യമാണ് ആകർഷണം .അത് പ്രാപഞ്ചിക രൂപമാണ് ;മനുഷ്യൻ്റെ ഭാവനയിലെ സങ്കുചിതത്വമല്ല. ഈ ശിവരൂപത്തിൻ്റെ  പാദങ്ങളോടു ചേർന്നു നിൽക്കണമെങ്കിൽ വലിയ ചുവടുകൾ ആവശ്യമാണ്. മനുഷ്യൻ്റെ അന്തിമമായ വിശ്രാന്തി ആയിരിക്കാമത്. അവിടെയെത്തിയാൽ പിന്നെ എവിടേയ്ക്കും മടങ്ങാനില്ല. ജീവിതം മിഥ്യകളുടെ പടം പൊഴിക്കലാണ്. ശിവപദത്തിൽ എത്തുന്നതിനു വേണ്ടി  പിന്നിൽ ഉപേക്ഷിക്കുന്നത് മിഥ്യകളുടെ ആവരണങ്ങളാണ്. ഇപ്പോൾ നാം മിഥ്യയുടെ പല അടരുകൾക്കിടയിലാണ്. ഒരു അടരുമാറ്റുമ്പോൾ മറ്റൊന്നു പൊന്തിവരും. അത് മാറ്റുമ്പോൾ മറ്റൊന്ന്. അവസാനമില്ലാത്ത യാത്ര എന്ന് ഇതിനെ വിശേഷിപ്പിക്കാം. ജീവിതം ഈ പടം പൊഴിക്കൽ തന്നെയാണ്. അബദ്ധധാരണകളും ചിന്തകളുമായി വന്നു മൂടുന്ന പടങ്ങൾ ഓരോന്നായി കൊഴിഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ഒരിക്കൽ ശരിയെന്നു തോന്നിയത്, പിന്നീട് തെറ്റെന്ന് തോന്നുന്നത് ഇതുകൊണ്ടാണ്. ആർക്കും ജീവിതത്തിൽ പൂർണമായി ശരികൾ മാത്രം ചെയ്യാൻ ഒക്കില്ലല്ലോ. ചെയ്ത അബദ്ധങ്ങൾ തിരുത്താൻ വേറെ അബദ്ധങ്ങൾ വേണ്ടിവരും. വളരെ ആവേശത്തോടെ ,താൽപര്യത്തോടെ ചെയ്തതെല്ലാം കുറെ കഴിയുമ്പോൾ മിഥ്യയായി മാറുകയോ ഓർത്തു സങ്കടപ്പെടാനുള്ള വസ്തുതകളായി രൂപാന്തരപ്പെടുകയോ ചെയ്യും. മിഥ്യകൾ എണ്ണിയെണ്ണി തീരണം.

"എണ്ണിയെണ്ണി തൊട്ടെണ്ണും പൊരുളൊടുങ്ങിയാൽ
നിന്നിടും ദൃക്കു പോലുള്ളം
നിന്നിലസ്പന്ദമാകണം"(ദൈവദശകം)

രണ്ടു തരത്തിൽ ഗുരുവിൻ്റെ  എണ്ണലിനെ സമീപിക്കാം.
ഭൗതികവസ്തുക്കളുടെ എണ്ണലാണ് ഒന്ന്. ഓരോന്നും പരിശോധിക്കുക. ഓരോന്നിന്റെയും അർത്ഥം ആരായുക ആരാഞ്ഞറിഞ്ഞ് അത് ഉപേക്ഷിക്കുക. പിന്നീട് യാതൊന്നും എണ്ണാൻ അവശേഷിക്കാത്ത അവസ്ഥ വരും. അത് ജ്ഞാനികളുടെ അവസ്ഥയാണ്. അവർ തൊട്ടെണ്ണി പൊരുൾ ഒടുങ്ങുന്നത് കാണുന്നു. എന്താണോ തിരഞ്ഞത് അത് ബാക്കിയായി നിൽക്കാത്ത അനുഭവമുണ്ടാകും; അറിവുണ്ടാകും. അവിടെ ദൃക് നിന്നു പോകുന്നു. കണ്ണുകൾക്ക് പുതുതായൊന്നും കാണാനില്ല. അതുകൊണ്ട് നോട്ടം അവസാനിപ്പിക്കുന്നു. ഈ നിശ്ചലാവസ്ഥ ജ്ഞാനികളുടേതാണ്. എല്ലാ പൊരുളുകളും അറിഞ്ഞ ശേഷമുള്ള നിശ്ചലാവസ്ഥ. അപ്പോഴാണ് 'മോദസ്ഥിതനായി വസിക്കു'ന്നത്. അപ്പോൾ ഒരു ആകുലതയും അവശേഷിക്കുന്നില്ല. ആകുലതകൾക്ക് കാരണമായതെല്ലാം പൊരുളുകളുടെ എണ്ണലിൽ മിഥ്യകളായി നിലംപതിച്ചിരിക്കുന്നു .മനസ്സ് എവിടെയാണ് നിശ്ചലമാകുന്നത് -പരം പൊരുളിൽ .പൊരുളില്ലാത്ത അവസ്ഥയുടെ പൊരുളിൽ.

മറ്റൊന്ന് സംസാരജീവിതത്തിന്റെ പ്രയാസങ്ങളുടെ എണ്ണലാണ് .ബാല്യം മുതൽ നാം എണ്ണി തുടങ്ങുന്നതാണ്. എന്തെല്ലാം പ്രതീക്ഷകളും പ്രതീക്ഷകളുടെ തകർച്ചകളും നാം എണ്ണുന്നു. സ്വപ്നങ്ങൾ സ്വപ്നങ്ങളായി   നിന്നതുകൊണ്ട് എണ്ണാൻ പോലും അവസരം ലഭിച്ചില്ല. തിരിച്ചടികൾ എണ്ണിയാൽ തീരില്ല. പ്രേമവും പ്രേമഭംഗവും എണ്ണാൻ നേരമില്ല. അപമാനവും അപമാനവീകരണവും തുടരുക തന്നെ ചെയ്യും. എല്ലാം എണ്ണിക്കഴിയുമ്പോൾ ഒരു ശാന്തത ലഭിക്കും. ഇതൊന്നുമല്ല ജീവിതം എന്ന തിരിച്ചറിവ് ബാക്കിയാവും.അപ്പോൾ ഒരു പുഞ്ചിരി പൊഴിക്കാം. അവിടെ  മനസ്സ് ലൗകികാതീതമായ ജ്ഞാനത്തിലേക്ക് ഉയരും .

ശരീരത്തിൽ അസ്തിത്വം

അപാരമായ ഒരു അറിവ് വന്നു നമ്മെ വലയും ചെയ്യും. അതാണ് ഗുരു സൂചിപ്പിക്കുന്നുത്. ജീവിത ദുഃഖങ്ങളെ എണ്ണിയെണ്ണി പിന്നിലാക്കി എണ്ണാൻ ബാക്കിയൊന്നും ഇല്ലാതെ ദൃക്ക് നിശ്ചലമായി നിൽക്കുന്ന അവസ്ഥ ജീവിക്കുന്ന ഏതൊരുവനും നേരിടേണ്ടി വരും. ആത്മീയ സാക്ഷാത്കാരം നേടാനും ഈ ശരീരം വേണം. അസ്തിത്വം ശരീരത്തിലാണ്. ശരീരം എന്ന കൂട്ടിലാണ് നാം. ശരീരം എന്ന മണ്ണിലാണ് നാം വളരുന്നത്. ശരീരത്തിലെ വളമാണ് നമ്മുടെ ചിന്തകൾക്ക് ആധാരം. ചിന്തകളുടെ സാഹസികമായ സഞ്ചാരം, അഗാധ ഗർത്തത്തിനു മുകളിലെ ചരടിലൂടെയുള്ള സഞ്ചാരം ശരീരത്തിലാണ് നിബന്ധിച്ചിരിക്കുന്നത്. അസ്തിത്വത്തിന്റെ ഒരു കണമെങ്കിലും അനുഭവിക്കാൻ കഴിയുകയാണെങ്കിൽ കാഴ്ചയുടെ ഒരു അത്ഭുതം സംഭവിക്കും .എന്നാൽ എല്ലാം മിഥ്യയും അർത്ഥശൂന്യതയുമാണെന്നു തിരിച്ചറിയുന്ന നിമിഷം എണ്ണൽ നിർത്തി കണ്ണുകൾ ഒരു ശൂന്യതയിൽ അമരും. അവിടെയാണ് സൗഖ്യമെന്നു ഗുരു പറയുന്നു.പരമമായ കാരുണ്യം അവിടെയാണ്. ഉപഗുപ്തൻ്റെ മനസിലെ കാരുണ്യമല്ല,'കരുണ'യിലെ  വാസവദത്തയുടെ കാരുണ്യമാണിത്. ജീവിതത്തിൽ സർവ്വവും നഷ്ടപ്പെട്ട അവളുടെ മുന്നിൽ ഒരു നാടകത്തിൻ്റെ കപട തിരശീലയാണ് വീഴുന്നത്. അവൾ എണ്ണിയെണ്ണി പിന്നിൽ ഉപേക്ഷിച്ച പൊരുളുകൾ ഒടുങ്ങിയപ്പോൾ അവൾ അനുഭവിക്കുന്ന കാരുണ്യമാണത്. ഇനിയൊന്നും കണ്ടെത്താനില്ലെന്ന അറിവാണത്. സത്യമെന്നു വിശ്വസിച്ച ഉപഗുപ്തനും മിഥ്യയാണെന്നറിയുന്ന ഒരുവൾക്ക് കാരുണ്യമനുഭവിക്കാൻ ജീവിതത്തിൻ്റെ വിചിത്രവഴി താണ്ടണമായിരുന്നു. അപ്പോഴാണ് ഗുരുവിൻ്റെ ഈ വരികളുടെ അർത്ഥം  വ്യക്തമാവുന്നത് .

"വെണ്ണീറണിഞ്ഞു വിളങ്ങും
കണ്ണീരൊഴുകക്കണ്ടാടു പാമ്പേ."

ശിവൻ്റെ ചുടലഭസ്മം പൂശിയ തിരുമേനി കണ്ട് അതിൽ ആനന്ദം അനുഭവിക്കുക .ഏറ്റവും ഉന്നതമായ കാരുണ്യമതാണ്. ഈ ജീവിതത്തിന്റെ സാക്ഷാത്കാരമാണത് .കയ്പും  വിഷാദവും കുടിക്കാനാണല്ലോ മനുഷ്യൻ ഇവിടെ വന്നത്; അവന്റെ പ്രവൃത്തികളിലൂടെ അതാണ് ലഭിക്കുന്നതെങ്കിലും. ഒരുവൻ്റെ  പ്രവർത്തനങ്ങളിലൂടെ ലഭിക്കേണ്ടത് ആനന്ദമാണ്. തെറ്റുകളും അബദ്ധങ്ങളും കടന്നാണ് ആ ബിന്ദുവിലെത്തുക. അവിടെയാണ് ജീവിതത്തിൻ്റെ ഭൂപ്രകൃതി തന്നെ  മാറുന്നത് .ഗുരു അവിടെയാണ് മനുഷ്യത്വത്തിന്റെ ആത്യന്തികമായ ലക്ഷ്യം പൂർത്തിയാവുന്നതായി കാണുന്നത്. ശിവൻ്റെ തിരുമേനിയുടെ ചടുലഭസ്മം നശ്വരതയെക്കുറിച്ചുള്ള സന്ദേശവും അറിവും അനുഭവവുമാണ്. ഒന്നും ഈ ലോകത്ത് ശേഷിക്കുകയില്ല. എല്ലാം ലൗകികമായി തന്നെ ഇല്ലാതാകുമെന്ന അർത്ഥമാണിത് .പേരും ഊരും എല്ലാം  താൽക്കാലികമാണ്. ആത്യന്തികകമായി തെളിയുന്നത് മറ്റൊന്നാണ് .

ജീവിതസത്യങ്ങളുടെ നേർക്ക് നോക്കാൻ വിസമ്മതിക്കുന്നതു കൊണ്ടാണല്ലോ കൂടെ ഉറങ്ങിക്കിടക്കുന്ന സുഹൃത്തിനെ ചുറ്റികയ്ക്ക് തല്ലിക്കൊല്ലുന്ന  വാർത്തയുണ്ടാകുന്നത് .ഒരു പള്ളിയിലേക്ക് പോയി യാതൊരു കാരണവുമില്ലാതെ നിറയൊഴിക്കുന്നവൻ അത് ക്യാമറയിൽ പകർത്തി തൽസമയം ഫേസ്ബുക്കിലിടുകയാണ് .കൂട്ടുകാരിയെ ബലാൽസംഗം ചെയ്യുന്നവൻ  അത് ക്യാമറയിൽ പകർത്തി സൂക്ഷിക്കുന്നു. ജീവിതത്തിൻ്റെ കൊഴിഞ്ഞുപോകുന്ന ഇലകളെക്കുറിച്ച് നാം പരക്കെ അജ്ഞരാണ്. അതുകൊണ്ട് നമുക്ക് അന്ധരായേ  പറ്റൂ.

വഞ്ചനയിൽ നിന്നു ആനന്ദമോ ?

 ഹിംസിക്കുന്നതിൽ നിന്നാണ്, വഞ്ചനയിൽ നിന്നാണ് മിക്കവരും  ആനന്ദം തേടുന്നത്. ഒരു സുഹൃത്തിൻ്റെ കൂടെ വിനയവും സ്നേഹവും പ്രകടിപ്പിച്ചു നടക്കുന്നു. അധികം താമസിയാതെ അവനെ അന്ധാളിപ്പിച്ചുകൊണ്ട്, അവൻ്റെ സ്നേഹമൊന്നും താൻ യഥാർത്ഥമായി കാണുന്നില്ലെന്നു സൂചന നൽകിക്കൊണ്ട് വെറുപ്പോടെ  പെരുമാറുന്നു!. ഈ ഹിംസയിൽ നിന്നു  ആനന്ദം ലഭിക്കുന്നവർ ഏറുകയാണ്.സ്വന്തം മതത്തിലും ജാതിയിലും വർണത്തിലും മിഥ്യാഭിമാനം പുലർത്തുന്നവർ അപരവിഭാഗങ്ങളുടെ മേൽ അപ്രതീക്ഷിതമായ അയിത്തം  അടിച്ചേൽപ്പിക്കുന്നു. ഇതൊക്കെ അവിദ്യ അല്ലെങ്കിൽ മായ എന്ന  പ്രതിഭാസമായി കാണുകയാണ് നല്ലത്.യഥാർത്ഥ ആനന്ദം ഇതല്ല . ഗുരുവിൻ്റെ ആനന്ദത്തിന്റെ എഞ്ചിനീയറിങ് പടിപടിയായി ഉയരുമ്പോഴാണ് ലഭിക്കുന്നത് .പടി ആറും കടന്ന് എന്നു പറയുന്നത് അതുകൊണ്ടാണ്. ചെറിയ കാര്യങ്ങളെ മനസ്സിലാക്കി, അതിൽ കടമ നിറവേറ്റി, അതിൻ്റെ മിഥ്യ അറിഞ്ഞ് മനുഷ്യോപകാരപ്രദമായി ,സമസ്ത ലോകത്തിന്റെയും ഹിതമറിഞ്ഞ് പെരുമാറാൻ കഴിയുന്നുണ്ടെങ്കിൽ അതാണ് ആനന്ദത്തിലേക്കുള്ള വഴി.

ഗുരു ആ ആനന്ദം തേടിയാണ് ജനോപകാരപ്രദമായ സന്യാസം സ്വീകരിച്ചത് .സംസ്കൃത വിദ്യാലയം തുടങ്ങിയത് ,അധ:കൃതരായ കുട്ടികളെ പാചകപ്പുരയിൽ കയറ്റി ഭക്ഷണം പാചകം ചെയ്യിച്ചത് ,അവിദ്യയിൽ നിന്നു കരകയറ്റാൻ പാവപ്പെട്ടവർക്ക് ജ്ഞാനം പകർന്നത്, ജാതിമത അന്ധതയ്ക്കെതിരെ തേര് തെളിച്ചത് , ആത്മീയഗീതങ്ങൾ എഴുതിയത്, ദൈവശാസ്ത്രത്തെ വ്യാഖ്യാനിച്ചത്, കൃതികൾ എഴുതിയത്, സ്വതന്ത്രവും നന്മകളുള്ളതുമായ സമൂഹനിർമ്മിതിക്കായി അലഞ്ഞത്... ജനോപകാരപ്രദമായ സന്യാസത്തിൻ്റെ അടയാളങ്ങളായിരുന്നു ഇതെല്ലാം.ഇത്  ഓർക്കുമ്പോഴാണ് ശിവൻ്റെ തിരുമേനിയിലെ ചുടലഭസ്മത്തിന്റെ അർത്ഥം വ്യക്തമാവുന്നത്. ഈ തിളച്ചു മറിയുന്ന സംസാരജീവിതത്തിൽ നിന്നു ആ ഭസ്മത്തിലേക്ക് നോക്കിയാൽ സാരം ഗ്രഹിക്കാം. എല്ലാം ആ ചുടലഭസ്മത്തിലേക്ക് കൂട്ടുചേരാനുള്ളതാണ് .അതറിഞ്ഞു കൊണ്ടാണ് ആടേണ്ടതെന്നു പാമ്പിനെ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നു .



 

കുണ്ഡലിനിപ്പാട്ട്: ഒരു സൗന്ദര്യാത്മക ദൈവത്തെ തേടി - 1/എം.കെ.ഹരികുമാർ

 

ശരീരത്തിൽ ഒരു സർപ്പമുണ്ട്. അത് നാഡികളായി ശരീരമാസകലം സഞ്ചരിക്കുകയാണ്. അതിൻ്റെ ക്രമം തെറ്റിയാൽ ജീവിതമില്ല. മനുഷ്യശരീരത്തിലെ ഹൃദയമിടിപ്പിന്റെ ഡിജിറ്റൽ രൂപം സാർപ്പികമാണ്. ശരീരത്തിലെ സാർപ്പികചേതന ആദിമധ്യാന്തം ഒരു നേരിനെ ഉൾക്കൊള്ളുന്നു. പ്രവർത്തിക്കുകയും ഉറങ്ങുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരുവന് ആ സാർപ്പികചലനങ്ങൾ അറിയേണ്ട ആവശ്യമില്ല. അവൻ അത്തരം ശ്രദ്ധയിലേക്ക് പോകാതിരിക്കാനുള്ള എൻജിനീയറിങ്ങ് ശരീരത്തിൽ തന്നെ സജ്ജമാണ്.നമുക്ക് ഏറിയാൽ അറിയാവുന്നത് വൈകാരിക സ്പന്ദനങ്ങളെക്കുറിച്ച് മാത്രമാണ് .അതുപോലും നമ്മുടെ നിയന്ത്രണത്തിലല്ല. ഒരു ബൗദ്ധികജന്മമായതിനാൽ വക്രീകരിക്കുകയും വളച്ചൊടിക്കുകയും അന്യവത്ക്കരിക്കുകയും ചെയ്യാതെ മനുഷ്യനു നീങ്ങാനാവില്ല. അവൻ സ്വന്തം ചലനങ്ങളെ പോലും സംശയിക്കുകയാണ്. സ്വന്തം പ്രവൃത്തിയുടെ സത്യാവസ്ഥയിൽ പൂർണ്ണതൃപ്തിയുള്ള ഒരാളുമില്ല. മിക്കപ്പോഴും തെറ്റിപ്പോവുകയാണ് നമ്മുടെ പ്രവൃത്തികൾ. കാരണം, ആലോചിക്കാൻ സമയമില്ല .ചിന്തിച്ചു തീരുമാനമെടുക്കാനുള്ള സമയമില്ലാത്തതുകൊണ്ട് പെട്ടെന്നുള്ള  ഒരാവേശമാണ് നമ്മെ ചൂഴുന്നത്.അതിൽ  വിശ്വസിക്കുകയാണ് ആശ്രയം. ഒരു വസ്തുവിനെ കണ്ടു ഭയന്ന് ഓടുമ്പോൾ പൂർവ്വനിശ്ചിതമായ വഴികളില്ല .ഒരു വഴി തനിയെ ഉണ്ടാവുകയാണ്. ഇതാണ് മനസ്സിന്റെ എപ്പോഴുമുള്ള വഴി. മനസ്സിനു ഒരു വഴിയും കണ്ടുപിടിക്കപ്പെട്ടിട്ടില്ല. ഗ്രഹങ്ങൾക്ക് ക്ഷീരപഥങ്ങളുണ്ട്. എന്നാൽ മനസ്സിനു സഞ്ചരിക്കാൻ ഒരു വഴിയും ആരും നിർമ്മിച്ചിട്ടില്ല. കെട്ടുപിണഞ്ഞ ചിന്തകൾക്ക് പല വഴിയിൽ കയറിപ്പോകാം. അതിനെ നിയന്ത്രിക്കാൻ ആന്തരികജ്ഞാനമാണ് വേണ്ടത്. ആ ജ്ഞാനം ശരീരത്തിൽ തന്നെയുണ്ട് .അതിനെ ഉണർത്തേണ്ടതുണ്ട്. ബുദ്ധിയുടെ കേവലമായ അതിർവരുമ്പുകൾക്കപ്പുറത്തേക്ക് പോയാലേ ആ ജ്ഞാനം കിട്ടുകയുള്ളു.

ഗുരു മനസ്സിന്റെയും ശരീരത്തിന്റെയും ക്ഷീരപഥത്തെ കണ്ടറിഞ്ഞ് എഴുതിയ കവിതയാണ് 'കുണ്ഡലിനിപ്പാട്ട്'.ഇതുപോലൊരു കവിത ഒരു ഭാഷയിലും ഉണ്ടാവുകയില്ല. ഇത് മഹത്തായ ഒരു സൃഷ്ടിയുടെ അപാരമായ വിചാരവൈചിത്ര്യവും ഭാവനയുടെ നാനാത്വവും ഉൾക്കൊള്ളുന്നു. ഏറ്റവും ഉന്നതമായ പ്രതിപാദ്യവും അതിനിണങ്ങുന്ന പ്രതിപാദനവുമാണ് കുണ്ഡലിനിപ്പാട്ടിനെ ശ്രദ്ധേയമാക്കുന്നത്. ഐഹികജീവിതത്തിൻ്റെ കാട്ടിലൂടെ നടന്ന് അനൈഹികമായ അനുഭവങ്ങൾ തേടുകയാണ് ഗുരു. ജ്ഞാനത്തിന്റെ വിളംബരമാണിത്. ഒരു പുതിയ ജ്ഞാനശാസ്ത്രമാണിത്. അതിനായി പുതിയ ഭാഷ കണ്ടെത്തിയിരിക്കുകയാണ്. പാമ്പ് എന്ന പ്രതീകത്തിലൂടെ ഈ ലോകത്തിലെ ജീവൻ്റെ സകല വ്യവഹാരങ്ങളെയും കോർത്തിണക്കുന്നു .പുതിയ കാവ്യപരിസ്ഥിതിയാണിത്.

ജീവനെക്കുറിച്ചുള്ള വേവലാതിയല്ലിത്.   അത്യസാധാരണമായ ചിന്തയിലൂടെയും പ്രവൃത്തിയിലൂടെയും അതിജീവിക്കുകയും ദൈവസാന്നിധ്യമറിയിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതാണ് ഗുരു വിശദീകരിക്കുന്നത്. പരമ്പരാഗതമായ ദൈവം ഇവിടെയില്ല. കേവലം ഒരു വസ്തുവല്ല അത്.ഒരു മനുഷ്യനോ മനുഷ്യരൂപമോ അല്ല ദൈവം; ദൈവത്തെ നേരിൽ കണ്ട് നിവേദനം കൊടുക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നവരുണ്ട്. ദൈവം നമ്മുടെ തന്നെ ചിന്തകളുടെ പരിമിതിക്കുള്ളിലാണെന്നു കരുതുന്നവരുണ്ട്. അവർക്ക് ദൈവം സ്വന്തം രക്ഷയ്ക്കുള്ളതാണ് .എന്നാൽ ഗുരു അതിനപ്പുറം പോവുകയാണ്. പാമ്പിലൂടെ അതിനെ തേടുകയാണിവിടെ.

മനുഷ്യശരീരത്തിൽ ദൈവത്തിൻ്റെ സ്പന്ദനമറിയാനാണ് ശ്രമം.ഇങ്ങനെയൊരു കവിത ലോകത്തെവിടെയുമില്ല.എത്ര വ്യാഖ്യാനിച്ചാലും തീരാത്ത വിധം അത് വ്യാമിശ്രമാണ്. പാമ്പിനോട് അഭിസംബോധന ചെയ്യുന്ന രൂപമാണ് സ്വീകരിച്ചിരിക്കുന്നത്. പാമ്പിൻ്റെ ചലനത്തിനു അത്ര പ്രാധാന്യമുണ്ട്. മറ്റെന്തിനേക്കാൾ അത് നിർണായകമാണ്. പാമ്പ് എങ്ങനെയെല്ലാം നൃത്തം ചെയ്യണമെന്നാണ് ഗുരു വെളിപ്പെടുത്തുന്നത്. നമ്മുടെ ജീവിതം ഈ ആട്ടം തന്നെയാണ്. ഈ ആട്ടമല്ലാതെ മറ്റെന്തുണ്ട് ? മനസ്സിന്റെ ഈ ആട്ടം പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ അകമാണ്. പുറത്ത് ഒരു പ്രപഞ്ചലീലയുണ്ട് -Dancing of Siva .ജനിമൃതികളുടെ ഈ സംസാരജീവിതത്തിൽ രമ്യതയുടെ ഒരു അദൃശ്യനിയമമുണ്ട്. അതിൽ സന്തോഷവും ദുഃഖവും ഇടകലർന്നിരിക്കുന്നു.സർവ്വാതിശായിയായ വിഷാദത്തിലും ആശയുടെ നദി ഒഴുകുകയാണ്. ശബ്ദവും നിശ്ശബ്ദതയും ഇഴചേർന്നിരിക്കുന്നു .ശബ്ദമുണ്ടെങ്കിൽ നിശ്ശബ്ദതയുമുണ്ട്.ചലനവും നിശ്ചലതയും കൈകോർത്തിരിക്കുന്നു. സ്ഥലവും ശൂന്യതയും ചേർന്നിരിക്കുകയാണ്. ജീവികൾക്കോ  രൂപങ്ങൾക്കോ പ്രസക്തിയില്ലാത്ത വിധം കാലം ഓടുകയാണ് .

അകം ലോകത്തിന്റെ സ്പന്ദനമാണ് പാമ്പിൻ്റെ ആട്ടം .ആ പാമ്പ് നമ്മുടെ ശരീരത്തിലെ അവയവങ്ങളുടെ ആകെ നൃത്തത്തെ ആവാഹിക്കുകയാണ്. വികാരങ്ങളുടെ കടന്നൽക്കൂട് ശാന്തമായിരിക്കുന്നതും അശാന്തമായിരിക്കുന്നതും ഇതിൻ്റെ ഭാഗമാണ്. ദൈവത്തെ എങ്ങനെ അറിയും? ദൈവം ഉള്ളിലുണ്ട്. അതിനെ അറിയാനുള്ള ഉപാധി എന്താണ്? റഷ്യൻ ദൈവശാസ്ത്രജ്ഞനായ നിക്കോള ബെർദ്യേവ് (Nikolai Berdyaev) ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു: ആത്മാവ് ഒരു ഭൗതികവസ്തുവല്ല; ആന്തരികമായ, ദൈവികമായ യാഥാർത്ഥ്യം ഒരു വസ്തുവല്ല .വസ്തുനിഷ്ഠലോകത്ത് അങ്ങനെയുള്ള ഒരു പ്രകൃതിയില്ല, വസ്തുവില്ല. അല്ലെങ്കിൽ വസ്തുനിഷ്ഠമായ യാഥാർത്ഥ്യം എന്ന നിലയിൽ ആത്മാവില്ല. അതുകൊണ്ട് ആത്മാവില്ല എന്നു പറയാൻ എളുപ്പമാണ് .എന്നാൽ ദൈവം ഈ ചൈതന്യമാണ്. എന്തെന്നാൽ ദൈവം ഒരു വസ്തുവല്ല. ദൈവം അനുഭവമാണ്; അത് വ്യക്ത്യധിഷ്ഠിതമാണ്.' അതായത് ,ഭൗതികവസ്തു എന്ന നിലയിൽ ദൈവത്തെ തേടുന്നവർക്ക് ബദലാണിത്. ഒരു രൂപമായി, വസ്തുവായി ദൈവമില്ലെന്നിരിക്കെ അതിനെ അനുഭവിക്കുക, ആരായുക എന്നത് നമ്മുടെ വിധിയാവുകയാണ്.

ഗുരുവിൻ്റെ ദൈവം മൂർത്തമായ ഒരു രൂപമല്ല ;തൊട്ടു കാണിക്കാനില്ല എന്നാണ് അർത്ഥമാക്കേണ്ടത്. ആ ദൈവത്തെ നാം തിരയണം, സാക്ഷാത്ക്കരിക്കണം. ബുദ്ധികൊണ്ട് സൃഷ്ടിച്ചെടുക്കാവന്നതല്ല അത്. വൈകാരികവും ആത്മീയവുമായ ഒരു അനുധാവനമാണത്. ഗുരു വിഭാവനം ചെയ്യുന്നത് ഒരു സൗന്ദര്യാത്മക ദൈവ ((Aesthetic God)മാണ്. അത് മനുഷ്യശരീരത്തിലൂടെ ,മനസ്സിലൂടെ അന്വേഷിക്കേണ്ടതാണ്. ഓരോ വ്യക്തിയും അവൻ്റെ കഴിവിനും ശക്തിക്കുമൊപ്പമാണ് ആ ദൈവത്തെ അനുഭവിക്കുന്നത് .സൗന്ദര്യബോധമുള്ളവർക്ക് ഗുരുവിൻ്റെ ദൈവത്തെ കൂടുതൽ ഭംഗിയായി ഉൾക്കൊള്ളാനാവും. ദൈവത്തെ കണ്ടെത്തുന്നത് ജീവിതത്തെ കൂടുതൽ സുന്ദരമാക്കുമെന്നാണ്  മനസ്സിലാക്കേണ്ടത് .ദൈവത്തെ അറിയുന്നത് ഒരു ലയമാണ്, ആസ്വാദനമാണ്. ഒരു മനോഹരമായ കവിത വായിച്ച് അതിൻ്റെ സൗന്ദര്യം ആസ്വദിക്കുന്നതുപോലെയാണ് ദൈവാനുഭവം.

കവിതയുടെ ഒരു വലിയ മൂല്യമാണ് നിശ്ശബ്ദത. സൗന്ദര്യാനുഭവത്തിന്റെ പാരമ്യത്താൽ മൗനത്തിലാണ് നാം എത്തിച്ചേരുക. എൻ്റെ 'ആത്മായനങ്ങളുടെ ഖസാക്ക്'(1984)എന്ന വിമർശന കൃതിയിൽ ഇത് ഞാൻ അവതരിപ്പിച്ചതാണ്. വാക്കുകൾ അർത്ഥത്തിനതീതമായ സംവേദനങ്ങളിലേക്ക് കുതിക്കുകയാണ്. അർത്ഥത്തിന്റെ പരിമിതിയിൽ നിന്നു വേർപെട്ടു വാക്കുകൾ മുന്നോട്ടു പോവുകയാണ്. മൗനത്തിൻ്റെ സൗന്ദര്യശാസ്ത്രമാണിത്. മൗനത്തിൽ അഭയം തേടുന്ന ഒരനുഭവമുണ്ട്. സാഹിത്യകലയിൽ എല്ലാം വിശദീകരിക്കാനാവില്ല. ചിലതെല്ലാം ആവിഷ്ക്കരിക്കാൻ വാക്കുകൾ അപര്യാപ്തമാണ്.

വാക്ക് അർത്ഥമാണല്ലോ ഉല്പാദിപ്പിക്കുന്നത്. എന്നാൽ മനസിനു അർത്ഥമില്ലാതെയും ജീവിക്കാം. അപ്പോൾ വാക്കുകളുടെ കാന്തി മങ്ങുന്നു. മൗനത്തിൻ്റെ പ്രകാശം പരക്കാൻ തുടങ്ങും. ഉന്നതമായ കലാപ്രവർത്തനത്തിൽ സൗന്ദര്യാത്മകതയുടെ മൗനമുണ്ട്.  'ബുദ്ധിസം' എന്ന ഗ്രന്ഥത്തിൽ ക്രിസ്മസ് ഹംഫ്രീസ് സെൻബുദ്ധിസത്തെക്കുറിച്ച് പറഞ്ഞത് ഇങ്ങനെയാണ്:

Silence alone can describe it,the silence of the mystic ,of the saint,of the artist in the presence of great beauty.

ഇത് നിശ്ശബ്ദതയ്ക്കു മാത്രമേ വിശദീകരിക്കാനാവൂ.ഒരു യോഗയുടെ നിശ്ശബ്ദത ,ഒരു പുണ്യാളന്റെ നിശ്ശബ്ദത, മഹാസൗന്ദര്യത്തിനു മുന്നിൽ നിൽക്കുമ്പോഴുള്ള കലാകാരൻ്റെ നിശ്ശബ്ദത. കലയിൽ കലാകാരൻ ഇല്ലാതാകുന്നതിന്റെ നിശ്ശബ്ദതയാണിത്. കലയിൽ നിന്നു കലാകാരനെ വേർപെടുത്താനാവാത്ത മൗനം. ഏതെങ്കിലുമൊരു വസ്തുവുമായിട്ട് കെട്ടുപിണയാതിരിക്കുകയും എല്ലാറ്റിനും മുകളിൽ സഞ്ചരിക്കുകയും സ്വതന്ത്രമാവുകയുമാണ് വേണ്ടതെന്ന്  സെൻ മാസ്റ്റർ റിൻസായ് (Rinzai)പറഞ്ഞത് ഇവിടെ ഓർക്കണം.

ഗുരുവിൻ്റെ ദൈവം മനുഷ്യൻ്റെ വിശുദ്ധവും സ്വതന്ത്രവുമായ യാത്രയിലെ അനുഭവമാണ് .യാതൊരു  കെട്ടുപാടുമില്ല .ഒന്നിനെയും തമ്മിൽ ബന്ധിച്ചുനിർത്തേണ്ടതില്ല .ഒരു സ്വതന്ത്രനദിയാണ് നാം എന്നു സങ്കല്പിച്ചാൽ മതി. ഒരു സ്വതന്ത്ര പറവയായാലും മതി. ചിന്തയ്ക്ക് പോകാൻ കഴിയാത്ത ഇടങ്ങളിലേക്ക് നയിക്കുന്ന കവിതയാണ് കുണ്ഡലിനിപ്പാട്ട്. എല്ലാ പഴഞ്ചൊല്ലുകളും പ്രയോഗങ്ങളും സംജ്ഞകളും ഇവിടെ വഴിമാറുകയാണ്. ചിന്തയുടെ എല്ലാ സ്കൂളുകളും പിരിച്ചുവിടപ്പെട്ടിരിക്കുകയാണ്. ഇവിടെ സൂത്രവാക്യങ്ങൾക്കും ഇടമില്ല. തത്ത്വചിന്തയുടെയും ചിന്തയുടെയും അംഗീകൃതസ്ഥാപനങ്ങളിൽ നിന്നു വഴിപിരിയുകയാണിവിടെ. മനസ്സിന്റെ സ്വതന്ത്രമായ സൗന്ദര്യം നേടാൻ വേണ്ടിയാണ് ഈ വിടുതൽ യാത്ര. അതാണ് 'കുണ്ഡലിനിപ്പാട്ടി'ലുള്ളത്. ഒരു പാമ്പിനോടാണ് ഗുരു പറയുന്നത്. ആ പാമ്പ് ചിന്തയുടെ സകലസ്കൂളുകളും ഉപേക്ഷിച്ചു ആടുകയാണ്.

പ്രാപഞ്ചികമായ ശുദ്ധതയുടെയും വിമോചനത്തിന്റെയും ആട്ടമാണത്.  ഗുരുവിന്റെ ദൈവം ഈ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിൽ നിന്നാണ് ഉദിക്കുന്നത്. അത് ശുദ്ധതയുടെ ഒരു കാറ്റാണ്. ഒരു പൂ വിരിയുകയാണ് .ഒരു രാത്രിയിൽ  നിലാവ് ഉണരുകയാണ് .ഒരു സൂര്യോദയമാണ്. ഒരു പക്ഷിപ്പറക്കലാണ് .ഒരു മന്ദഹാസമാണ്. സൗന്ദര്യാത്മക ദൈവമാണത്.ഇന്ദ്രിയങ്ങളിലൂടെ നാം സാക്ഷാത്കരിക്കേണ്ട ആനന്ദമാണത്.

"ആടുപാമ്പേ ,പുനം തേടു പാമ്പേ,യരു ളാനന്ദക്കൂത്തു കണ്ടാടു പാമ്പേ!"

ആട്ടത്തിലൂടെ ദൈവത്തെ കണ്ടെത്താമെന്നാണ് ഗുരു ധ്വനിപ്പിക്കുന്നത് .അരുളാനന്ദക്കൂത്ത് കാണണമെന്നു ഉപദേശിക്കുന്നു. അരുൾ മഹത്തായ മാനവികതയാണ്. അരുൾ കൃപയാണ്. കൃപാലുവായ ദൈവത്തിൻ്റെ ആനന്ദത്തെ അറിയുക. എന്തുകൊണ്ടാണ് ദൈവം കൃപാലുവും ആനന്ദനുമായിരിക്കുന്നത് ? ദൈവം എല്ലാത്തിനെയും സമമായി കാണുന്നു. നമുക്ക് നല്ലതു വേണമെങ്കിൽ ദൈവം നമ്മോടൊപ്പം നിൽക്കും. കാരണം, ദൈവം നമ്മുടെ സൗന്ദര്യസങ്കല്പത്തിനൊത്താണ് നിലനിൽക്കുന്നത്. സൗന്ദര്യസങ്കല്പമെന്നാൽ ജീവിതത്തിൽ പാലിക്കേണ്ട ധർമ്മവും മൂല്യവും ശുദ്ധിയുമാണ്. അതിലൂടെയാണ് നാം ദൈവത്തെ വൈകാരികമായി അറിയുന്നത്.

ദൈവം അദൃശ്യതയിലാണുള്ളത് .അത് നമ്മുടെ ഇന്ദ്രിയങ്ങൾക്കപ്പുറമാണ്. എന്നാൽ ആ ദൈവത്തെ അറിയാൻ ഉള്ളിലെ സർപ്പത്തെ ഉണർത്തിയാൽ മതി .ആ സർപ്പം നിറഞ്ഞാടുമ്പോൾ എല്ലാ ഇന്ദ്രിയങ്ങളും കാര്യക്ഷമമാകും. കണ്ണുകൊണ്ടല്ലാതെ കാണാനും കാതുകൊണ്ടല്ലാതെ കേൾക്കാനും ത്വക്കുകൊണ്ടല്ലാതെ സ്പർശിക്കാനും ശ്വസനേന്ദ്രിയം കൊണ്ടല്ലാതെ ഗന്ധം അറിയാനും മനസ്സുകൊണ്ടല്ലാതെ മനസ്സിലാക്കാനും കഴിയും. ഇതാണ് ദൈവികത. അതിനായി പ്രയത്നിക്കാൻ ഉള്ളിലെ ജീവനോടു പറയുകയാണ്. ജീവൻ്റെ ആട്ടത്തിൽ നിന്ന് ഈ സത്യം പുറത്തു പോകരുത് .ഒരു സൗന്ദര്യാത്മകദൈവത്തെ തേടുന്നവനു ഇന്ദ്രിയങ്ങൾ വഴികാട്ടികളാണ് .ഒരു ഘോരവനത്തിൽ നിന്നു യഥാർത്ഥ വഴിയിലൂടെ പുറത്തെത്താൻ സഹായിക്കുന്നത് ഈ ഇന്ദിയങ്ങളാണ്. ഇന്ദ്രിയങ്ങൾക്കു നാം എന്തു കൊടുക്കുന്നുവോ അതാണ് അവ തിരിച്ചു തരുന്നത് .

അരുൾ കൈവിടാതെ ആടണം. ഇപ്പോൾ നാം പുറംലോകത്ത് കാണുന്ന പല ആട്ടങ്ങളും ക്രൂരതയുടെ ഭാഗമാണ്. കൃപയില്ലാത്തവർ ആടുന്നത് മറ്റുള്ളവർക്ക് ദോഷകരമാകുന്നു. അരുൾ ഉപേക്ഷിക്കാതെ ആനന്ദത്തെ ഉൾക്കൊള്ളണം. അരുളും ആനന്ദവും ദൈവത്തിലുണ്ടെന്ന് അറിഞ്ഞ് ആടണം .അപ്പോൾ ശരീരത്തിലും അതിന്റെ പ്രകാശം പരക്കും. മനസ്സിനു നേരാം വഴി തെളിഞ്ഞു കിട്ടും. സർപ്പത്തിനു ഒരു വാസസ്ഥലമുണ്ട്. അത് മറന്നുപോകരുത് .ആ പുനം തേടണമെന്നും സൂചിപ്പിക്കുന്നു. ആ പുനം നമ്മുടെ പ്രാചീനവും ആത്യന്തികവുമായ ഗേഹമാണ് .ഈ ജീവിതം ഒരു വാടകയ്ക്കെടുത്ത മുറിയാണെന്നു പറയാറുണ്ട്. ശരീരവും വാടകയ്ക്കെടുത്ത മുറിയല്ലേ? ശരീരം നാം ജീവിച്ച ശേഷം ഉപേക്ഷിക്കുകയാണ്. മനസും ഉപേക്ഷിക്കുകയാണ്. അതുകൊണ്ട് ആ പുനം മറന്നുപോകരുത്. അവിടേക്കാണ് നാം ചെല്ലുന്നത്. എല്ലാം നഷ്ടപ്പെടുമ്പോഴും ഒരിടം ബാക്കിയുണ്ടെന്നുള്ള ചിന്ത എത്ര മഹത്തരമാണ് !.അതിനുമുമ്പ് ആടുന്നതിനു അർത്ഥമുണ്ടാകട്ടെ.

ചിതറിപ്പോയ ആത്മഘടകങ്ങളെ ശേഖരിച്ചു ച്ചേർത്തുവച്ച് ഒരു സ്റ്റോയിക്ക് തിരിച്ചു വരുന്നു/എം.കെ.ഹരികുമാർ

 

പി.ഭാസ്കരൻ ജന്മശതാബ്ദിയിൽ  
'ഒറ്റക്കമ്പിയുള്ള തംബുരു' എന്ന കാവ്യത്തെ മുൻനിറുത്തി ഒരു ദാർശനികവിചാരം




ഒരു കവി തൻ്റെ വനവാസം കഴിഞ്ഞ് തിരിച്ചെത്തുന്നതിൻ്റെ സമാധാനവും  ആനന്ദവുമാണ് പി. ഭാസ്ക്കരൻ്റെ 'ഒറ്റക്കമ്പിയുള്ള തംബുരു.' ജീവിതത്തിൻ്റെ ഒരു ഘട്ടം കഴിയുമ്പോൾ വെളിപാടിനു ഭാഗ്യമുള്ളവർക്ക്, സത്യങ്ങൾ കാണാൻ വിധിക്കപ്പെട്ടവർക്ക്, ഈ ദർശനം ലഭിക്കുന്നു. ഒരു തിരിച്ചുപോക്ക് അനിവാര്യമായി തീരുകയാണ്. സകലകലമ്പലുകളും അസ്തമിച്ച ശേഷവും ഇനിയെന്ത് എന്ന് അന്വേഷിക്കുന്നവർക്ക് പോകാൻ ഒരിടമുണ്ടാവണമെന്നില്ല .ഉള്ളിൽ മരിക്കാത്ത മനുഷ്യനുണ്ടെങ്കിൽ മാത്രമേ ഈ തിരിച്ചുപോക്ക് സാധ്യമാവുകയുള്ളൂ. രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെയും സിനിമയുടെയും സംസ്കാരത്തിന്റെയും വിവിധ തുറകളിൽ പ്രവർത്തിച്ചതിന്റെ ചവർപ്പ് അദ്ദേഹം ഇവിടെ ഉപേക്ഷിക്കുന്നു. കയ്പേറിയ അനുഭവങ്ങളുടെ മിഥ്യ അദ്ദേഹം ഉൾക്കൊള്ളുകയാണ്. മനുഷ്യനാകാൻ മോഹിച്ച്‌ ഭൗതികജീവിതത്തിൻ്റെ അവസരങ്ങളുടെ ഇരയായി മാറേണ്ടിവന്ന ഒരാത്മാവിൻ്റെ ഏറ്റുപറച്ചിലും കുമ്പസാരവുമാണ് 'ഒറ്റക്കമ്പിയുള്ള തംബുരു'. ഇത്രയും ആത്മാർത്ഥമായ ഒരു ഏറ്റുപറച്ചിൽ, പ്രണമിക്കൽ മലയാളകവിതയിൽ ഉണ്ടെന്നു തോന്നുന്നില്ല. 


കവി ആദ്യവരിയിൽ തന്നെ സൂചന നൽകുന്നുണ്ട്. 'ചിറകുകളൊടിഞ്ഞു തകർന്നു വീഴുന്നു ഞാൻ' എന്ന് .ഈ ഭൂമിയുടെ തനിപ്പച്ചപ്പിലേക്ക്, തനിസത്യത്തിലേക്ക്, തണുപ്പിലേക്ക്, ആദിമമായ ഗർഭപാത്രത്തിലേക്ക് മടങ്ങിപ്പോകാൻ ആഗ്രഹിക്കുകയാണ്. മുൻപുണ്ടായിരുന്ന ആഗ്രഹങ്ങളെല്ലാം പതിരായിരുന്നുവെന്നു മനസ്സിലാക്കുന്ന വ്യർത്ഥതയുടെ ബിന്ദുവാണിത്.  കാൽപനികവികൾ പറയുമായിരുന്ന വാഗ്ദത്തഭൂമിയുടെ നഷ്ടമല്ല ഇത് .വാഗ്ദത്തഭൂമി രാഷ്ട്രീയ ഭൂമിയായിരുന്നു .ഒരു പുതിയ മനുഷ്യന്റെ ഉദയം ലഭിക്കുമെന്ന പ്രത്യാശയിൽ കവികൾ രാഷ്ട്രീയ മനുഷ്യനെ അംഗീകരിച്ച് എഴുതിക്കൊണ്ടിരുന്നു. എന്നാൽ കൺമുന്നിൽ ആ രാഷ്ട്രീയമനുഷ്യൻ കളിമൺ പ്രതിമ പോലെ ഉടഞ്ഞു താഴെ വീണു. അതവരെ വേദനിപ്പിച്ചു. ചിലരെ കടുത്ത നിരാശയിലാഴ്ത്തി. അതിൻ്റെ പേരിൽ എഴുത്ത് തന്നെ അവസാനിപ്പിച്ചവരുണ്ട്. അവർ പരാജയപ്പെട്ടത് അവരുടെ തൂലികയോടൊപ്പമാണ്. തൂലിക പരാജയപ്പെടാൻ പിന്നെങ്ങനെ എഴുതും? ഏതൊരാളുടെയും ശക്തി തന്റെ തൂലികയിലുള്ള വിശ്വാസമാണ്. സമ്പത്തോ യശസ്സോ നേടിത്തരുമെന്ന വിശ്വാസമല്ല. താൻ എഴുതുന്നതിൽ  സത്യമുണ്ടെന്ന വിശ്വാസം .അത് നഷ്ടപ്പെട്ടാൽ പിന്നെ എഴുതാനൊക്കില്ല .താനൊരു മെഴുകു പ്രതിമയെയാണ് ജീവനുള്ള മനുഷ്യനായി കണ്ട് വർണിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നതെന്നു  തിരിച്ചറിയുന്ന ഒരു നിമിഷത്തിൽ അയാൾ പൊട്ടിത്തകർന്നു പോകുന്നു. ഇവിടെ പി. ഭാസ്ക്കരൻ ആ രീതിയിലുള്ള തകർച്ചയല്ല നേരിട്ടത്. തൻ്റെ ജീവിതാരോഹണങ്ങളും പദാരോഹണങ്ങളും തനിക്ക് ഒരു നേട്ടമുണ്ടാക്കിത്തന്നില്ലെന്ന വിഷാദമല്ല, തന്നിലെ മനുഷ്യനെ നഷ്ടപ്പെടാനിടയാക്കി എന്ന വ്യഥയാണ് ഇവിടെ കാണുന്നത്.


അറിവിൽ നിന്നു മുറിവ് 


തൻ്റെ പഴയ മണ്ണിലേക്ക് തിരിച്ചെത്തുന്നതിൽ വലിയ ആശ്വാസം തോന്നുകയാണെന്നു കവി അറിയിക്കുന്നുണ്ട് .തന്നിലേക്ക് വന്ന അറിവുകൾ ഒരു സംഘാതമായതിന്റെ വ്യഥയുമുണ്ട്.


"വിപുലതരവിജ്ഞാനഘോരവനചരൻ വിശിഖനിരമേൽക്കുമേൽ മെയ്യിതി,ലെ യ്യവേ
അറിവുക,ളഗാധമാം ,രക്താഭിഷിക്തമാം 
മുറിവുകളിയറ്റിയൊരെൻ ജീവനാളിയെ  "


അറിവുതേടിപ്പോയ തനിക്ക് അതിൻ്റെ പേരിൽ മുറിവേറ്റു എന്നാണ് കവി മനസ്സിലാക്കുന്നത്. ആ മുറിവുകളിൽ നിന്നു ചോര വാർന്നൊഴുകുകയാണ്. ഇനി ഒരു നിമിഷം പോലും ആ വനത്തിൽ നിൽക്കാനാവില്ല .അവിടെ സ്നേഹത്തിനും വിശ്വാസത്തിനും ക്ഷതമേറ്റു. എല്ലാം നിഴലുകളായി രൂപാന്തരപ്പെട്ടു. ശരപഞ്ചരപഞ്ചാഗ്നിയിലായിരുന്നു കവി. അവിടെനിന്ന് ഒരു വിധത്തിൽ രക്ഷപ്പെട്ടെത്തുകയാണ് കവി .ഈ തിരിച്ചുവരവിനും ശക്തി വേണം. ചുറ്റുമുള്ള ലോകം തകരുമ്പോഴും ആത്മാവിനെ നഷ്ടപ്പെടുത്താൻ വയ്യ ; അതുകൊണ്ട് കവിത തൻ്റെ മാതാവിലേക്ക് തിരിച്ചെത്തുകയാണ്. ആ മാതാവ് ഭൂമിയാണ്, തൊടിയാണ് , വളർത്തുമൃഗങ്ങളാണ്, അമ്മയാണ് ,സസ്യജാലമാണ് , സ്നേഹിതരാണ്, സ്നേഹമാണ്.


സ്ഥലകാലങ്ങൾ വിഭ്രാന്തികളായെങ്കിലും ,സഹജമായ മനുഷ്യസ്വഭാവങ്ങളുടെ നാരായവേരുകൾ ഇരുട്ടിൻ്റെ ചളിയിൽ പുതഞ്ഞുപോയെങ്കിലും താൻ ഇതാ തിരിച്ചെത്തുകയാണ്, ചളിയിൽ താഴ്ന്നു നിൽക്കുന്ന താമരത്തണ്ടിൽ നിന്നു വളർന്നു വെള്ളത്തിനു മുകളിൽ നിൽക്കുന്ന പൂക്കൾ അമ്മയുടെ കാൽപാദങ്ങളിൽ അർച്ചന ചെയ്യാൻ കൊതിക്കുന്നതുപോലെ. കവിയുടെ കുറ്റസമ്മതം ഇങ്ങനെയാണ്:
"ഇവനെയിവനാക്കിയ കാരുണ്യമൂർത്തിതൻ
സവിധമതുപേക്ഷിച്ചു പോന്നവനെങ്കിലും "


എന്നിട്ടോ, ഒരിടത്തും ശാന്തി ലഭിച്ചില്ല .
ഇരവുപകലുകൾ ഓടുകയായിരുന്നു., ജീവിതം തേടി .അത് യഥാർത്ഥജീവിതമായിരുന്നോ? അത് എന്താണ് തനിക്ക് നൽകിയത്? ചീറിപ്പറക്കലുകൾ ,വെട്ടിപ്പിടിക്കലുകൾ, ചുഴികളുടെ മൃത്യുക്കെണികൾ - ഇതെല്ലാമാണ് ഓർമ്മയിൽ വന്നത്. ഈ പാച്ചിലിനിടയിൽ വലിയ ഒരു നഷ്ടം ഉള്ളിൽ സംഭവിച്ചു. അത് തന്റെ മനുഷികതയെ നിലനിർത്താനായില്ല  എന്നുള്ളതാണ്. അപ്പോഴൊക്കെ ഓർത്തത് അമ്മയെയാണ്. സുരക്ഷിതമായ ,അലട്ടിലില്ലാത്ത ഒരു ഭൂതകാലത്തിലേക്ക് മടങ്ങുവാനുള്ള ആഗ്രഹമാണത്. ആ ഓർമ്മകൾ തഴച്ചുവളരാൻ തുടങ്ങുമ്പോൾ താൻ എന്തെങ്കിലും എഴുതുക പതിവാണെന്നു കവി പറയുന്നു. '


ആ യാത്രയിൽ കവി യാന്ത്രികമായി പലതും ചെയ്തെങ്കിലും ഒന്നിലും തൃപ്തിയില്ലായിരുന്നു .എന്തൊക്കെയോ നഷ്ടപ്പെട്ടു എന്ന തോന്നുൽ ദൃഢമായിരുന്നു.തന്റെ ജീവിതം ഒരു മരുഭൂമിയിലാണെന്നും എല്ലാ പച്ചപ്പും അപ്രത്യക്ഷമായെന്നും അദ്ദേഹം ഓർക്കുന്നു .ശീതളവനങ്ങൾ, കർക്കടക കാറ്റിൽ ഉലയുന്ന തെങ്ങിൻ നിരകൾ, ഉടമണി കിലുക്കി ഉറഞ്ഞ് കലിയിളകിയാടുന്ന കവുങ്ങിൻ തൊടികൾ, മേട വെയിലിൽ ചെമ്പട്ടു കുട നിവർത്തുന്ന മുരുക്കും വാകയും, നവവധുവിനെ പോലെ  അണിഞ്ഞൊരുങ്ങിയ വേനൽ കൊന്നകൾ ,നീലപ്പഴങ്ങൾ കരുതിവയ്ക്കുന്ന ഞാവലും പേരയും, മലർത്തരി നീട്ടുന്ന അത്തിയും ഇത്തിയും ,വികൃതികാട്ടുന്ന പച്ചക്കദളി, വേലിയിൽ നാണിക്കുന്ന പവിഴമണിമല്ലി ,പാരിജാതങ്ങൾ, പാതിരാഗന്ധി ,കൈതച്ചെടികൾ,കുമ്പളപ്പന്തൽ,മണിത്താലി ചാർത്തുന്ന പുന്നാഗം,നെല്ലി ,ആമ്പൽ... ഇതെല്ലാം ഓർക്കുമ്പോൾ മരുഭൂമിയിൽ ജീവിക്കുന്നവനു എന്ത് ആഹ്ലാദമാണ് ഉണ്ടാക്കുന്നത്!.ഒരു മടങ്ങിപോക്കിനു എപ്പോഴും നിർബന്ധിക്കുന്ന പൂർവ്വകാല സ്മൃതികളായി ഇതെല്ലാം ബോധത്തിലുണ്ട്. മാനുഷികത വികസിക്കുകയാണ് .അത് മനുഷ്യനിലാണ് വികസിക്കുന്നത്; മറ്റൊരിടത്ത് അത്  അന്വേഷിക്കേണ്ടതില്ല .എല്ലാത്തിൽ നിന്നും ഓടിയൊളിച്ച് ,യാതൊന്നിനോടും വാക്കുകൊണ്ടോ പ്രവൃത്തികൊണ്ടോ അടുക്കാതെ ഏകാന്തവത്മീകത്തിൽ സ്വാർത്ഥതയോടെ കഴിയുന്നവർ ഏറുന്ന ഈ കാലത്ത് 'ഒറ്റക്കമ്പിയുള്ള തംബുരു' പ്രസക്തമാവുകയാണ്. ഇത് ഓരോർമ്മപ്പെടുത്തലാണ് .അല്പം സ്നേഹം സഹജീവികൾക്ക് കൊടുക്കാം .സ്നേഹം ഒരു പ്രാപഞ്ചിക കോഡാണ്. എല്ലാറ്റിനെയും കൂട്ടിയിണക്കുന്ന, ആർക്കും മനസ്സിലാകുന്ന ഒരു ചരടുണ്ടെങ്കിൽ അത് സ്നേഹമാണ്. മനുഷ്യരേക്കാൾ സ്നേഹം മനസ്സിലാക്കാൻ ജീവികൾക്കും സസ്യങ്ങൾക്കും കഴിവുണ്ട്. പരിപാലിക്കുകയും സ്നേഹിക്കുകയും ചെയ്താൽ ജീവികൾ പൊതുവേ നമ്മോട് തിരിച്ചും സ്നേഹമുള്ളവരായി മാറും.ഈ  പ്രപഞ്ചത്തിൽ മനുഷ്യരെ തമ്മിലും, ഇതര ജീവികളെ തമ്മിലും കൂട്ടിയിണക്കുന്നത് സ്നേഹമാണ്. മറ്റൊന്ന് ഇതുവരെ കണ്ടു പിടിക്കപ്പെട്ടിട്ടില്ല .സ്നേഹത്തിന്റെ ശക്തിയിലാണ് മറ്റു വസ്തുക്കൾ സ്നേഹത്തിൻ്റെ ഉപഹാരമായി നിലകൊള്ളുന്നത് .
ഒരിക്കലെങ്കിലും സ്നേഹം പ്രകടിപ്പിച്ചിട്ടുള്ളവർക്ക് അതൊരു അടയാളമായിരിക്കും.


ഒരു വെളിപാട് 


ടോൾസ്റ്റോയിയുടെ 'ഡയറി ഓഫ് എ ലൂനാറ്റിക്' എന്ന കഥ 1884 ലാണ്  പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത്.ടോൾസ്റ്റോയിയുടെ  ആത്മകഥയുടെ സത്ത ഇതിലുണ്ട്. ടോൾസ്റ്റോയ് എന്ന വ്യക്തിയുടെ സംഘർഷങ്ങളും സത്യാന്വേഷണപരമായ എത്തിച്ചേരലുകളുമാണ് ഇതിലുള്ളത്. ഇതിലെ പ്രധാന കഥാപാത്രം ധനികനാണ്.എന്നാൽ അയാളെ ഒരു ഘട്ടത്തിൽ ചില പ്രശ്നങ്ങൾ അലട്ടാൻ തുടങ്ങി. അത് സ്വകാര്യപ്രശ്നങ്ങളാണ്. അത് മറ്റുള്ളവരുമായി പങ്കുവയ്ക്കാൻ നിവൃത്തിയില്ല. കാരണം അതിൽ ലാഭത്തിന്റെ കണക്കില്ല. അയാൾക്ക് മാത്രം പരിഹരിക്കാവുന്നതാണ് ആ പ്രശ്നങ്ങൾ .അല്ലാത്തിടത്തോളം  കാലം അയാൾ ഭ്രാന്തനാണ്. മറ്റുള്ളവർക്ക് ബോധ്യപ്പെടാത്ത ഏതൊരു പ്രശ്നവും ഒരാൾ തലയിലേറ്റിയാൽ അത് ഭ്രാന്താണെന്നു വിലയിരുത്തപ്പെടും .പ്രധാനമായും അയാളെ മരണഭയം,ഉത്ക്കണ്ഠ, ആശങ്ക തുടങ്ങിയവ  വേട്ടയാടുകയാണ്. എസ്റ്റേറ്റ് വാങ്ങാൻ പോകുമ്പോഴും, മുറിയെടുത്ത് താമസിക്കുമ്പോഴും മരണഭയമാണ് അയാളെ വരിഞ്ഞുമുറുക്കുന്നത് .അയാൾ ദൈവത്തെ വിളിച്ചുനോക്കി. പ്രയോജനമുണ്ടായില്ല .തന്റെ ഈ  വിചിത്രമായ രോഗം മറ്റുള്ളവർ അറിയാതിരിക്കാൻ അയാൾ പാടുപെട്ടു. എന്നാൽ ഒരു ദിവസം മനസ്സിലേക്ക് ഒരു വേദവാക്യം ഇടിമിന്നൽ പോലെ കടന്നു വന്നു .ചൂഷണം ചെയ്യുന്നതിനു എതിരായിരുന്നു ആ സന്ദേശം. കർഷകരും നമ്മെപ്പോലെ മനുഷ്യരാണ്. അവരും പിതാവിന്റെ സന്തതികളാണ്  എന്ന ആശയമായിരുന്നു അത്. അതുവരെ ചൂഷണം ചെയ്യാൻ ഒരു മടിയുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. ഈ ജ്ഞാനം അയാളെ മാറ്റി മറിച്ചു. അയാൾക്ക് ആഹ്ലാദം മറച്ചുവയ്ക്കാനായില്ല. അയാളെ ബാധിച്ച ഭ്രാന്തിൽ നിന്നു രക്ഷനേടാൻ സഹായിച്ചത് ഇതായിരുന്നു .അതുവരെ മനസ്സിൻ്റെ വഴിയിൽ കെട്ടിനിന്ന തടസ്സങ്ങൾ മാറിക്കിട്ടി. അയാൾക്ക് സന്തോഷം തോന്നി. പള്ളിയിലെ പ്രാർത്ഥനയ്ക്ക് പോയപ്പോൾ ,നേരത്തേയുണ്ടായ വെളിപാടിന്റെ ബലത്തിൽ മതിലിനു പുറത്തുനിന്ന യാചകരോട്  ആഭിമുഖ്യം തോന്നി. അവരെ അയാൾ സ്നേഹിച്ചു .അവർ ദൈവത്തിൻ്റെ മക്കളാണെന്ന ബോധോദയം അവരുടെ അടുത്തെത്തിച്ചു. അവർക്ക് 35 റൂബിൾ വീതിച്ചുകൊടുത്തു. അങ്ങനെയാണ് അയാൾ മാസങ്ങളോളം അനുഭവിച്ച ദുരിതത്തിൽ നിന്നു ,ഭ്രാന്തിൽ നിന്നു മോചനം നേടിയത് .


ഇതെങ്ങനെയാണ് സംഭവിക്കുന്നത്? മനുഷ്യർക്ക് ജീവിക്കാൻ സ്നേഹം വേണം. പണമോ മറ്റു സൗകര്യങ്ങളോ  നമ്മെ സുരക്ഷിതരാക്കുന്നുണ്ടാവും . പക്ഷേ ചിലർക്ക് അത് മതിയാകാതെ വരും. അവർ തങ്ങളുടെ മനസ്സിൽ നഷ്ടപ്പെടുന്നതെന്താണെന്നു ആരാഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കും. അവർ sensitivity ഉള്ളവരായിരിക്കും. വ്യക്തിപരമായ തൊഴിലിന്റെയും രക്ഷപ്പെടാനുള്ള മോഹത്തിന്റെയും  ഫലമായി ഒരാളിൽ കട്ടപിടിച്ചു  കരുവാളിച്ചു കിടന്ന മറകൾ തട്ടിത്തകര്‍ക്കാന്‍ ആഗ്രഹിക്കും. എത്രയോ മനുഷ്യർക്ക് അതിനു സാധിച്ചിരിക്കുന്നു. ചിലർ  ജീവിതത്തിൽ ത്രസിപ്പിക്കുന്ന, പ്രചോദിപ്പിക്കുന്ന നേരിന്റെ പേരിൽ മോഹിപ്പിക്കുന്ന വസ്തുക്കൾക്ക് വേണ്ടി നാടുവിട്ടുപോകുന്നു. അവർ സ്വാതന്ത്ര്യത്തെ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു. സന്യാസമഠങ്ങളിൽ എത്തിച്ചേരുന്നവർ, പ്രാർത്ഥനാലയങ്ങളിൽ തള്ളുന്നവർ ഇഷ്ടമുള്ള ജോലികൾ ചെയ്ത് സഞ്ചരിച്ചുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നവർ എത്രയോ പേരുണ്ട്.


ചിലർ സ്വത്തു മുഴുവൻ ദാനം ചെയ്ത് ആശ്രമങ്ങളിലേക്ക് പിൻവാങ്ങുന്നു. അവരുടെയുള്ളിൽ കത്തിക്കൊണ്ടിരുന്ന ഒരു ദീപനാളമുണ്ടായിരുന്നു ,അത് സത്യത്തിന്റേതായിരുന്നു. അതിനായി അവർ ശേഷിക്കുന്ന ജീവിതം തിരഞ്ഞെടുക്കുകയാണ്. നമ്മുടെ ജീവിതത്തിന്റെ ദീർഘിച്ച കാലയളവിൽ നമുക്ക് തന്നെ തിരഞ്ഞെടുക്കാൻ കഴിയാതെ പോയ പലതുമുണ്ട്. നാം വിലമതിച്ച പലതുമുണ്ടായിരുന്നു. ചിലപ്പോൾ അത് നമ്മുടെ ഭാഗമാണെന്നു വെറുതെ വിചാരിച്ചു. അതിനുവേണ്ടി നാം നിലകൊള്ളുമെന്നു ചിന്തിച്ചു .എന്നാൽ നാം പ്രായോഗികവും നേട്ടങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കിയിരുന്നതുമായ മറ്റൊരു ബൈപ്പാസിലൂടെ സഞ്ചരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .കുറെ കഴിയുമ്പോൾ ആ യാത്ര ഏകാന്തമായിരുന്നെന്നും എങ്ങോട്ടും തിരിച്ചുപോകാനാകില്ല എന്നും  മനസ്സിലാക്കും .നാം ആ പ്രിയപ്പെട്ട വസ്തുക്കൾക്ക് വേണ്ടി ഒന്നും ചെയ്തില്ല .'അക്ഷരജാലക'ത്തിൽ ഒരു 'ടോൾസ്റ്റോയിയൻ വെളിപാട്' എന്ന ലേഖനത്തിൽ ഞാൻ ഇങ്ങനെ എഴുതി: "ദയ ജീവിതത്തിന്റെ രഹസ്യമാണ്. മണ്ണിനടിയിൽ ആരുമറിയാതെ ഒഴുകുന്ന നീർച്ചാലാണത്. അവിടെയെത്തുകയാണ് ലക്ഷ്യം." ആ ദയയെക്കുറിച്ചോർക്കാതെ ആത്മാവിൽ ഗതികെട്ട് അലഞ്ഞതിന്റെ പ്രായച്ഛിത്തമാണ് ഈ കവിതയിൽ നിറയുന്നത്.
"ജനനീധരണീതലം വിട്ടിട്ടൊരുന്മാദ
ലഹരിയിലണഞ്ഞുപോൽ ദൂരദേശങ്ങളിൽ."
എന്നു എഴുതിയിരിക്കുന്നു .ഒരിക്കൽ വീടു വിട്ടുപോയ താൻ ഇതാ നിസ്വനായി, ആത്മാവിൽ നിറയെ കടബാധ്യതകളുമായി തിരിച്ചെത്തിയിരിക്കുന്നു .താൻ കണ്ടത് ഒരു മരീചികയായിരുന്നു.അത് കണ്ടപ്പോൾ പഴയതെല്ലാം മറന്നു. അത് പ്രതീക്ഷയുടെ ലഹരിയായിരുന്നു.അത് മായാലഹരിയായിരുന്നു. ജീവിതം കൈവിട്ടുപോയി; പക്ഷേ അത് അറിയുന്നത് വളരെ വൈകിയാണ്. നഗരവനങ്ങളിൽ ഏതൊക്കെയോ സ്വപ്നങ്ങൾക്ക് പിറകെ നടന്ന കവിയെ പലതും പ്രലോഭിപ്പിച്ചു. മായാമോഹങ്ങളാണ് സ്വാഗതം ചെയ്തത്.


മാനസികയാത്രകൾ


അവ കവിയുടെ തലയിൽ തങ്കക്കിനാവുകളുടെ തളികകളിൽ കൈത്തിരി നീട്ടിക്കൊടുത്തു. അത് ഒരു പാനചഷകമാമായിരുന്നു. ജീവിതം ഒരു ചതിയാണെന്നു പിന്നീടാറിഞ്ഞത്. 


"നവനഗരപംക്തികൾ ,നാടുകൾ , വീഥികൾ, 
വഴികൾ പിരിയുന്ന കവലകൾ, സത്രങ്ങൾ, 
അപരിചിതരെങ്കിലുമാത്മബന്ധത്തിന്റെ മുഖപടമണിഞ്ഞു സഹയാത്ര ചെയ്യുവോർ"


കവി പഴയതെല്ലാം ഒന്നൊന്നായി പരിശോധിക്കുകയാണ്. അതുവരെ കരുതിവെച്ചിരുന്ന പൊരുളുകൾ ഒന്നൊന്നായി നഷ്ടപ്പെടുകയാണ്. ഇപ്പോൾ നഗരത്തിലെ പൊരുളുകൾ നൽകിയ ആത്മവിശ്വാസമില്ല. കെട്ടുകാഴ്ചകൾ മനസ്സിലെ ഏകാഗ്രതയും ഓർമ്മകളും തകർത്തു. ഭൂതകാലം നഷ്ടപ്പെടുത്താൻ അതിടയാക്കി. മതിഭ്രമങ്ങളാണ് ആ കാലം തന്നത്. അത് ജീവിതത്തിൻ്റെ ഗതിമാറ്റി. ഇവിടെ പി.ഭാസ്കരൻ എന്ന കവി തൻ്റെ മാനസികയാത്രകളെ ഓർത്തെടുക്കുകയാണ് .അത് എങ്ങനെയെല്ലാം സഞ്ചരിച്ച് സ്വയം നഷ്ടപ്പെടുത്തിയെന്നാണ് വിവരിക്കുന്നത് .പൊയ് വിശ്വാസങ്ങളും പുത്തൻ രാഷ്ട്രീയാവേശമുദ്രാവാക്യങ്ങളും കാതിൽ വന്നലച്ചു പറന്നു പോയി. പതിതജനകോടികൾ മറ്റുള്ളവർക്ക് കോണിയാണ് ,ചാടിക്കയറി പോകാൻ. എല്ലാ പ്രതീക്ഷകളും തകരുകയാണ്. വിശ്വസിച്ചതെല്ലാം ചതിക്കുകയാണ്. കവിയുടെ യൗവനകാലത്ത് കണ്ടതും അനുഭവിച്ചതുമെല്ലാം ചതിക്കുകയായിരുന്നു. ഒരു നവസമൂഹ ക്രമം വരുമെന്നു പ്രചരിപ്പിക്കപ്പെട്ടു. അതിൻ്റെ പിന്നാലെ യുവത്വം ഓടിക്കിതച്ചു. പക്ഷേ ആ ഓട്ടം എങ്ങുമെത്തിയില്ല.


സ്വാർത്ഥതകൊണ്ട് ഭരിക്കപ്പെട്ടവർ എവിടെയോ എത്തിയതായി ഭാവിച്ചു. വിശ്വസിച്ചു പിന്നാലെ വന്നവരൊക്കെ ചതിക്കപ്പെട്ടു. അവർക്ക് വഴിതെറ്റിപ്പോയി. ഇതെല്ലാം മനസ്സിൽ ഉണങ്ങാത്ത മുറിവുകളാണ് തന്നതെന്നു കവി ഓർക്കുന്നു. വാസ്തവത്തിൽ ഒരു സമ്പൂർണമായ വിശ്വാസത്തകർച്ചയിലൂടെയാണ് കവി കടന്നുപോയത്. യൗവനം ഒരു വർണബലൂണായിരുന്നു. അത് നൈമിഷികമായ സുഖങ്ങൾ മാത്രമാണ് തന്നത് ;ഒരിടത്തേക്കും ദിശ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചു തന്നില്ല .ചില പ്രതീക്ഷകളുടെ പിന്നാലെ പോയി എന്നതു മാത്രമാണ് സംഭവിച്ചത്. യൗവനം അവസാനിക്കാനുള്ളതാണ്. മിഥ്യകളിൽ അഭിരമിച്ചതിന്റെ അടയാളങ്ങളായി മനസ്സിൽ സ്വപ്നങ്ങളുടെ ചിതകൾ ദൃശ്യമാവുകയാണ്. വാർദ്ധക്യത്തിലേക്ക് കടക്കുമ്പോഴാണ് യഥാർത്ഥ അറിവുകൾ വന്ന് ആക്രമിക്കുന്നത്. കൈവിട്ടുപോയ ജീവിതത്തെ അത് ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചു തരുന്നു. രാഷ്ട്രീയ നേതൃത്വത്തെ രൂക്ഷമായി വിമർശിക്കുകയാണ് ഈ കവി. ആ വിമർശനമെങ്കിലും ഭദ്രമായി ഉണ്ടാവട്ടെ. അതിലൂടെ ചെയ്ത തെറ്റിനെയോർത്ത് വേദനിക്കുകയാണ് .


കാടും കിളികളും വഴി തെളിച്ചു 


ജീവിതത്തിൻ്റെ ചുഴിയിൽപ്പെട്ട് മുങ്ങിത്താഴാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ അമ്മയെക്കുറിച്ചോർത്തു. അത് അതിശക്തിയായി കരകയറാൻ സഹായിച്ചു .ഇത് സ്വന്തം മാതാവ് എന്നപോലെ സമസ്തപ്രകൃതിയുടെയും ഭൂതകാലത്തിന്റെയും സ്നേഹവികാരത്തിന്റെയും കൂടാരത്തിലേക്കുള്ള മടക്കവും വിളിയുമാണ്. എല്ലാം അവസാനിപ്പിച്ച് അമ്മയുടെ തൊടിയിലേക്ക് പലായനം ചെയ്ത കവി വിശ്രാന്തി അനുഭവിക്കുകയാണ്. സ്നേഹം നടിച്ച ദുഷ്ടശക്തികളോട് വിടപറഞ്ഞ കാലത്തിനു നന്ദി .ഗതികെട്ട് നിന്നപ്പോൾ കാടും കിളികളുമാണ് കവിക്ക് വഴിതെളിക്കുന്നത് .കാട് നമ്മുടെ പൂർവികരാണ്, സഹോദരങ്ങളാണ്. ഭാഗവതത്തിൽ, ഉപനയനം ചെയ്യാതെ കാട്ടിലേക്ക് പോയ മകൻ ശുകനെ വ്യാസൻ വിളിച്ചപ്പോൾ വൃക്ഷങ്ങളാണ് വിളി കേട്ടത്. ഇത് സർവ ആത്മാവുകളുടെയും പാരസ്പര്യവും ബന്ധവും കാണിക്കുകയാണ്. ഭാസ്കരൻ്റെ കവിതയിൽ കിളികൾ  ഇങ്ങനെ ആഹ്വാനം ചെയ്തു:


"ഇങ്ങോട്ടുപോരൂ നീ,യിങ്ങാണ് ജീവിതം 
പൊൻകതിരേന്തുന്ന കേദാരശേഖരം 
ഇങ്ങാണു സൽക്കലാകോകിലകാകളി
മണ്ണു വിണ്ണാക്കുന്ന നന്ദനപ്പൂവനം."


പിന്നീട് ഒന്നും ആലോചിച്ചില്ല .ഒരു മടക്കയാത്ര ആരംഭിച്ചു; തന്റെ തൊടിയിലെത്തി. അത് രണ്ടാം യുവത്വമായിരുന്നെന്നു കവി അറിയുന്നു. നഷ്ടപ്പെട്ട യുവത്വത്തിൻ്റെ പാഴായിപ്പോയ സ്വപ്നങ്ങൾക്ക് മാപ്പ്.


"കണ്ടേൻ പഴയ സതീർത്ഥ്യരെ, ത്തോഴരെ ,
പണ്ടത്തെയാക്കളിച്ചങ്ങാതിമാർകളെ."


സ്നേഹം തിരിച്ചു കിട്ടിയ പ്രതീതി. നഗരവനങ്ങളിൽ സ്നേഹമില്ലായിരുന്നു. ആദർശപ്പെരുമഴയും വെല്ലുവിളികളും ആഹ്വാനങ്ങളും പൊയ്മുഖങ്ങളുമായിരുന്നു .ഇവിടെയിതാ യാതൊരു ഉപാധികളുമില്ലാതെ ശുദ്ധമായ സ്നേഹത്തിന്റെ വെയിൽ നിറഞ്ഞൊഴുകുന്നു.


കവി പഴയ തംബുരുവിൽ ചില വർണ്ണങ്ങൾ പാടി നോക്കി .നഷ്ടപ്പെട്ടുവെന്നു കരുതിയ ആത്മസംഗീതമാണത് .അപ്പോൾ ചുറ്റിനുമുള്ള സസ്യലതാദികൾ പുഞ്ചിരിക്കുകയായിരുന്നു.


"തംബുരുക്കമ്പിതൻ മന്ദ്രനിരന്തരദ്ധ്വാ
നവും 
സുന്ദരദിവ്യലയപരിവേഷവും
എന്നെ മറ്റേതോ മനുഷ്യനായ് മാറ്റി. "


എന്നു കവി തുറന്നു സമ്മതിക്കുന്നുണ്ട്. കവിയുടെ വ്യഗ്രതകളുടെ പഴയകാലത്തിലെ ആ മനുഷ്യൻ ഇപ്പോഴില്ല .ഇപ്പോൾ ആത്മസാഹോദര്യത്തെ അറിയുന്ന മനുഷ്യനാണ് കവി .അദേഹം ഇപ്പോൾ  ഇന്ദ്രിയങ്ങളുള്ള സ്നേഹമാണ് ജീവിക്കാനായി തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നത്. കവി എല്ലാറ്റിനോടും നിഷ്കളങ്കമായി, നിഷ്കപടമായി സംവേദനം ചെയ്യുന്നു.  അതുതന്നെ എത്ര സുന്ദരമാണ്. കവിയുടെ തംബുരുവിലെ സംഗീതം  ഒരു അതീത അർത്ഥതലമാവുകയാണ്. ആ തംബുരുവിലെ കമ്പിയിൽ എല്ലാ ജീവിതഞരമ്പുകളുമുണ്ട്. ഗ്രാമവൃക്ഷം, വയൽ ,ചെറുവീഥികൾ എല്ലാം ഈ ഒറ്റക്കമ്പിയിൽ ലയിച്ചിരിക്കുന്നു. അതിൻ്റെ ഏകശ്രുതി 'അമ്മേ' എന്ന ഗദ്ഗദമാണ് .ആ സംഗീതം നിലനിൽപ്പിന്റെ അത്യന്തം ഗൂഢമായ അർത്ഥങ്ങൾ നിർമ്മിക്കുകയാണ്. അത് സത്യം ശിവം സുന്ദരം എന്ന ഏകാത്മകതയിലേക്ക് നയിക്കുകയാണ്. ഓർമ്മകൾ ലയിച്ചു പ്രാർത്ഥനയായിത്തീരുന്നു. എല്ലാ പൊരുളുകളും ലയിച്ച് ഒരു പൊരുളാവുന്നു.


'ഒറ്റക്കമ്പിയുള്ള തംബുരു' മലയാളകവിതയുടെ ചരിത്രത്തിൽ തന്നെ തിളങ്ങിയ ആത്മകഥയാണ്. ഇത് കവിയുടെ ആത്മചരിത്രമാണ്. നേരിൽ തൊട്ടുകൊണ്ടുള്ള വർത്തമാനമാണ്. എല്ലാ കളവുകളും താനിതാ കണ്ടുപിടിച്ചിരിക്കുന്നുവെന്നും ഇനി മേലിൽ തന്നെയാർക്കും കബളിപ്പിക്കാനാകില്ലെന്നും കവി വ്യക്തമാക്കുന്നു. താനിപ്പോൾ ശരിക്കും ബോധവാനാണ് .തന്നിൽ രമ്യത തിരിച്ചു വന്നിരിക്കുന്നു .യഥാർത്ഥ ജീവിതത്തിന്റെ അനുഭൂതി അറിയുകയാണ്.എൻ.വി. കൃഷ്ണവാരിയർ പറഞ്ഞതുപോലെ, ഉഗ്രമായ ജ്വരമൂർച്ചയിൽപ്പെട്ട രോഗി വിദഗ്ധനായ ഒരു ഭിഷഗ്വരൻ്റെ ശുശ്രൂഷയിൽ എത്തിച്ചേരുമ്പോൾ അനുഭവിക്കുന്ന ആശ്വാസം അദ്ദേഹത്തിനു ഉളവായി ."


ഇതൊരു വെളിപാടായി കാണണമെന്നു അദ്ദേഹം തുടർന്നെഴുതുന്നുണ്ട്. സംഘർഷാത്മകമായ കാലത്ത് എങ്ങനെയാണ് വൈരാഗിയും സമചിത്തനുമായിരിക്കുന്നതെന്ന് Reasons not to worry എന്ന പുസ്തകത്തിൽ 'ഗാർഡിയൻ ഓസ്ട്രേലിയ'യിൽ കോളമിസ്റ്റായിരുന്ന ബ്രിജിദ് ഡിലാനെ (Brigid Delaney) എഴുതുന്നുണ്ട്. ആധുനികയുഗത്തിന്റെ ഭ്രമപ്പകർച്ചയിൽ ഒരു വൈരാഗിയുണ്ട്. അതാണ് പി. ഭാസ്ക്കരൻ്റെ 'ഒറ്റക്കമ്പിയുള്ള തംബുരു'വിലൂടെ പുറത്തു വരുന്നത്. 


ഉള്ളിൽ ഒരു വൈരാഗി 


കലുഷിതമായ അന്തരീക്ഷത്തിൽ മനസ്സിനു അധികം തുടരാനാവില്ല .മനസ്സ് തിരിച്ചടിക്കും. ഒരു രമ്യതയ്ക്കായി അത് എല്ലാ വാതിലുകളിലും മുട്ടും. മനസ്സിനുള്ളിലെ വിമുഖമായ തലങ്ങൾ കരുത്താർജിച്ച് സ്വാസ്ഥ്യത്തിലേക്ക് മടങ്ങും .സ്വന്തം  തത്ത്വങ്ങളുമായി വീടുവിട്ട് കവി ശാന്തി തേടി തിരിച്ചുവരുന്നത് ഈ സ്റ്റോയിക് (stoic)ഘടകം പ്രവർത്തിക്കുന്നതു കൊണ്ടാണ് .സ്റ്റോയിക് അഥവാ വൈരാഗി ലൗകികജീവിയായ മനുഷ്യനിൽ ജീവിച്ചിരിക്കുന്നുണ്ട്. ഒരു സ്റ്റോയിക് പ്രാഥമികമായി ചെയ്യുന്നത് മനസിനെ അലട്ടുന്ന കാര്യങ്ങളിൽ നിന്നു രക്ഷ നേടുക എന്നതാണ്.സ്വന്തം ചിന്തയെ പിന്തുടരാൻ കഴിഞ്ഞാലേ ഇത് സാധിക്കുകയുള്ളു. നമ്മുടെ ചിന്തകൾ കടന്നൽക്കൂടു പോലെയാകുമ്പോൾ നമുക്ക് ഒരു കേന്ദ്രമില്ലാതാകുന്നു. അതിൽ നിന്നു രക്ഷപ്പെടാൻ ഒരു സ്റ്റോയിക്കിനു കഴിയും .അവനു ധാർമികബോധമുണ്ടായാൽ മതി. അവൻ താൻ ആരാണെന്നു കണ്ടുപിടിക്കുന്നു. പുരാതന സ്മൃതികളിലേക്ക് അവൻ യാത്ര ചെയ്യുന്നു .അവനെ പ്രലോഭിപ്പിക്കുന്നത് ആത്യന്തികമായ ആത്മാവിൻ്റെ സംഗീതമാണ്.


സെൻ ബുദ്ധിസ്റ്റുകളെ പോലെ സ്റ്റോയിക്,മനസിൻ്റെ വിനിയോഗത്തിൽ ജീവിതത്തിൻ്റെ അന്യാദൃശമായ മൂല്യത്തെ അംഗീകരിക്കുകയും അതിനായി യത്നിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ആധുനികജീവിതത്തിൽ പലപ്പോഴും ഇതു നഷ്ടപ്പെടുന്നു. ജീവിതം വെറുതെ നൊമ്പരപ്പെടാനുള്ളതല്ല . വിചാരിച്ചാൽ, കുഴഞ്ഞുമറിഞ്ഞ ജീവിതത്തിൽ ശാന്തമായ ഒരിടം ലഭിക്കും .ലോകം ഇരുമ്പുകയാണ്. അത് നിലയ്ക്കാത്ത വ്യഗ്രതയുടെ ആട്ടമാണ് .ലോകം ബുദ്ധനെപ്പോലെ ധ്യാനിക്കുകയല്ല; എന്നാൽ ലോകം ധ്യാനബുദ്ധന്മാരെ ഓരോ കാഴ്ചയിലും വസ്തുവിലും വിചാരത്തിലും സൃഷ്ടിച്ചുവച്ചിട്ടുണ്ട്. അതാരായുന്നവനാണ് മന:ശാന്തി ലഭിക്കുന്നത് .നടക്കുന്നതിൽ ബുദ്ധനുണ്ട്. കാണുന്നതിൽ ബുദ്ധനുണ്ട്. ഇരിക്കുമ്പോൾ ബുദ്ധനുണ്ട്. വൃക്ഷങ്ങളിൽ ബുദ്ധനുണ്ട്.  നമ്മളെപ്പോലും അറിയിക്കാതെ അനുഭവത്തെ പിന്തുടരണം.നമ്മൾ ഈ നിമിഷത്തിൽ സന്നിഹിതമായിരിക്കണം; അത്രയും മതി .ഈ നിമിഷത്തിന്റെ ഭാരക്കുറവാണ് പ്രധാനം. ഓരോ നിമിഷത്തിലും നിറയുകയാണ് വേണ്ടത്. പഴയത് അലട്ടാൻ പാടില്ല. ഭാസ്കരൻ എന്ന കവിക്ക് ഇവിടെ മറ്റാരുടെയെങ്കിലും അംഗീകാരം വേണമെന്നില്ല .തനിക്ക് നഷ്ടപ്പെട്ടതും അപ്രാപ്യവുമായ തൻ്റെ തന്നെ ആത്മഘടകങ്ങളെ വാരിയെടുത്ത് സംയോജിപ്പിക്കുകയാണ് കവി. 


വിയറ്റ്നാമീസ് സെൻ ബുദ്ധിസ്റ്റ് തീച് നാത് ഹാൻ പറഞ്ഞു :To be beautiful  means to be yourself .You need to accept yourself .നമ്മെ നമുക്കെങ്കിലും സ്വീകരിക്കാനാവണം.പൊള്ളയായ ജീവിതം നയിച്ചതുകൊണ്ട് നമുക്ക് തിരുത്താൻ സാധിക്കില്ല എന്നു കരുതരുത്. നമ്മെ ഓരോ വസ്തുവും പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു, ഒരു ബാന്ധവത്തിനു. അദൃശ്യതകളിലെ ബാന്ധവമാണത്. ത്രസിക്കുന്ന ചലനങ്ങളുടെയടിയിൽ ഒരു ഏകാകി സത്യത്തെ തേടുകയാണ്. നാം സ്നേഹിച്ചില്ലെങ്കിൽ, നാം സ്നേഹിക്കുമെന്നു പ്രതീക്ഷിച്ച വസ്തുക്കൾ ആത്മഹത്യ ചെയ്യും. അതാണ് പ്രകൃതിയുമായി ബന്ധം സ്ഥാപിക്കുമ്പോൾ സംഭവിക്കുന്നത്. 


ഏകാകി ശാന്തി തേടുന്നു 


"മർത്ത്യൻ്റെ ഭൂവിലെയീ നിലനിൽപ്പിനും
പുത്തനാമർത്ഥവും വ്യാപ്തിയും ശുദ്ധിയും 
ഉണ്ടാക്കുവാനായ് മനസ്വികൾ നിത്യവും
ഉന്മയെത്തേടുന്ന മുഗ്ദ്ധതപോവനം ."


കവിയെ വിളിക്കുകയാണ് ,കിളികൾ.  സത്യമോ മിഥ്യയോ, നല്ലതോ ചീത്തയോ എന്ന ചിന്തയിൽ നമുക്ക് സമയം നഷ്ടപ്പെടുത്താനാവില്ല .ലോകം ഈ തർക്കം ഉത്പാദിപ്പിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കും. ഏതു പ്രശ്നത്തിനും പല മാനങ്ങളുണ്ടായിരിക്കും. പലവാദങ്ങളും പക്ഷങ്ങളും ഉണ്ടായിരിക്കും. ലോകം ഒരു നിലപാടിലേക്ക് ഒന്നിച്ച് എത്തിച്ചേരുകയില്ല. മനുഷ്യർ വിഭിന്ന രായിരിക്കുന്നതുകൊണ്ട് വൈരുദ്ധ്യത്തിന്റെ ഭാരം അവരെ വിട്ടു പോകില്ല .എന്നാൽ വസ്തുക്കൾക്കടിയിലെ ഏകാകി സ്വന്തം ശാന്തി അന്വേഷിക്കുന്നു. 


"നിസ്തുല നിത്യപ്രശാന്തിയിൽ ചേർന്നു ലയിക്കണം 
മൃത്യുവെത്തും വരെ പാടിനടക്കണം."


സ്വയം നിയന്ത്രിക്കാൻ കഴിയുന്ന തരത്തിൽ ലോകത്തെ വേർതിരിച്ചെടുക്കുകയാണ് ഭാസ്കരനിലെ സ്റ്റോയിക് ചെയ്യുന്നത്. ഈ മുഖം കവിക്ക് ആദ്യമുണ്ടായിരുന്നില്ല. എന്നാൽ ജീവിതാനുഭവങ്ങൾക്കടിയിൽ നിന്നു തന്നിലെ ധ്യാനമനസ്സിനെ കവി തേച്ചു മിനുക്കിയെടുക്കുകയാണ്. ഇതാണ് ആത്മീയമായ സഞ്ചാരിയുടെ പാത. അവിടെ അയാൾക്ക് ആരെയും ഒന്നും ബോധിപ്പിക്കാനില്ല .അയാൾ സ്വന്തം ആന്തരനന്മയിലാണ് അഭയം തേടുന്നത്.


"വാനിന്റെയുരുളിയിൽ നാളത്തെയുഷസ്സന്ധ്യ
വാരുറ്റ വിഷുക്കണിയൊരുക്കിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ
ഉറങ്ങാതിരിക്കുമെൻ കൊച്ചുതംബുരുമീട്ടി -
യുദയഗീതം പാടിപ്പാരിനെയുണർത്തും ഞാൻ ."


എന്നാൽ ഒരു സ്റ്റോയിക് ഏകാന്തജീവിതത്തെയല്ല ആദർശവത്ക്കരിക്കുന്നത്; ഒരു കൂട്ടത്തിൽ ജീവിക്കുന്നത് സുഖമാണ്. ആത്മവിനിമയങ്ങൾ ഒരാനന്ദമാണ്. മൃണ്മയമായതിൽ നിന്നു പുല്ലുകൾ മുളയ്ക്കുന്നു .പുല്ലുകളെ വെറും പുല്ലായി കാണരുത്. പുല്ലാണ് നമ്മുടെ അന്നം .


"ചിമ്മുന്ന കണ്ണുമായ് വാനിലെരിയുന്ന
ചിമ്മിണിപ്പാട്ട വിളക്കിന്റെ ദീപ്തിയിൽ
എൻവഴി തെറ്റാതെയേന്തി നടന്നു ഞാൻ 
ജന്മഗൃഹത്തിൻ പടിപ്പുര കാണുവാൻ."


പി.ഭാസ്കരൻ എന്ന കവിയിലെ സ്റ്റോയിക്ക് സ്വയം തിരിച്ചറിഞ്ഞത് മലയാള കാവ്യഭാവനയിൽ അജ്ഞാതമായിരുന്ന ആത്മഘടകങ്ങളുടെ കൂടിച്ചേരലിനു വഴി തുറന്നു. 


• 
  
• 
  

എന്താണ് സാഹിത്യം,കല ?- 4 /എം.കെ.ഹരികുമാർ

 

ഡി.എച്ച്‌.ലോറൻസിൻ്റെ ഭവിഷ്യജ്ഞാന സിദ്ധാന്തം 

ഐറിഷ് നോവലിസ്റ്റ് ജയിംസ് ജോയ്സിൻ്റെ കൃതികളെക്കുറിച്ചുള്ള ലേഖനത്തിൽ അമേരിക്കൻ വിമർശകനായ യൂജിൻ ജൊലാസ്(Eugene Jolas) ജോയ്സിൻ്റെ സൗന്ദര്യസങ്കല്പം വിശദീകരിക്കുന്നുണ്ട്. ജോയ്സിൻ്റെ A Portrait of the Artist as a Young Man എന്ന നോവലിലെ കഥാപാത്രമായ സ്റ്റീഫൻ ഡെഡാലസിൻ്റെ ചിന്തകൾ എന്ന നിലയിലാണ് അവതരിപ്പിക്കുന്നതെങ്കിലും അത് ഇറ്റാലിയൻ ചിന്തകൻ തോമസ് അക്വിനാസിൻ്റെ കലയെക്കുറിച്ചുള്ള ആശയങ്ങളാണ് .അത് ഇപ്രകാരമാണ്: "കലയുടെ സൗന്ദര്യത്തിനു മൂന്നു ഘടകങ്ങൾ ആവശ്യമാണ്- wholeness,harmony,radiance. Wholeness എന്നാൽ ഒരു വസ്തുവിന്റെ അതിൽ തന്നെയുള്ള പൂർണ്ണതയാണ്. ഒരു വസ്തുവിൽ തന്നെ അത് പൂർണമാണ് .അതിനെ മറ്റുള്ളവയിൽ നിന്നു വേർതിരിക്കുന്നത് ഈ പൂർണ്ണതയാണ് .ഒരു പൂച്ച പൂച്ചയായിരിക്കുന്നതാണ് പൂർണത. രമ്യത അഥവാ harmony എന്നാൽ ഒരു വസ്തുവിന്റെ ഘടനയാണ് .അതിൻ്റെ ആന്തരികമായ ക്രമമാണ് ,പൊരുത്തമാണ് .ഏതൊരു വസ്തുവിനും ഉള്ളിൽ ഒരു ക്രമമുണ്ട്. അത് അതിൽതന്നെ ചിട്ടപ്പെടുത്തിയതു പോലെയാണിരിക്കുന്നത് .അതിനെ പൂർണ്ണതയിൽ കാണുമ്പോൾ ഈ രമ്യതയും വെളിപ്പെടുന്നു. ഒരു പൂച്ച ഒരു സ്വഭാവമാണ്. അതിനു ആ സ്വഭാവത്തെ മറികടക്കാനാവില്ല. ഇതിനെ rhythm of its structure എന്നു പറയാം. ഒരു വസ്തുവിനു തനതായ ഒരു സ്ഥാനമുണ്ട്. വിവിധ ഘടകങ്ങൾ പരസ്പരം പൊരുത്തപ്പെട്ടിരിക്കുന്നതിന്റെ ലയമാണത്. മൂന്നാമത്തേതാണ്  Radiance .സൗന്ദര്യം ,തിളക്കം എന്നൊക്കെ വിളിക്കാം. മറ്റൊരു ലോകത്തു നിന്നു വളരുന്ന  വെളിച്ചമാണ് സൗന്ദര്യം.ഇത്  ആന്തരപ്രഭയുടെ പ്രകടനമാണ്.ഉന്നതമായ ഒന്നിന്റെ നിഴലാണത്. ഏതൊന്നിലും മഹത്തായ അതിഭൗതികമായ ഒരു ഉദ്ദേശ്യം ഒരു കലാകാരൻ കണ്ടെത്തുന്നതിന്റെ ഫലമാണിത് .അജ്ഞാതമായ ഒരു പ്രകാശത്തിന്റെ സാക്ഷാത്കാരമാണത്.  കലയിൽ അലൗകികമായ ഒരു പ്രഭാവം കലാകാരൻ കൊണ്ടുവരുന്നു .അത് അയാളുടെ മാത്രം കണ്ടുപിടുത്തമാണ്.

കലയുടെ പേരിൽ മുറിവേറ്റവൻ 

കലാസൃഷ്ടിയെ പ്രാപഞ്ചികമായ ഒരു പ്രതിനിധാനമാക്കുന്നത് ഈ ഘടകമാണ് .വസ്തുവിന്റെ സൗന്ദര്യാത്മകമായ പ്രതിച്ഛായ കലാകാരൻ ഉൾക്കൊള്ളുകയാണ്. അതാണ് വരയ്ക്കാൻ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നത്.കലയുടെ നിർവ്വഹണത്തിലെ മറ്റു മൂന്നു ഘടകങ്ങൾ കൂടി ഇവിടെ ചർച്ച ചെയ്യുന്നുണ്ട് .ഒന്ന്, ഭാവതല(lyrical)മാണ്. രണ്ടാമത്തേത്  epical തലമാണ്. മൂന്നാമത്തേത് നാടകീയതലമാണ്. കലാകാരൻ തൻ്റെ ആത്മാവിനോടു സാദൃശ്യമുള്ള ഛായ കലയിൽ സൃഷ്ടിക്കുന്നതാണ് ഭാവതലം .കലാകാരന്റെ ഛായ തന്നെ കലയിൽ നിലീനമാണ്. എപ്പിക്കൽ തലം ,സ്വന്തം പ്രതിച്ഛായയെ കലാകാരൻ്റെയും  അനുവാചകരുടെയും ഇടയിലെ കണ്ണിയായി അവതരിപ്പിക്കുന്നതാണ്. നാടകീയ തലമാകട്ടെ സ്വന്തം പ്രതിച്ഛായയെ മറ്റുള്ളവരുമായി ബന്ധിപ്പിച്ചു കാണിക്കുകയാണ്. വിശ്രുത ചിത്രകാരന്മാരുടെ രചനകൾ പരിശോധിച്ചാൽ wholeness,harmony radiance എന്നിവ സജ്ജമാകുന്നത് കാണാം. ചിത്രങ്ങളിലേതു പോലെ പ്രത്യക്ഷവൽക്കരിച്ച്‌ കാണാൻ പ്രയാസമാണെങ്കിലും സാഹിത്യകൃതികളിലും ഇത് പ്രകടമാണ്. മഴയെക്കുറിച്ച് എഴുതുമ്പോൾ മഴയെ പൂർണ്ണതയിൽ കാണുകയാണ് എഴുത്തുകാരൻ .കാക്കനാടൻ്റെ 'മഴയുടെ ജ്വാലകൾ' ഉദാഹരണം. അതിൽ ഒരു ലയമുണ്ട്. അത് ചിത്രീകരിക്കുമ്പോൾ അഭൗമമായ ഒരു പ്രകാശം കടന്നുവരുന്നു. 

ജോയ്സിന്റെ നോവലിലെ നായകനായ സ്റ്റീഫന് കലാപരമായ ഉദ്വിഗ്നതയാണുള്ളത്. അയാൾ കലയുടെ പേരിൽ മുറിവേറ്റവനാണ്. അയാൾ സൗന്ദര്യത്തിന്റെ ആഘാതത്തിൽ എല്ലാവരിൽ നിന്നും അകന്നുപോകാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു.സത്യാന്വേഷണമാണ് കലയിലും സംഭവിക്കുന്നത് .അടിസ്ഥാനപരമായി സത്യത്തെ സ്വീകരിക്കാനുള്ള ഒരു മനസ്സ് പ്രധാനമാണ് .വലിയ കലാകാരന്മാർ ആ മനസ്സിൻ്റെ പൂർത്തീകരണത്തിനായി കഷ്ടപ്പെടുന്നു. അവർ കലാസൃഷ്ടിയിൽ പിന്നെയും പിന്നെയും മിനുക്കുപണികളിലേർപ്പെടുന്നു. ഈ ലോകത്തിലെ അതിസങ്കീർണമായ വിധിയെപ്പറ്റിയുള്ള വിചാരങ്ങളാണ് കലാകാരന്റെ മനസ്സിൽ പുതിയ ഒരു കവാടം തുറക്കുന്നത് .തീർച്ചയായും, ഈ ലോകത്തോട് സ്നേഹമുള്ള ഒരാൾക്ക് മാത്രമേ അറിയപ്പെടാത്ത സത്യത്തിനു വേണ്ടി യാതനയനുഭവിക്കാൻ കഴിയുകയുള്ളൂ.

ഇംഗ്ലീഷ് നോവലിസ്റ്റ് ഡി.എച്ച്.ലോറൻസ് എഴുതുന്നത് (Sketches of Etruscan Places and Other Italian Essays) കലയിൽ divination -ഭവിഷ്യജ്ഞാനം - പ്രവർത്തിക്കുന്നുണ്ടെന്നാണ്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ വാക്കുകൾ: "നിങ്ങൾ ഈ പ്രപഞ്ചത്തിൽ ജീവിക്കുകയാണെങ്കിൽ, ഈ പ്രപഞ്ചത്തിലേക്ക് നോക്കുന്നത് ഒരു തുമ്പ് കിട്ടാൻ വേണ്ടിയാണ് .നിങ്ങൾ ഒരു ദൈവത്തിൽ വിശ്വസിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിൽ അവനോട് പ്രാർത്ഥിക്കും. യുക്തിപരമായാണ് ചിന്തിക്കുന്നതെങ്കിൽ അതിലൂടെ എല്ലാം ഗ്രഹിക്കാൻ നോക്കും. എന്നാൽ ഇതിന്റെയെല്ലാം ഒടുവിൽ ഫലം ഒന്നാണ്. പ്രാർത്ഥന ,ചിന്ത, നക്ഷത്രങ്ങളെപ്പറ്റിയുള്ള പഠനം, പക്ഷിനിരീക്ഷണം ,ത്യാഗത്തിൻ്റെ അടിയിലുള്ള മനോനില പഠിക്കുന്നത് തുടങ്ങിയവ ഒരേ പ്രക്രിയ തന്നെയാണ് -divination.ഇത് ഒരു വസ്തുവിൽ നിങ്ങൾക്ക് എത്രമാത്രം സത്യസന്ധമായ, ആത്മാർത്ഥമായ, മതപരമായ ഏകാഗ്രത കൊണ്ടുവരാനാകും എന്നതിനെ ആശ്രയിച്ചാണിരിക്കുന്നത്. പല വഴികളിലൂടെ നാം ഒരേയിടത്തു തന്നെ എത്തിച്ചേരും."

അതുല്യമായ സാന്നിദ്ധ്യം 

ആത്യന്തികമായി ഉത്തരമില്ലാത്തതുകൊണ്ട് ഏതോ ദുർഗ്രഹത നമ്മെയെല്ലാം  മൂടിയിരിക്കുന്നു. ഈ പ്രപഞ്ചത്തിലായിരിക്കുന്ന നമുക്ക് കോടിക്കണക്കിന് ഗാലക്സികളെക്കുറിച്ചോ , നക്ഷത്രങ്ങളുടെ പിറവിയെക്കുറിച്ചോ, അവയുടെ നാശത്തെക്കുറിച്ചോ, അവയുടെ ഉദ്ദേശങ്ങളെക്കുറിച്ചോ  ഒന്നും അറിയില്ല. പലതരം വ്യാഖ്യാനങ്ങളും പഠനങ്ങളും ഉണ്ടെങ്കിലും അതെല്ലാം മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ് .എണ്ണമറ്റ ഗാലക്സികൾ എന്തിനാണ് സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നത്? ഈ ഭൂമിയിൽ മാത്രമാണ് മനുഷ്യനു ജീവിക്കാനാവുന്നുള്ളു.മറ്റെവിടെയും മനുഷ്യനില്ല. ഓരോ മനുഷ്യനും ജീവിയും വിലപ്പെട്ടതാണ്. കാരണം, അതുപോലൊന്ന് വേറെ എവിടെയുമില്ല. ഈ അനന്തമായ പ്രപഞ്ചത്തിൽ നമ്മെപ്പോലെ ഈ ഭൂമിയിൽ നാം മാത്രമേയുള്ളു. എത്ര അതുല്യവും അമൂല്യവുമായ ഒരു സാന്നിധ്യമാണിത്. ഒരിക്കൽ പോലും ഇതിനുമുമ്പ് ഉണ്ടായിട്ടില്ലാത്ത, ഇനി ഒരിക്കലും ഉണ്ടാകാത്ത ഒരു സൃഷ്ടിയെ മാന്ത്രികമെന്നല്ലേ വിളിക്കേണ്ടത് ?ഓരോ സൃഷ്ടിയും വിസ്മയകരം മാത്രമല്ല ,അവിശ്വസനീയവും അതിശയകരവുമാണ്. ഒരു ജീവി യഥാർത്ഥമാണെന്നത് പോലും വിശ്വസിക്കാനാവാത്ത വിധം അത് അതിശയകരമാണ് .അത് ആകെ ദുരൂഹതയാണ്. ഒന്നിനും ഉത്തരമില്ല. എല്ലാം ആയിരമായിരം വ്യാഖ്യാനാത്മക പാഠങ്ങളായി പിരിഞ്ഞുപോവുകയാണ്. വ്യാഖ്യാനങ്ങൾ യാഥാർത്ഥ്യത്തിൻ്റെ സ്ഥാനം നേടുകയാണ്. 

നക്ഷത്രങ്ങൾ നമുക്ക് അന്യരല്ല .നമ്മുടെ പിറവിക്കു കാരണമായ എത്രയോ മൂലകങ്ങൾ നക്ഷത്രങ്ങളിൽ കാണാം. ഫോസ്ഫറസ്,മഗ്നീഷ്യം, ഹൈഡ്രജൻ, കാർബൺ ,സൾഫർ തുടങ്ങിയവ നക്ഷത്രങ്ങളിലുണ്ട്, നമ്മളിലുമുണ്ട്.  അതുകൊണ്ടു നമ്മളും നക്ഷത്രങ്ങളെ പോലെയാണ് .പ്രപഞ്ചത്തെ ആരും മനസ്സിലാക്കരുതെന്നു ഉദ്ദേശമുള്ളതു പോലെ തോന്നും. നമ്മൾ കഥയറിയാതെ ആട്ടം കാണുകയാണ്. ഈ ആട്ടം തന്നെയാണ് ജീവിതം. ജീവിതത്തെ അറിയാൻ പല വഴികളിലൂടെ നടത്തുന്ന ശ്രമങ്ങളെല്ലാം എത്തിച്ചേരുന്ന അമൂർത്തമായ ഒരു പ്രക്രിയയാണ് ഭവിഷ്യജ്ഞാനം അഥവാ divination.

ഭൗതികജീവിതത്തിനും യഥാർത്ഥ്യത്തിനും അപ്പുറമുള്ള ഒരു തലത്തിലേക്ക് നാം എടുത്തുയർത്തപ്പെടുകയാണ്. മണ്ണിൽ തൊട്ടു നിൽക്കുന്ന നാം പ്രാർത്ഥനയിലൂടെയും ചിന്തയിലൂടെയും നക്ഷത്രങ്ങളിലേക്ക് ഉയർത്തപ്പെടുന്നു. നക്ഷത്രങ്ങൾ നമ്മുടെ കൈകൾക്ക് അപ്രാപ്യമാണ്. പ്രാർത്ഥനയിലൂടെ നാം കൈയെത്താത്ത ലക്ഷ്യത്തെ അംഗീകരിക്കുകയാണ്. കലാപ്രവർത്തനത്തിൽ ഇതാണുള്ളത്. ഏറ്റവും ഭൗതികമായ ഒരനുഭവത്തിന്റെ ഉള്ളിലേക്ക് കയറി ഒരു പ്രപഞ്ചം സൃഷ്ടിക്കുന്നു. അതാകട്ടെ ഉത്തരമില്ലാത്ത അനേകം ചോദ്യങ്ങൾ ഉയർത്തുന്നു. മഹാപ്രപഞ്ചങ്ങൾ ഓരോ ആശയത്തിനുള്ളിലേക്കും നിർമ്മിക്കപ്പെടുന്നു. കോടാനുകോടി ആശയങ്ങളുടെ ഗാലക്സികൾ മനുഷ്യൻ്റെ ആന്തരികവും ആത്മീയവുമായ ചിന്തകളിലൂടെ സൃഷ്ടിക്കപ്പെടുന്നു. ഇത് കണ്ടെത്തുന്നതാണ് മനസ്സിൻ്റെ ശക്തി.  ഒരു വ്യത്യസ്ത മനസാണ് കലയ്ക്ക്  അടിസ്ഥാനം. സവിശേഷ മനസ്സുള്ളവരാണ് ചലനങ്ങളോട് ഉന്നതമായ നിലയിൽ പ്രതികരിക്കുന്നത്. എല്ലാത്തിനോടും പ്രതികരിക്കാൻ എല്ലാവർക്കും സാധ്യമല്ല .അതിലോലമായ ചലനങ്ങളോടു പ്രതികരിക്കാൻ അതിസൂക്ഷ്മമായ അർത്ഥങ്ങൾ സ്വരൂപിക്കാനുള്ള ശേഷി വേണം. അലറിവിളിക്കലോ മുദ്രാവാക്യങ്ങളോ കലയിൽ പ്രധാനമല്ല. കലയിൽ അമൂർത്തതയ്ക്കെതിരെയാണ് യുദ്ധം. കലാകാരൻ തന്റെ വസ്തുവിൽ എത്രമാത്രം ഏകാഗ്രതയോടെ ചേർന്നിരിക്കുന്നുവോ അത്രത്തോളം അയാൾക്ക് അതിൻ്റെ അഭൗമമായ  പ്രകാശത്തെ ഉൾക്കൊള്ളാൻ കഴിയും.

അലൗകികമായ പ്രകാശം 

പതിനേഴാം നൂറ്റാണ്ടിലെ ഡച്ച് കലാകാരൻ വാൻ ഡി വെൽദെ (Van De Velde) വരച്ച Peasants and castle എന്ന ചിത്രം അലൗകികമായ മാനം വേർതിരിച്ചു മനസ്സിലാക്കി തരുന്നു. divination ഈ ചിത്രത്തിൻ്റെ മഹത്തായ നേട്ടമാണ്. കർഷകരും അവരുടെ കന്നുകാലികളുമാണ് വിഷയം. ഒരു ഗ്രാമപ്രദേശമാണ് ചിത്രത്തിലുള്ളത്. ഏതാനും മരങ്ങൾ കാണാം .ഒരു സ്ത്രീ മുഖം നോക്കുകയാണ്. അവളുടെ ഭർത്താവ് അത് നോക്കി നിൽക്കുന്നു. കറ്റകൾ ഒരു വശത്തുണ്ട്. കന്നുകാലികളിൽ മൂന്നെണ്ണം കിടക്കുകയാണ്. ദൂരെ പാടങ്ങളും പറമ്പുകളും കാണാം. ആകാശത്തിന്റെ ഒരു ഭാഗവുമുണ്ട് .വൃക്ഷങ്ങൾക്കിടയിൽ കാണുന്ന ആകാശവും പറമ്പും എത്ര തീവ്രമായി നമ്മെ ആവേശിക്കുന്നു. ചിത്രകാരൻ എന്താണോ വരയ്ക്കാൻ ഉദ്ദേശിച്ചത് അതിനപ്പുറമാണ് ഇത്. വസ്തുക്കളുടെ വിവരണത്തിനപ്പുറം സംവദിക്കുകയാണ്. ഒരു സൗന്ദര്യതീവ്രത കൂടിച്ചേർക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. അലൗകികമായ പ്രകാശം ഈ ചിത്രത്തെ മനസ്സിലേക്ക് അടുപ്പിക്കുകയാണ്. മറ്റൊരാൾക്ക് സൃഷ്ടിക്കാനാവാത്ത സൗന്ദര്യമാണിതിലുള്ളത്. കലാകാരൻ സൃഷ്ടിച്ച divination .ജീവിതത്തിന്റെ അസ്ഥിരതയെയും ഭയാശങ്കകളെയും അതിനിടയിൽ കിട്ടാനിടയുള്ള  സമാധാനത്തെയും പ്രകാശിപ്പിക്കുന്ന ചിത്രമാണിത് .

ലോറൻസ് തുടർന്ന് എഴുതുന്നു: "ശുദ്ധമായ ശ്രദ്ധയുടെ ഒരു പ്രക്രിയ, നിങ്ങൾക്ക് അതിനു സിദ്ധിയുണ്ടെങ്കിൽ, തീർച്ചയായും അതിന്റേതായ ഒരു ഉത്തരം നൽകാതിരിക്കില്ല .നിങ്ങൾ തിരഞ്ഞെടുക്കുന്ന വസ്തുവിലാണ് പരിപൂർണ്ണമായ ശ്രദ്ധയുണ്ടാവുന്നത്. ഏതൊരു യഥാർത്ഥ കണ്ടെത്തലും ഏതൊരു മർമ്മപ്രധാനവും പ്രസക്തവുമായ തീരുമാനത്തിൽ എത്തിച്ചേരുന്നതും ഈ ഭവിഷ്യദർശനത്തിലൂടെയാണ്. ആത്മാവ് പ്രകമ്പിതമാവുകയാണ്. അതിലൂടെ ശുദ്ധമായ ശ്രദ്ധയുണ്ടാകുന്നു. ഇതാണ് കണ്ടെത്തൽ." ഒരു വസ്തുവിനെ ശ്രദ്ധിക്കുക എന്നു പറയുന്നത് കലാപ്രവർത്തനത്തിന്റെ ഏറ്റവും സൂക്ഷ്മമായ തലമാണ്. എന്തുകൊണ്ട് ശ്രദ്ധിക്കുന്നു ?അതിനു ഒരു മാനമുള്ളതുകൊണ്ടാണ് .ആ മാനവുമായി കലാകാരൻ മാത്രമാണ് സംവദിക്കുന്നത് .

ജനസാമാന്യത്തിന്റെ വിവക്ഷകൾക്കൊത്തല്ല ഫ്രഞ്ച് പെയിന്റർ ജോർജ് ലോഗി(Georges Laugee)Women in the Fields(1900) എന്ന ചിത്രം വരച്ചത് .അപാരമായ ഒരു വിനിമയത്തിലേക്ക് ഈ ലോകത്തെ ഉയർത്തിക്കൊണ്ടു പോകുന്ന ഒരന്തരദർശനമാണത്. ദൈവമെന്ന ഒന്നുണ്ടെങ്കിൽ അത് ഈ ചിത്രത്തിലും അനുഭവിക്കാം. ജീവിതത്തിൽ നാം കാണാനാഗ്രഹിച്ച അഭൗമരസാത്മകതന്തുക്കൾ ഈ ചിത്രത്തിൽ നിറഞ്ഞു നിൽക്കുകയാണ്. മനുഷ്യൻ അറിയാത്ത ഒരു ലീലയുടെ പ്രത്യക്ഷതയാണിത്. ഏതാനും സ്ത്രീകൾ കറ്റ ചുമന്നുകൊണ്ടു പോവുകയാണ്. കൊയ്യാൻ ബാക്കിയുള്ള പാടം പശ്ചാത്തലത്തിൽ കാണാം .എന്നാൽ നടുക്കുന്ന ഒരാവിർഭാവം പോലെ ഭാഗികമായി കാർമേഘത്താൽ മൂടിയ ആകാശവും കാണാം. എവിടെ നിന്നാണ് അതിമനോഹരമായ ഈ ആഖ്യാനം വരുന്നത്?കലയിൽ അർത്ഥമല്ല ആദ്യം തിരയേണ്ടത്, ഈ ആഖ്യാനമാണ്. എന്തുകൊണ്ട് ചിത്രകാരൻ ഈ  സ്ത്രീകളെ തിരഞ്ഞെടുത്തു? അതിനു തീവ്രത വർദ്ധിപ്പിക്കാനായി തീ നിറമുള്ള ചെടികൾ പശ്ചാത്തലത്തിൽ  വരച്ചിരിക്കുന്നു. ആകാശമാകട്ടെ വളരെ മാനുഷികമാണ്. എല്ലാം മാനുഷികമാക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ഏത് വസ്തുവും കലയിൽ മാനുഷികമാക്കപ്പെടുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്.

മനുഷ്യവിഷാദത്തെയും ജീവിതത്തിൻ്റെ അസ്ഥിരതയെയും അത് അന്തർവഹിക്കുകയാണ്. തൊഴിലാളികൾ ജോലി ചെയ്യുന്നതിൻ്റെ ഒരു നിമിഷമാണിത്.അവർ സഞ്ചരിക്കുന്നത് നമ്മുടെ ഹൃദയത്തിലൂടെയല്ല ;ഈ മഹാപ്രപഞ്ചത്തിലെ അനന്യമായ ഒരു വിതാനത്തിലൂടെയാണ് .അവർ പാടത്ത് നിന്നു ഒരു പാതയിലേക്ക് എത്തുകയാണ്. അവർ എന്തെങ്കിലും പറയുന്നുണ്ടാകും ,തീർച്ച.ഇതിലെ പ്രകാശവിന്യാസവും വർണസഞ്ചയവും കലാകാരന്റെ 'ശ്രദ്ധ'യുടെ ഭാഗമാണ്. ലോറൻസ് പറയുന്ന പവിത്രമായ ശ്രദ്ധ ഇതാണ്. ശ്രദ്ധയുടെ ഉത്തരം ഈ വർണ്ണ വിന്യാസവും പ്രകാശധാരയുമാണ്. ഇത് മനുഷ്യാസ്തിത്വത്തിനു മഹത്വത്തിൻ്റെയും സൗന്ദര്യത്തിന്റെയും അധികമാനം നൽകുകയാണ്. ലോറൻസിന്റെ ഉത്തരമാണിത്. കലാകാരൻ എത്തിച്ചേരുന്ന തീക്ഷ്ണ സൗന്ദര്യമുഹൂർത്തവും ഇതുതന്നെയാണ് .ഈ ചിത്രത്തിലെ ഓരോ വസ്തുവിലും കലാകാരൻ ധ്യാനിച്ചു. അതിനു സൗന്ദര്യമുണ്ടാകാനുള്ള കാരണം ഇതാണ് .കലാവസ്തുക്കളിൽ കലാകാരൻ ജീവിതം തേടുകയാണ്. അയാൾക്ക് തുറക്കാനുള്ള ലോകമാണ തിലുള്ളത്. ഇത് പ്രവചനാത്മകമാണെന്നു ലോറൻസ്  നിരീക്ഷിക്കുന്നു .ഇത് നമ്മുടെ കൺമുന്നിലുള്ളതല്ല .അതേസമയം നമ്മുടെ ഭാവിയിലുള്ളതാണ്. ആലോചനയിലൂടെയും ദർശനത്തിലൂടെയുമാണ് ആ ഭാവിയിലെത്തിച്ചേരുന്നത് .അത് പ്രവാചകമനസ്സിൻ്റെ സംഭാവനയാണ്. കലാകാരനിൽ പ്രവാചകൻ ജീവിക്കുന്നു. കലയാണ് ,സൗന്ദര്യമാണ് ആ പ്രവാചകന്റെ മതം. ആത്മാവിൻ്റെ പ്രകമ്പനമാണ് സംഭവിക്കുന്നത് .വളരെ തീവ്രമായ, ആസക്തമായ ,ഭ്രമിപ്പിക്കുന്ന കലാവിദ്യ ഈ ലോകത്തെ പ്രവചിക്കുകയാണ്. ലോകത്തിൽ നിലീനമായിരിക്കുന്ന സൗന്ദര്യത്തെക്കുറിച്ച് ദീർഘദർശനം ചെയ്യുകയാണ് കലാകാരൻ.

പരമമായ ശ്രദ്ധ 

ലോറൻസ് തന്റെ കലാസിദ്ധാന്തം ഇവിടെ അവതരിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്:

"It is the same with the study of stars,or the sky of stars.Whatever object will bring the consciousness into a state of pure attention ,in a time of perplexity ,will also give back an answer to the perplexity." നക്ഷത്രങ്ങളെക്കുറിച്ച്, ആകാശത്തെക്കുറിച്ച് പഠിക്കുമ്പോൾ ഇവിടെ തന്നെ നാം എത്തിച്ചേരുമെന്നാണ് ലോറൻസിന്റെ ചിന്ത .ഒരു പരമമായ ശ്രദ്ധയിലേക്ക് നമ്മുടെ ബോധത്തെ കൊണ്ടുവരുന്നത് ഏത് വസ്തുവായാലും, കുഴപ്പിക്കുന്ന ഒരു സമയത്ത് ,അത് ഈ സമസ്യയ്ക്ക് ഉത്തരം തരും. കലാവസ്തു സൃഷ്ടിയുടെ വേളയിലേക്ക് നയിക്കുകയാണ്. അത് ശുദ്ധമായ ശ്രദ്ധയാണ് തരുന്നത് .ഒരു വ്യക്തികേന്ദ്രീകരണമാണത്. ഒരാളുടെ ശ്രദ്ധ അതിൽ കേന്ദ്രീകരിക്കുകയാണ്. ഒരാളുടെ അസ്തിത്വം അതിൽ കേന്ദ്രീകരിക്കുകയാണ്. ഒരു  അന്തർമണ്ഡലത്തിലേക്ക് കലാകാരൻ ഉൾവലിയുന്നു. അത് ആന്തരിക ശ്രദ്ധയാണ് .അത് അറിവ് നൽകുകയാണ് .അത് വെളിപാടായി മാറുകയാണ്. സമൂഹത്തിലെ ഒരു വ്യവസ്ഥയ്ക്കും നൽകാൻ കഴിയാത്ത അറിവും ശാന്തിയുമാണ് സ്തോഭജനകമായ അവസ്ഥയിലൂടെ സഞ്ചരിച്ചു കലാകാരൻ അനുഭവിക്കുന്നത്. കലാവസ്തു മനസ്സിലുണ്ടാക്കുന്ന പരമശാന്തത അല്ലെങ്കിൽ ശ്രദ്ധ ഒരു സമസ്യയാണ്. ആ സമസ്യയ്ക്ക് ഉത്തരം ആ കലാവസ്തു തന്നെ തരുമെന്നാണ് ലോറൻസിൻ്റെ സിദ്ധാന്തം. വിവരിക്കാനാവാത്ത അവസ്ഥയിലാണ് വസ്തു കലാകാരൻ്റെ മനസ്സിലേക്ക് പ്രവേശിക്കുന്നത്. കറ്റയുമായി പോകുന്ന സ്ത്രീകളെ പലരും പലപ്പോഴും കണ്ടിട്ടുണ്ടാകും .എന്നാൽ അവരാരും ലോഗിയുടെ കണ്ണിലൂടെ അത് കണ്ടിട്ടില്ല. ലോഗിപോലും അത് ജീവിതത്തിൽ ഒരിക്കൽ മാത്രമാവും അനുഭവിച്ചിട്ടുണ്ടാവുക. ആകസ്മികമായി അത് ഉണ്ടായതാണ്.  അതിനായി മുൻകൂട്ടി പ്ലാൻ ചെയ്തിരുന്നില്ല. ഒരു വസ്തുവിലേക്കുള്ള നോട്ടം ചിലപ്പോൾ വലിയ തിരിച്ചറിവും അർത്ഥവുമായി പരിണമിക്കുകയാണ് .ഉന്നതമായ ശ്രദ്ധ എപ്പോഴും ഉണ്ടാവുകയില്ല. അതിനൊരു നിമിഷം വേണം .അത് ഒരു ഉണർവ്വാണ്. ഉണർവ്വിൻ്റെ സൂചിമുനയാണ്. അത് സൗന്ദര്യത്തിന്റെ ആഘാതമാണ്. 

അർത്ഥമല്ല ,ആഖ്യാനം 

അപൂർവ്വനിമിഷത്തിൽ ഒരു വെളിപാടുപോലെ വസ്തു ഉരുത്തിരിയുമ്പോൾ കലാകാരൻ നടുക്കത്തോടെ പുതിയൊരു സുവിശേഷം ഗ്രഹിക്കുന്നു .എന്തിനാണ്, എങ്ങനെയാണ് എന്നൊന്നും അറിയാത്ത സൗന്ദര്യാനുഭവമാണത്. അതിൻ്റെ അർത്ഥം എന്താണെന്നു തിരയാൻ കലാകാരൻ അശക്തനാണ്. ലോഗിയുടെ ചിത്രത്തിൻ്റെ അർത്ഥമെന്താണെന്നു ചോദിച്ചാൽ പലർക്കും പല അർത്ഥങ്ങൾ കണ്ടെത്താൻ കഴിഞ്ഞേക്കും. എന്നാൽ ലോഗി ഒരർത്ഥം സൃഷ്ടിക്കാൻ വേണ്ടിയല്ല അത് വരച്ചത്. അർത്ഥം കൈയിലുണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ വരയ്ക്കേണ്ട ആവശ്യമുണ്ടായിരുന്നില്ല. ആ അർത്ഥം എഴുതിവെച്ചാൽ മതിയായിരുന്നു. അത് ആളുകൾ മനസ്സിലാക്കുമായിരുന്നു. എന്നാൽ കലാകാരന് അർത്ഥമല്ല പ്രധാനം; അപൂർവവും അഭൗമവുമായ രസാത്മകതന്തുക്കളാണ് .അതിലാണ് കലാകാരന്റെ പ്രാണനിരിക്കുന്നത്. അർത്ഥമല്ല, അനുഭവമാണ് ലഭിക്കുന്നത്.കറ്റയുമായി പോകുന്ന സ്ത്രീകൾ ആശയപരമായ ഒരു വ്യാഖ്യാനമല്ല .അത് ജീവിതത്തിൽ മറയ്ക്കപ്പെട്ട ഒരു വലിയ പ്രലോഭനത്തിന്റെ, ചാരുതയുടെ, അപാരതയുടെ ദൃശ്യതയാണ്. അത് എവിടെയുമില്ലാത്ത പ്രകാശധാരയായിരുന്നു. അതിനു വേണ്ടിയാണ് കലാകാരൻ അലഞ്ഞത്.  സ്ത്രീകൾ കറ്റയുമായി നടക്കുന്നത് , വരച്ചാൽ കിട്ടാത്ത മനോഹാരിതയായി ലോഗി കണ്ടെത്തുന്നു. ഈ കണ്ടെത്തൽ അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ ആന്തരികമായ രസാത്മകതയുടെ അലൗകിക തലമാണ് കാണിച്ചുതരുന്നത് .അലൗകികത നമ്മുടെ കൈപ്പിടിക്കുള്ളിലല്ല, അത് പ്രവചനാത്മകമാണ് .ലോറൻസ് ആ പ്രവചനാത്മകതയ്ക്ക് ഊന്നൽ  നൽകുന്നുണ്ട്.കറ്റയേന്തിയ സ്ത്രീകളുടെ ചലനത്തിൻ്റെ നൈമിഷികമായ ആകർഷണം പകർത്തുകയാണ്.  പശ്ചാത്തലത്തിലെ പ്രകൃതിയുടെ ഭംഗിയും വാക്കുകൾ കൊണ്ട് പകരാനാവാത്തതാണ്. ഈ ഭംഗിയാണ് കലാകാരന്റെ അവ്യവസ്ഥയ്ക്ക്, സങ്കീർണതയ്ക്ക് ,സമസ്യയ്ക്ക്  ഉത്തരമായി മാറുന്നത് .

ഒരു വസ്തുവിലേക്ക് പരമശ്രദ്ധയിൽ നോക്കുമ്പോൾ അത് സമസ്ത ജീവിതങ്ങളുടെയും അന്വേഷണങ്ങളുടെയും ആത്യന്തികമായ അറിവിൻ്റെ ചെറുരൂപമാകുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്. എല്ലാം കണ്ടും കേട്ടുമല്ല കലാകാരൻ്റെ അത്ഭുതകവിത പ്രവർത്തിക്കുന്നത്. വാൻഗോഗ് ഉരുളക്കിഴങ്ങു വരയ്ക്കുമ്പോൾ അത് ഉരുളക്കിഴങ്ങിൽ ഒതുങ്ങുന്നില്ല. സമസ്ത ജീവിതങ്ങളുടെയും വസ്തുക്കളുടെയും അർത്ഥമായി പരിണമിക്കുന്നു. ഉരുളക്കിഴങ്ങിൽ വാൻഗോഗ് തന്റെ ശ്രദ്ധ കേന്ദീകരിക്കുന്നു. അത് വേദനാജനകമായ പ്രാർത്ഥനയായിത്തീരുന്നു. അങ്ങനെ വാൻഗോഗ് തന്റെ ബോധത്തിന്റെ കേന്ദ്രത്തിൽ അതിനെ പ്രതിഷ്ഠിക്കുന്നു. അപ്പോൾ ഉരുളക്കിഴങ്ങ് അനാവരണം ചെയ്യുന്നത് സമസ്ത ജീവിതങ്ങളുടെയും വിധിയാണ് .ഇങ്ങനെയേ വലിയ കലാകാരന്മാർക്ക് സൃഷ്ടിയിൽ ഏർപ്പെടാനാവൂ. ഒരു ചെറിയ വസ്തുവിനെയാണ് ചിത്രീകരിക്കുന്നതെങ്കിൽ പോലും അതിൽ ലോറൻസ് സൂചിപ്പിക്കുന്ന  ഭവിഷ്യകഥനം സംഗതമാണ്.

ഒരു പുല്ല് വെറും പുല്ലല്ല 

സൂര്യനു കീഴിലുള്ളതെല്ലാം വ്യർത്ഥമാണെന്ന പഴയനിയമത്തിലെ സഭാപ്രസംഗകന്റെ പ്രസ്താവന സൃഷ്ടികർത്താവിൻ്റെയുള്ളിലും സ്വാഭാവികമായി രൂപപ്പെടുന്നു.ലോറൻസ് നിരീക്ഷിക്കുന്നത് ഏറ്റവും ചെറിയ വസ്തുവിലും ഒരു കലാകാരനു സ്വയം ദർശിക്കാൻ കഴിയുമെന്നാണ്. സ്വയം ദർശിക്കുക എന്നു പറഞ്ഞാൽ വ്യക്തിപരമായ കാര്യങ്ങളല്ല; പ്രാപഞ്ചികമായ പ്രവചനമാണ്. കലാകാരൻ സ്വയം പ്രതിനിധാനം ചെയ്യുന്നതിനു പകരം വിധിയെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നു. സകല ജീവികളുടെയും ദ്വന്ദാത്മകതയെയും അനശ്വരമായ വിധിയെയും പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നു. കിരാതമായ  പ്രവൃത്തികൾക്ക് പലതിനെയും നശിപ്പിക്കാനാവും. പക്ഷേ അതിൻ്റെ ഫലം നിലനിൽക്കണമെന്നില്ല.  മനുഷ്യജീവിയല്ല ഈ ഭൂമുഖത്ത് എല്ലാ ജീവികളെയും താങ്ങിനിർത്തുന്നത്. ഇത് വലിയൊരു സത്യമാണ്. ലോറൻസ് പറയുന്നു:

"It is the grass  of the field ,most frail of all things ,that supports all life all the time." വെറും പുല്ല്, ഏറ്റവും ദുർബ്ബലമായ പുല്ല് എല്ലാ ജീവിതങ്ങളെയും  നിലനിർത്തുന്നുവെന്ന്. തൃണവൽഗണിക്കുക എന്ന് ഒരു ചൊല്ല് മലയാളത്തിലുണ്ട് .തൃണവൽഗണിക്കുന്നവൻ്റെ മനസ്സ് ശരിയല്ല; പുല്ല് ആ അവഗണനയിൽ ഇല്ലാതാവില്ല. വെറും പുല്ലായി തള്ളിക്കളയാനാവില്ല പുല്ലിനെ. പുല്ലിന്റെ മുന്നിൽ ഒരു സാമ്രാജ്യവുമില്ല; ഒരുത്തനും ഭക്ഷണം കിട്ടുകയില്ല .എല്ലാ ധാന്യങ്ങളും പുല്ലിൽ  നിന്നാണ് വരുന്നത് .ധാന്യം തരുന്നതെല്ലാം പുല്ലായി ജന്മമെടുക്കുന്നു. പുല്ല് ഉണ്ടായിരുന്നില്ലെങ്കിൽ ഹെർക്കുലീസിനോ നെപ്പോളിയനോ  ഹെൻറി ഫോർഡിനോ ഈ ഭൂമിയിൽ അസ്തിത്വം ഉണ്ടാകുമായിരുന്നില്ല. ക്രൂരമായ ശക്തികൾ പല സസ്യങ്ങളെയും നശിപ്പിച്ചു. എന്നാൽ സസ്യങ്ങൾ പിന്നെയും മുളച്ചുപൊന്തുന്നു. ബുദ്ധനും ക്രിസ്തുവിനും മുമ്പ് രാപ്പാടികൾ പാടി. ബുദ്ധൻ്റെയും ക്രിസ്തുവിൻ്റെയും വാക്കുകൾ മറവിയിലേക്ക് പോയിക്കഴിഞ്ഞാലും രാപ്പാടികൾ പാടിക്കൊണ്ടിരിക്കും. എന്തെന്നാൽ അവ ഒന്നും പ്രബോധനം ചെയ്യുന്നില്ല , പഠിപ്പിക്കുന്നില്ല ,നിർബന്ധിക്കുന്നില്ല. അവ പാടുക മാത്രം ചെയ്യുന്നു."

അവയ്ക്ക് വാക്കുകൾ പോലും വേണ്ട. ശബ്ദം മതി. എത്ര ഉദാരവും സ്നിഗ്ദ്ധവും സുന്ദരവും സ്വാഭാവികവും മിതവും സ്നേഹാത്മകവുമാണ് അവയുടെ ജീവിതം. ഇതാണ് കലാകാരൻ ആവിഷ്കരിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നത്. എല്ലാ തേരോട്ടങ്ങളുടെയും അടിയിൽ നിത്യമായി സ്പന്ദിക്കുന്നതെന്തെന്ന ചോദ്യം ഒരു മിന്നൽ പോലെ അവൻ്റെ മനസ്സിൽ ഉദിച്ചുയരുന്നു .അതിനുള്ള ഉത്തരം ലഭിക്കുന്നു. ഈ പ്രകൃതിയുടെ പരപ്പിൽ അതിനുള്ള ഉത്തരമുണ്ട്. നിത്യമായ ചില ആവിർഭാവങ്ങളുണ്ട് .എത്ര തകർത്താലും ജീവൻ പിന്നെയും ശേഷിക്കുന്നു. വിത്തായി ,മുട്ടയായി, തണ്ടായി അത് ശേഷിക്കുന്നു. മണ്ണിനടിയിലേക്ക് തള്ളിയാലും എവിടെനിന്നോ അത് വീണ്ടും മുളയ്ക്കുന്നു. എത്ര അതിജീവനശേഷിയാണ് അവയ്ക്ക്. ഈ കരുത്ത് ,അപ്രതിരോധ്യത , അതിജീവനശേഷി എന്നിവയാണ് കലാകാരൻ തന്റെ മൃദുവായ സംവേദനക്ഷമതയിലൂടെ തൊട്ടറിയാൻ ശ്രമിക്കുന്നത്.

ലോറൻസിന്റെ കലാസിദ്ധാന്തങ്ങളിൽ നാം കാണുന്നത് മനസ്സിന്റെ ഉന്നതമായ അവസ്ഥയിൽ തെളിയുന്ന വസ്തുവിൻ്റെ ചിത്രമാണ്. ഉത്തരം കിട്ടാതെ അലയുന്ന നിമിഷത്തിൽ എത്തിച്ചേരുന്ന ഒരു ബിന്ദുവുണ്ട്. അത് ഭാവിജീവിതത്തെയും പ്രതിപാദിക്കുന്ന ഒരു രൂപമോ ആശയമോ ആയിരിക്കും. എട്രൂസൻ ശവകുടീരത്തിൽ വരച്ചുവച്ചിരിക്കുന്ന പക്ഷി എവിടെയാണ് പറക്കുന്നത്?അത് ജീവിക്കുന്ന പ്രപഞ്ചത്തിലൂടെ വികാരങ്ങളായി പറക്കുന്നു; പ്രതീക്ഷകളായി മനുഷ്യഹൃദയത്തിലൂടെ പറക്കുന്നു .അല്ലെങ്കിൽ ചിന്തകളായി മനുഷ്യമനസ്സിലൂടെ പറക്കുന്നു. കുഴിമാടത്തിൽ വരച്ചുവച്ചിരിക്കുന്ന പക്ഷി ഒരു ലെൻസാണ്. എല്ലാത്തിന്റെയും സങ്കീർണമായ ജീവിതവിധിയെ സൂക്ഷ്മമായി അറിയാനുള്ള ലെൻസ് .

കുണ്ഡലിനിപ്പാട്ട് :ഒരു സൗന്ദര്യാത്മക ദൈവത്തെ തേടി -3/എം.കെ.ഹരികുമാർ

 

കുണ്ഡലിനിപ്പാട്ടിനെപ്പറ്റിയുള്ള ഈ രസാത്മകമായ അന്വേഷണം പൂർവ്വപാഠങ്ങളെ അനുകരിച്ചുകൊണ്ടുള്ളതല്ല. ഇപ്പോൾ വേദാന്തഗ്രന്ഥങ്ങൾ ധാരാളമുണ്ട്. ഉപനിഷത്ത് പഠനങ്ങൾ എത്രയോ ഉണ്ട്. ഗുരുവിൻ്റെ കൃതികളെക്കുറിച്ച് പണ്ഡിതന്മാരുടെ ദീർഘപഠനങ്ങൾ പുസ്തകശാലകളിലും ലൈബ്രറികളിലും ലഭ്യമാണ്. അതൊക്കെ അവിടെ ഇരിക്കട്ടെ. ഗുരുവിന്റെ കൃതികളിൽ വേദാന്തത്തിൻ്റെ വ്യാഖ്യാനവും സ്വകീയമായ ഛന്ദസ്സുമാണ് പ്രധാനമായിട്ടുള്ളത്. പ്രാപഞ്ചിക രഹസ്യങ്ങൾ തേടാൻ ഗുരു എഴുതിയ കൃതികളിൽ ഉപനിഷത് ,വേദാന്തതത്ത്വങ്ങൾ അന്തർഭവിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഗുരുവിനു ആശയം  കടമെടുക്കേണ്ടി വന്നിട്ടില്ല. ഗുരു അനുഭവിച്ചത് ,ദർശിച്ചത് എഴുതുകയായിരുന്നു. ആ നിലയ്ക്ക് അതിനു മൗലികതയുണ്ട്. അത്  ഗുരുവിൻ്റെ ധിഷണയിൽ നിന്നുത്ഭവിച്ചതാണ് .ജ്ഞാനത്തിന്റെ പ്രസരം അതിൽ കാണാം. ഗുരുവിലൂടെ ഉപനിഷത്ത്, സാരാസർവ്വസ്വ അർത്ഥങ്ങൾ ഒഴുകുകയാണ് .ഗുരു പൗരാണികവും പ്രാപഞ്ചികവുമായ ആലോചനകളിലേക്ക് നൈസർഗികമായി പ്രവേശിക്കുകയായിരുന്നു. അതിനു ഗുരു പ്രത്യക്ഷത്തിൽ തന്നെ വേദാന്തത്തിന്റെ ഭാഷ ഉപയോഗിക്കുന്നില്ല. മറ്റൊരു ഭാഷ കണ്ടെത്തുകയാണ് .ഉപനിഷത്തിൻ്റെ ഭാഷയെ മാനവികമായ സംവേദനത്തിന്റെയും ആത്മീയ യുക്തിയുടെയും തലത്തിലേക്ക് മാറ്റുന്നത് കാണാം. അത് ഗുരുവിൽ ഉദിച്ചതാണ്. സത്യങ്ങൾ ചില മനസ്സുകളിൽ തനിയെ കടന്നുവരും. അത്തരം പുസ്തകങ്ങൾ വായിച്ചാൽ കിട്ടുന്ന വിവരം ഒരു നിമിഷത്തിൽ തന്നെ ചില മനസ്സുകളിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുകയാണ്. 


മാനസപ്പൂക്കൾ 


ഗുരു അങ്ങനെയൊരു മനസ്സാണ്. അതുകൊണ്ടാണ് കുണ്ഡലിനിയെപ്പറ്റിയുള്ള ചിന്തകൾക്ക് ഗുരു കവിതയുടെ ഉന്നതമായ ഒരു ഹൃദയരാഗം കണ്ടെത്തിയത് .കുണ്ഡലിനിയെപ്പറ്റിയുള്ള പഠനങ്ങളിലോ രചനകളിലോ ഇങ്ങനെയൊരു ഭാവന കാണാനില്ല. ഇത് ഗുരു പറയാനുദ്ദേശിച്ച ഭാഷയാണ്. വേദാന്തത്തിന്റെയോ ഉപനിഷത്തിന്റെയോ ഭാഷയുടെ നിശ്ചലതയെ ഗുരു മനനത്തിലൂടെ മറികടക്കുകയാണ്. ഏതൊരാശയത്തിനും ഗുരു തൻ്റേതായ ഒരു ആവിഷ്കാരഭാഷ കണ്ടെടുക്കുമായിരുന്നു .


'ആത്മോപദേശശതക'ത്തിലെ ഈ വരികൾ നോക്കുക :
മനമലർ കൊയ്തു മഹേശപൂജ ചെയ്യും
മനുജനു മറ്റൊരു വേല ചെയ്തിടേണ്ട,
വനമലർ കൊയ്തുമതല്ലയായ്കിൽ മായാ-
മനുവരുവിട്ടുമിരിക്കിൽ മായ മാറും."


ചിന്തിച്ചു മനസ്സിലാക്കാൻ പ്രയാസമേറിയ തുര്യബോധത്തെ ഗുരു ലളിതമായ ഉദാഹരണത്തിലൂടെ പറയുന്നു .മനസ്സിൻ്റെ പൂക്കൾ കൊണ്ട് അർച്ചനചെയ്യാൻ ഉപദേശിക്കുന്നു. മനസ്സ് എപ്പോഴാണ് പൂക്കളാകുന്നത്? മനസ്സിൽ നല്ലതും ചീത്തയുമുണ്ടല്ലോ. ഉപദേശവും ശകാരവും നന്മയും തിന്മയും മനസ്സിൽ തന്നെയാണുള്ളത്. മനസ്സിലെ പൂക്കൾ എന്നാൽ നല്ല ചിന്തകളാണ്. ആരാധന പോലെ വിശുദ്ധമായ ചിന്തകൾ അവിടെ തേടണം. ഇനിയും നഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടില്ലാത്ത മനസ്സിനു അതിനു കഴിയും.


മനസ് നശിക്കുന്നതാണ് .സദ്ചിന്തകൾ ഇല്ലാതാകുന്നതോടെ മനസ്സ് കെട്ടിക്കിടന്ന് ചീത്തയായ വെള്ളം പോലെയാകും. രോഗമുണ്ടാക്കുന്ന ജീവികൾ അതിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെടും. നശിച്ച മനസ്സിനു എന്ത് ദുഷ്ടതയും പ്രവർത്തിക്കാനാവും. അത് ഒന്നിലും പശ്ചാത്തപിക്കുന്നില്ല. പശ്ചാത്തപിക്കേണ്ടതായ ഒരാവശ്യം അതിനില്ലല്ലോ. അതുകൊണ്ട് മനസ്സിൻ്റെ സദ്ചിന്തകളെ നമ്മോടു ചേർക്കണം. സദ്വിചാരങ്ങളുടെ  പൂക്കൾ സദ്ഫലങ്ങളുണ്ടാക്കും. മാനസപ്പൂക്കൾ കൊണ്ട് അർച്ചന ചെയ്താൽ ഫലമുണ്ട് .മനസ്സ് വിശുദ്ധമാവും. സമാധാനവും പ്രതീക്ഷയും അവിടെ ഉയർന്നുവരും. അല്ലെങ്കിൽ മനസ്സിലെ പൂക്കൾ മനനം ചെയ്ത് കണ്ടെത്താൻ പ്രയാസമാണെങ്കിൽ അവർക്കും വഴിയുണ്ട് .കാട്ടിൽ കാണപ്പെടുന്ന പൂക്കൾ പൂജ ചെയ്യുക .ഒരു ശുദ്ധീകരണമാണത്. പ്രവൃത്തികളിൽ ആരാധനയും ദൈവവും നിറയാൻ അത് സഹായിക്കും.പ്രവൃത്തിയിലെ ദൈവത്തെ അന്വേഷിക്കുകയാണ്.  ഈ വിവരണത്തിൽ വേദാന്തത്തിന്റെ ഭാഷയില്ല എന്നത് ശ്രദ്ധേയമാണ്. 


ഞാൻ 'കുണ്ഡലിനിപ്പാട്ടി'നെക്കുറിച്ചോ ഗുരുവിൻ്റെ മറ്റു കൃതികളെക്കുറിച്ചോ എഴുതുമ്പോൾ വേദാന്തത്തിൻ്റെ ഭാഷ സ്വീകരിക്കാറില്ല .എന്തുകൊണ്ടെന്നാൽ  അത് ഇവിടെ പലരും എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. ഗുരുവിന്റെ മുഴുവൻ കൃതികളെക്കുറിച്ചും എഴുതിയവരുണ്ട്.  ഭൂരിപക്ഷം പേരും വേദാന്തത്തിന്റെ ചുവടുപിടിച്ച് വ്യാഖ്യാനിക്കുകയാണ് ചെയ്യുന്നത് .കഴിഞ്ഞ നൂറ്റാണ്ടിൽ  ഗുരുകൃതികൾ വ്യാഖ്യാനിച്ചവരെ അനുകരിച്ച് എഴുതുന്നവരാണ് അധികവും. ഒരേ രീതിയിൽ എഴുതിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ് .തു രീയം ,ത്രിപടി എന്നൊക്കെ എഴുതുന്നവർക്ക് ആ അനുഭവമില്ല. ഞാൻ ഈ രീതി സ്വീകരിക്കാറില്ല. എൻ്റെ സൗന്ദര്യബോധവും മനോവിശകലന രീതിയും യുക്തിബോധവും ആത്മീയമായ സമീപനവുമാണ് ഞാൻ ഗുരുവിനെക്കുറിച്ച് എഴുതുമ്പോൾ പുറത്തുകൊണ്ടുവരുന്നത്.പലരുടെയും നിലവാരപ്പെട്ടതും പഴകിയതുമായ ഭാഷ ഉണ്ടാകരുതെന്നു നിർബന്ധമുണ്ട്. ഞാൻ എഴുതുന്ന ലേഖനങ്ങൾ വായിച്ച് ഇത് വേദാന്തികളുടെ വ്യാഖ്യാനമോ ഭാഷയോ അല്ലെന്നു വിചാരിക്കുന്നവരുണ്ടെങ്കിൽ അവർ മനസ്സിലാക്കാനാണ് ഇതെഴുതിയത്. മറ്റൊരു വ്യാഖ്യാതാവിന്റെ വഴിയെ നടക്കാൻ ഞാൻ ഒരിക്കലും ഇഷ്ടപ്പെടുന്നില്ല.


ദൈവവുമായി പ്രതിപ്രവർത്തിക്കാം 


 'കുണ്ഡലിനിപ്പാട്ടി'നെക്കുറിച്ചുള്ള ലേഖനത്തിൻ്റെ തലവാചകത്തിൽ ഞാൻ സൂചിച്ചിരിക്കുന്ന 'സൗന്ദര്യാത്മകമായ ദൈവം' എൻ്റെ  ആന്തരമായ അന്വേഷണങ്ങളുടെ ഫലമായ കണ്ടെത്തലാണ് .ഗുരുവിന്റെ ദൈവത്തെ അറിയാൻ ശ്രമിച്ചതിൻ്റെ ഫലമാണിത്. ഇത് പാണ്ഡിത്യമല്ലെന്നറിയിക്കട്ടെ. ശ്രദ്ധയുടെ ശുദ്ധതയും നിഷ്കളങ്കതയുമാണ് ഇതിനു പിന്നിലുള്ളത്. ഒരു സാഹിത്യവിമർശകൻ്റെ ലേഖനങ്ങളിൽ സൗന്ദര്യബോധത്തിനായിരിക്കും പ്രാധാന്യം. ഗുരുവിൻ്റെ ദൈവത്തെക്കുറിച്ചാണ് 'കുണ്ഡലിനിപ്പാട്ടി'ൽ വിവരിക്കുന്നത്. ഒരു വിഗ്രഹമോ മൂർത്തിയോ എന്ന നിലയിലല്ല ഗുരു ദൈവത്തെ കാണുന്നത് .അത് ഒരു രസതന്ത്രമാണ്. ദൈവവുമായി പ്രതിപ്രവർത്തിക്കാനുള്ള അവസരമാണ് ഗുരു ഒരുക്കുന്നത്. നിങ്ങളുടെയുള്ളിൽ ദൈവം ഉണ്ടാവുകയാണ്. ദൈവം സകലതുമാണ്.സകല കാലങ്ങളുമാണ്. സകല ജീവികളുമാണ്. എന്നാൽ നാം ആ സകല വസ്തുക്കളിലൊന്നാണ്. അതുകൊണ്ട് നമ്മളും ദൈവത്തിൻ്റെ അംശം ഉൾക്കൊള്ളുന്നു. ദൈവത്തിലേക്കുള്ള ഒരു നിശ്ശബ്ദയാത്ര നമ്മളിലുണ്ട്. ദൈവം ജ്ഞാനവും ആനന്ദവുമാണ് .അത് നമ്മളിലുണ്ടോ ?എങ്ങനെയാണ് അതുണ്ടാകുന്നത്? ജ്ഞാനവും ആനന്ദവും ദൈവത്തെ ഉള്ളിൽ സൃഷ്ടിക്കണം. നമ്മൾ ചീത്തക്കാര്യങ്ങൾ കൊണ്ടുനടന്നാൽ നമ്മുടെ ദൈവവും ചീത്തയാകും. നാം ദൈവത്തോട് ചീത്തക്കാര്യങ്ങൾ ആവശ്യപ്പെട്ടാൽ ദൈവം അതായിരിക്കും തരുക .കാരണം, നാം ചോദിക്കുന്നതാണല്ലോ ദൈവം തരുക .അതാണല്ലോ വിശ്വാസം. നമ്മളിൽ ദുഷ്ടബുദ്ധി പ്രാമുഖ്യം  നേടിയാൽ ദൈവത്തിലും അതിനായിരിക്കും കൂടുതൽ ബലം. നല്ല ചിന്തകളുമായി ദൈവത്തെ സമീപിക്കാൻ കഴിഞ്ഞാൽ, അത് വളരെ ബുദ്ധിമുട്ടാണല്ലോ, ദൈവവും നല്ല ചിന്തകളുമായി പ്രത്യക്ഷപ്പെടും. മനുഷ്യനുമായി പ്രതിപ്രവർത്തിച്ചാണ് ദൈവം മാറുന്നത് .ഈ മാറ്റത്തെ നാം ഉൾക്കൊള്ളണം. നമ്മുടെ പ്രവൃത്തിയും ചിന്തയും മാറുന്നതിനൊപ്പം നമ്മുടെ ആരാധനയും പ്രാർത്ഥനയും ദൈവവും മാറുകയാണ്." നീ തന്നെ വർത്തമാനവും" എന്നു ഗുരു തന്നെ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടല്ലോ.അതുകൊണ്ട് സ്വയം ശുദ്ധീകരിച്ചാൽ മാത്രമേ നമുക്ക് നല്ല ദൈവത്തെ തേടാനാവൂ.


"ആയിരംകോടിയനന്തൻ നീയാനന
മായിരവും തുറന്നാടുപാമ്പേ "


എന്നു ഗുരു ഉപദേശിക്കുന്നു. 
ഇവിടെ ഗുരു മനസ്സിൻ്റെ അനന്തമായ മുഖങ്ങളെക്കുറിച്ച് സൂചിപ്പിക്കുകയാണ്. ആയിരം ഫണമുള്ള സർപ്പത്തെപ്പോലെയാണ് മനസ്സ്. അതിനു സ്ഥിരമായ ഒരു മുഖമില്ല. അത് ഓരോ നിമിഷവും, ഓരോ വസ്തുവിന്റെ പേരിൽ മാറുകയാണ്. പല വ്യക്തികളോട് മനുഷ്യർക്ക് പല മുഖങ്ങളാണുള്ളത്. മനസ്സ് അതിൻ്റെ തന്നെ മുഖങ്ങളെ വഞ്ചിക്കുകയാണ്. അതിനുപോലും അറിയില്ല ഏതാണ് തൻ്റെ മുഖമെന്ന്. മനസ്സ് അതിനുതന്നെ അപരിചിതമാണ്. അത് ഒരു കൂട്ടം തോന്നലുകളാണ്. പരസ്പരവിരുദ്ധമായ തോന്നലുകൾ ഒരു കൂട്ടിൽ പാർക്കുകയാണ്. ഗുരു പറയുന്നത്, മനസ്സ് ഈ പരസ്പര വിരുദ്ധമായ ഭാവങ്ങളെ വിട്ട ശേഷം എല്ലാറ്റിനെയും സൃഷ്ടിപരമായി കാണണമെന്നാണ്. പരമമായ ശക്തിയെ തേടുന്നതിനായി മനസ്സ് അതിൻ്റെ ആയിരം കോടി വദനം തുറന്നാടണം .എല്ലാ സൂക്ഷ്മതകളിലും സദ്ചിന്തയും പ്രാർത്ഥനയും തിരയണമെന്നാണ് സാരം. മനസ്സിനു ആയിരം കോടി വദനം ഉണ്ടാകുന്നത് സൂക്ഷ്മതകളിലാണ്. നമ്മൾ അത്യാനന്ദത്തോടെ നൃത്തം  ചെയ്യണമെന്നു ഇംഗ്ലീഷ് എഴുത്തുകാരൻ ഡി.എച്ച്. ലോറൻസ്(D.H.Lawrence)പറഞ്ഞതിൽ ഒരു പൊരുളണ്ട്. അദ്ദേഹം പറഞ്ഞത് ജീവിച്ചു എന്ന തോന്നലിനു ഇത് വേണമെന്നാണ്. ഈ ജീവിതത്തിന്റെ ഭാഗമാകാനും പ്രപഞ്ചത്തിൽ മാനുഷികത നേടാനും നൃത്തം എന്ന ആന്തരചേതന ആവശ്യമാണത്രേ.


ഭാഷ പരാജയപ്പെടുമ്പോൾ 


ബോധങ്ങൾക്കിടയിൽ വേരുകളാഴ്ത്തിയിരിക്കയാണ് മനസ്സ്; അതിനു അതിസൂക്ഷ്മതകളുണ്ട്. എല്ലാ സൂക്ഷ്മതകളിലും പൂവ് വിരിയട്ടെ. എല്ലാ പൂർണമായി ശുദ്ധമാകട്ടെ. നമുക്ക് ബോധത്തിൽ ശുദ്ധമാകാൻ കഴിയും. വിദ്യാഭ്യാസവും മര്യാദയും ശീലിച്ചാൽ ഒരാൾക്ക് പുറമേ നല്ല വ്യക്തിയാണെന്ന് ഭാവിക്കാം. സംസ്കാരം എന്നൊക്കെ നാം പറയുന്നത് മനസിലെ അതൃപ്തികളെ ,അരുതായ്കകളെ മറച്ചു പിടിക്കുന്നതിനെയാണ്. ഏറ്റവും നന്നായി മറച്ചുപിടിക്കുന്നവൻ സംസ്കാരസമ്പന്നനാണ് .അതുകൊണ്ട് അയാളിൽ നിന്നു അരുതായ്കകൾ ഒഴിഞ്ഞുപോയി എന്നർത്ഥമില്ല. അയാളിൽ എല്ലാം അടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. അയാൾ ശുദ്ധിയുടെ പാത ആഗ്രഹിക്കുന്നവനാണ്. അതൊരു നല്ല തുടക്കമാണ്. ഗുരു ഉപദേശിക്കുന്നത് മനസ്സ് എന്ന ആയിരം കോടി  അനന്തന്മാരും ഈ ശുദ്ധിയുടെ പാതയിലേക്ക് വരണമെന്നാണ്. സൂക്ഷ്മതകളെ അറിഞ്ഞ  ആവിഷ്കാരങ്ങൾ പ്രസാദസൗഖ്യത്തിലെത്താനുള്ള ആഹ്വാമാണ് .മനസ്സിൽ ഒളിപ്പിക്കപ്പെട്ടതും പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടതുമായ എല്ലാം പരമമായ ഒരു സാത്വികഭാവത്തിലേക്ക് ഉയരുമ്പോഴാണ് കുണ്ഡലിനിയുടെ നൃത്തം പൂർണമാകുന്നത്.


കുണ്ഡലിനിയുടെ നൃത്തത്തിനു ഒരു  ഉള്ളടക്കമുണ്ട് .അത് മനസ്സിൻ്റെ മഹാപ്രപഞ്ചത്തിലെ എല്ലാ ത്വരകളെയും ഉണർത്തി ആത്മീയതയുടെയും സൗഖ്യത്തിന്റെയും സഹസ്രാരപത്മത്തിലെത്തിക്കുന്നതാണ് ആ നൃത്തം .സഹസ്രാരപത്മം ഐഹികജീവിതത്തിന്റെ സമസ്യകളിൽ നിന്നും കാലുഷ്യങ്ങളിൽ നിന്നുമുള്ള വിടുതലിനെ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നു.


"നൃത്തം ഒരു വെളിച്ചമാണ് .ജീവിതം നൃത്തം തന്നെയാണ്"- ഇംഗ്ലീഷ് എഴുത്തുകാരനും സാമൂഹ്യ പരിഷ്ക്കർത്താവുമായ ഹാവ്ലോക് എല്ലിസ്(Havelock Ellis) പറഞ്ഞു. ഈ വെളിച്ചമാണ് ഗുരു കുണ്ഡലിനിയുടെ നൃത്തത്തിലൂടെ പരമമായി അനുഭവിപ്പിക്കുന്നത്.
നാം ലൗകികജീവിതത്തിൽ കൈകാലിട്ടടിച്ച് പിറുപിറുക്കുന്നവരാണ്. നമുക്ക് വ്യക്തമായ ഒരു ഭാഷ പോലുമില്ല. നമ്മുടെ ഭാഷ കൃത്രിമമാണ്. നമുക്ക് ആശയ സംവേദനത്തിനുള്ള ശക്തമായ ഒരു മാർഗമുണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ മറ്റുള്ളവരെ കൂടുതൽ കൃത്യമായി കാര്യങ്ങൾ ധരിപ്പിക്കാമായിരുന്നു. എന്നാൽ സംഭവിക്കുന്നതെന്താണ്? ആർക്കും ആരെയും മനസ്സിലാകുന്നില്ല. സ്നേഹമല്ലാതെ എന്തെങ്കിലും മനസ്സിലാകുന്നുണ്ടോ? സ്നേഹിക്കുമ്പോൾ എല്ലാ ജീവജാലങ്ങളും കാതോർക്കും.  പ്രാപഞ്ചികമായ ഒരു കണ്ണിയാണത്.  ഒരുമിച്ച് താമസിച്ചതുകൊണ്ടോ ,ഇടപഴകിയതുകൊണ്ടോ രണ്ടുപേർ തമ്മിലുള്ള ഐക്യം നിലനിൽക്കണമെന്നില്ല. സ്നേഹിതരാണല്ലോ പിണങ്ങിപ്പിരിയുന്നത്. പിണങ്ങിപ്പിരിഞ്ഞാൽ പിന്നീടൊരു കൂടിച്ചേരലുണ്ടാകുന്നില്ല. ഭാഷ മരിക്കുകയാണ് .ഭാഷ നിഷ്പ്രയോജനമായി കിടക്കുന്നു. മനുഷ്യർക്ക് പരസ്പരം മനസ്സിലാക്കാനാവില്ല .ഇതാണ് മഹാദുരന്തം .സ്നേഹിക്കുന്നവരെ നിസ്സഹായാവസ്ഥ ബോധ്യപ്പെടുത്താൻ കഴിയാത്തതാണ് പ്രശ്നം. സ്നേഹിക്കുന്നവർക്ക് പോലും കുറെ കഴിയുമ്പോൾ മനസ്സ് നഷ്ടപ്പെടും. പരസ്പരം അറിയാൻ വിസമ്മതിക്കുന്ന എന്തോ പ്രശ്നം പൊന്തിവരും .മനസ്സ് നഷ്ടപ്പെട്ടാൽ പിന്നെ ഒരു തുടക്കമോ ഒടുക്കുമോ ഇല്ല ;പിന്നെ അകലുകയാണ്.


നാം നമ്മെക്കുറിച്ച് വലിയ വിവരമുള്ളവരല്ല. സത്യമറിയാതെ അടുത്തവരാണ് നാം. ഈ ആട്ടത്തിൻ്റെ ബദലാണ് കുണ്ഡലിനിയുടെ ആട്ടം. അത് എല്ലാ വൈജാത്യങ്ങളെയും നിർമാർജനം ചെയ്ത് സാക്ഷാത്കാരത്തെ തേടുന്നു.  കലഹിക്കുന്നതിൽ അർത്ഥമില്ലെന്നു  അറിഞ്ഞാടണം .മനസ്സിൻ്റെ അടിയിൽനിന്ന് ആ നൃത്തം ആരംഭിക്കണം.


എന്താണ് മിഥ്യ?


"ഓമെന്നുതൊട്ടൊരു കോടി മന്ത്രപ്പൊരുൾ 
നാമെന്നറിഞ്ഞു കൊണ്ടാടുപാമ്പേ "


ഓം എന്ന മന്ത്രത്തിന്റെ പൊരുൾ നാം തന്നെയാണ്. പൊരുളുകൾ നമ്മിൽ നിന്നു ഉത്ഭവിക്കുന്നു .പൊരുളിനു സാക്ഷി നാമാണല്ലോ .നാം ചിന്തിക്കുന്നതുകൊണ്ടാണല്ലോ ഈ ലോകം നമുക്ക് അനുഭവപ്പെടുന്നത്.നാം ജനിക്കുന്നതിനു മുമ്പ് ഈ ലോകം ഉണ്ടായിരുന്നില്ലല്ലോ. നമ്മുടെ കാലത്താ ണ് ഈ ലോകമുള്ളത്. നമുക്ക് മുമ്പേ ജനിച്ചു മരിച്ചവരുടെ ലോകത്ത് നമ്മളില്ല.എന്തൊരു ശൂന്യതയാണിത്!മൂന്ന് തലമുറകൾക്ക് മുമ്പ് , എങ്ങനെയെല്ലാം ചിന്തിച്ചവർ കടന്നുപോയിരിക്കുന്നു. അവർ ജീവിതകാലത്ത് കണ്ട ലോകം അവർക്ക് ഇല്ലാതായി. പിന്നീട് വന്നവർ കണ്ടലോകം വേറൊന്നാണ് .ആ ലോകത്ത് അവരും അവരുടെ അനുഭവങ്ങളും ഓർമ്മകളും മാത്രമേയുള്ളൂ. അതും അസ്തമിക്കുന്നതാണല്ലോ. ഈ ജീവിക്കുന്ന കാലമാണ് ഈ ലോകമുള്ളത്. എല്ലാത്തിനും സാക്ഷി മാത്രമായ നാം വളരെ ഹ്രസ്വമായ ഒരു കാലഘട്ടത്തിലാണ് അതറിയുന്നത്. ലോകം നിലനിൽക്കുന്നത് നാം ഈ ചെറിയ കാലഘട്ടത്തിലുള്ളതുകൊണ്ടാണ്. നമുക്ക് മുന്നേ വന്നുപോയവരുടെയും ഇനി വരാനുള്ളവരുടെയും ലോകത്ത് നമ്മളില്ല. അതുകൊണ്ട് അവരുടെ അനുഭവത്തിൽ നമ്മുടെ ജീവിതമോ  നമ്മുടെ അനുഭവത്തിൽ അവരുടെ ജീവിതമോ ഇല്ല. ഇതാണ് മിഥ്യ.


ഈ ലോകം മിഥ്യയാണെന്നു പറയുന്നതിൻ്റെ അർത്ഥം ഇവിടെ ഗ്രഹിക്കാം.ഫോട്ടോയും വീഡിയോയും  എടുക്കാൻ കഴിഞ്ഞതുകൊണ്ടാണ് നമുക്ക് കുറെ പേരെയെങ്കിലും ഓർക്കാനാകുന്നത് .എന്നാൽ ജന്തു,സസ്യലോകത്തിനു ഇതുമില്ല. അവിടെ വിസ്മൃതി മാത്രമാണുള്ളത്. എല്ലാ പൊരുളും, നാം ജീവിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ, നാം തന്നെയാണ്. നമ്മിൽ നിന്ന് അന്യമായി യാതൊന്നുമില്ല. പ്രണവമന്ത്രത്തിന്റെ അർത്ഥം നമ്മളാണ്. എല്ലാം ഒന്ന് എന്നാണ് അത് മന്ദ്രമായി അറിയിക്കുന്നത്. പ്രണവമന്ത്രം  മാത്രമല്ല, അതുപോലെയുള്ള ഒരു കോടിമന്ത്രവും അർത്ഥമാക്കുന്നത് നമ്മെത്തന്നെയാണ്. നമ്മളല്ലാതെ വേറെ എന്ത് പൊരുളാണുള്ളത്?


'ആത്മോപദേശശതക'ത്തിൽ ഗുരു അത് വിശദമാക്കുന്നു.


"ധ്വനിമയമായ്ഗ്ഗഗനം ജ്വലിക്കുമന്നാ-
ളണയുമതിങ്കലശേഷദൃശ്യജാലം;
പുനരവിടെ ത്രിപുടിക്കു പൂർത്തി നൽകും 
സ്വനവുമടങ്ങുമിടം സ്വയം പ്രകാശം ."


അറിവു ലഭിക്കുന്നതോടെ എല്ലാം ആകാശത്തിൽ ലയിക്കും. ദൃശ്യമായതെല്ലാം അതിലേക്ക് അപ്രത്യക്ഷമാകും .ശബ്ദമില്ലാതാകും. അറിവ് ,അറിയപ്പെടുന്ന വസ്തു ,അതറിയുന്നവൻ എന്നീ വേർതിരിവുകൾ ഇല്ലാതാകും.  ഇതിൻ്റെയർത്ഥമെന്താണ്? നമ്മളിൽ നിന്നു വേർപ്പെട്ട ഒരു പൊരുളുമില്ല. അതുകൊണ്ട് സകലമന്ത്രങ്ങളും നാമാണെന്നറിഞ്ഞു പരമസാത്വികതയുടെ സൗഖ്യത്തിനായി ആടണമെന്നു കുണ്ഡലിനിയോടു ഉണർത്തുന്നു. 




• 
  
• 
  

അഭിമുഖം എം.കെ.ഹരികുമാർ / ഡോ. തോമസ് സ്കറിയ

 

"എന്നെത്തന്നെയാണ് വായിക്കുന്നത് ;എന്നെത്തന്നെയാണ് എഴുതുന്നത് " 

ചോദ്യം: 'ഖസാക്കിൻ്റെ ഇതിഹാസ'ത്തിൽ നിന്നു തുടങ്ങാം. എം.കെ. ഹരികുമാർ എന്ന നിരൂപകൻ്റെ അടയാളപ്പെടുത്തൽ ഖസാക്കുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ആ ചരിത്രം ഒന്നു വിവരിക്കാമോ?

എം.കെ.ഹരികുമാർ:ഹൈസ്കൂളിൽ പഠിക്കുമ്പോഴാണ് ഖസാക്കിൻ്റെ ഇതിഹാസം വായിച്ചത് .പിന്നീട് കോളേജിൽ പഠിക്കുമ്പോഴും വായിച്ചു. എന്നാൽ പോസ്റ്റ് ഗ്രാജുവേഷന് മൂവാറ്റുപുഴ നിർമ്മല കോളേജിൽ പഠിക്കുമ്പോൾ 'ഖസാക്കിന്റെ ഇതിഹാസ'ത്തെ കുറച്ച് കൂടി ആഴത്തിൽ വായിച്ചു. അങ്ങനെയാണ് 'ആത്മായനങ്ങളുടെ ഖസാക്ക്' ഉണ്ടായത്. അത് എൻ്റെ Impressions എന്ന നിലയിലാണ് ആവിഷ്കൃതമായത്. ഒരു കവിതയുടെ സർഗ്ഗപരമായ പ്രശ്നങ്ങൾ അതിലുണ്ട്. അത് യുക്തിപൂർവ്വം അപഗ്രഥിച്ച് എഴുതിയ വിമർശനമല്ലെന്നാണ് തോന്നുന്നത്. എൻ്റെ മനസിൽ നിന്നു തനിയെ വന്നതാണത്. ഒരു വ്യക്തിഗത വായനയാണത് .വായനയുടെ അനുഭൂതിയാണ്. വായിക്കുമ്പോൾ മനസ്സിൽ വരുന്നതെല്ലാം കലയായി പരിവർത്തനം ചെയ്യപ്പെടുകയായിരുന്നു. പൂത്തുലഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന വൃക്ഷങ്ങളിൽ ശക്തമായ ഒരു കാറ്റ് വന്ന് പതിച്ചാലുണ്ടാകുന്ന ചലനങ്ങൾക്ക് സമാനമാണത്. ഇലകളും പൂക്കളും കാറ്റിൽ പറന്നു വരും .പൂക്കളുടെ ഗന്ധം അന്തരീക്ഷമാകെ പടരും. ആത്മായനങ്ങളുടെ ഖസാക്കിലെ ഭാഷ അങ്ങനെയായിരുന്നു. 1984 ലാണ് അത് പുറത്തുവന്നത്. ഒരു നോവലിനെക്കുറിച്ച് മാത്രമായി ഒരു ആത്മാവിഷ്കാരം ആദ്യമായാണ് മലയാളത്തിൽ ഉണ്ടാകുന്നത് ,ഒരു നോവലിനെക്കുറിച്ച് മറ്റൊരു കൃതി എന്ന നിലയിൽ നോക്കുമ്പോൾ. വിമർശനം എന്ന് പറയുമ്പോൾ അവിടെ യുക്തിയും പ്രബന്ധവുമെല്ലാമാണ് ഓർമ്മയിലെത്തുന്നത് .എന്നാൽ വിമർശത്തെ ഒരു എഴുത്തുകാരന്റെ ആത്മാവിന്റെ കലാനുഭവമായി, സറിയലിസ്റ്റ് ഇംപ്രഷൻസ് എന്ന തലത്തിൽ, കാവ്യാനുഭവം എന്ന ഗണത്തിൽ വരുന്നത് ആദ്യമായിട്ടായിരുന്നു.

സ്വാഭാവികമായും അത് വിനിമയപരമായി ചില പ്രശ്നങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കുന്നുണ്ട്. അത് അതാര്യതയുടെ തലമാണ്. കലയിൽ അതാര്യത നിഷിദ്ധമല്ല .അത് ആസ്വാദനത്തെ ആശ്രയിച്ചിരിക്കുന്നു. കലാസൃഷ്ടി എന്ന് പറയുന്നത് പൂർണമായി നമുക്ക് മനസിലാക്കാൻ കഴിയുന്നതല്ല. അതിന് പല വ്യാഖ്യാനങ്ങളുണ്ടാവുന്നത് അതുകൊണ്ടാണ്. അതുകൊണ്ട് ഭാഗികമായ വിനിമയങ്ങൾ ഉൾക്കൊണ്ട് കൂടുതൽ അർത്ഥതലങ്ങളിലേക്ക് പോകാൻ വായനക്കാരൻ വിധിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ഒരു വിഷയം തിരഞ്ഞെടുത്തശേഷം അത് സമർത്ഥിക്കാനായി നോവൽ  വായിക്കുകയല്ല ഞാൻ ചെയ്തത്. നോവൽ വായിച്ചപ്പോൾ ഞാൻ എന്നെയും വായിച്ചു. നോവൽ വായന എന്നെക്കുറിച്ചുള്ള ചിന്തയായി .എന്നെത്തന്നെയാണ് ഞാൻ വായിക്കുന്നത്. എന്നെത്തന്നെയാണ് ഞാൻ എഴുതുന്നത്. 

ജീവിതം ഒരു സറിയലിസ്റ്റിക് ഭാവന 

ഞാൻ ഉള്ളിൽ സാക്ഷാത്കരിച്ചത് ഇതിലൂടെ പുറത്തുവന്നു.അത് സ്ഥിരമായ ഒരു സാക്ഷാത്കാരമല്ല.  ചിലപ്പോൾ ഭാവനയ്ക്കും അപ്പുറത്തേക്ക് പോയി. ജീവിതം ഒരു സറിയലിസ്റ്റിക് ഭാവനയാണ്. അതു കൊണ്ട് അല്പം ഹിസ്സീരിയ നമ്മുടെ പെരുമാറ്റത്തിലുണ്ടാവും .അത് നമ്മൾ അറിയണമെന്നില്ല. 'ആത്മായനങ്ങളുടെ ഖസാക്കി'ലെ ഒരു ഭാഗം ശ്രദ്ധിക്കുക: "ഖസാക്കിനെ  കരിമ്പനകളും മനുഷ്യരും നൽകിയ വർണ്ണബോധത്തിലല്ല എഴുത്തുകാരൻ പ്രതിഫലിപ്പിക്കുന്നത് ;എല്ലാ ജീവികളുടെയും വസ്തുക്കളുടെയും അനിയന്ത്രിതവും അലൗകികവുമായ ചോദനകളെ പേറുന്ന പ്രപഞ്ചശരീരം എന്ന നിലയിലാണ്. ആയുസ്സിൻ്റെ  അനാദിയായ സ്പർശങ്ങളും ഉണ്മയുടെ അജ്ഞ്ഞേയമായ പൊരുളുകളും ദുഃഖമുണർത്തി കിടക്കുന്ന പ്രസാദമാണ് വിജയൻ ലക്ഷ്യമാക്കുന്നത് .അതിനായി മനസ്സ് അണു മുതൽ പ്രപഞ്ചം വരെ യാത്ര ചെയ്യുന്നു. സ്വന്തം ഉടലിൽ  സ്പർശിച്ചു നോക്കിയാൽ ലോകത്തിന്റെ സ്പന്ദനമറിയാം. ആത്മാവിന്റെ ഉടലിൽ സ്പർശിച്ചാൽ പ്രപഞ്ചസത്തയുടെ അനുരണനങ്ങളറിയാം.വിജയൻ്റെ  ആലോചനാവേളകളിൽ സൗന്ദര്യം മുഴുവൻ വഹിക്കുന്നത് പ്രസാദവും അനാഥത്വവും ചേർന്ന് സൃഷ്ടിക്കുന്ന വ്യാമിശ്രബോധമാണ് .ദു:ഖസമാധികളിലെങ്ങും ഭൂതകാലത്തിന്റെ സാന്ത്വന സംഗീതം കേട്ടില്ല. ഓർമ്മകളുടെ രക്ഷകയായ പ്രസാദം ജീവിക്കുന്നു."

ഈ ഭാഷ എങ്ങനെയാണ് ഉണ്ടാകുന്നത്? ഇത് ഒരു വെളിപാട് ശബ്ദമല്ല. ഇത് എനിക്ക് വ്യാഖ്യാനിക്കാനാവില്ല.എന്നാൽ വിശ്വകവി വില്യം ബ്ളേക്ക്, സംഗീതജ്ഞൻ ബിഥോവൻ ,ചിത്രകാരൻ ഹെൻറി മാറ്റിസ്, തത്ത്വചിന്തകനായ ഷോപ്പനോർ തുടങ്ങിയവരെ അടുത്തറിയുന്ന ഒരു എഴുത്തുകാരന്, വായനക്കാരന് ഇതിലൂടെ കൂടുതൽ ദൂരം സഞ്ചരിക്കാൻ കഴിയും.

Where there is a way or path ,it someone else's path.

-Joseph Campbell

ചോദ്യം: ഇപ്പോൾ ആത്മായനങ്ങളുടെ ഖസാക്ക് എവിടെയാണ് കിട്ടുക ?

എം.കെ: ചാത്തന്നൂരിൽ സുജിലി പബ്ളിക്കേഷൻസ് അടുത്തിടെ ആത്മായനങ്ങളുടെ ഖസാക്കിൻ്റെ ഒരു പുതിയ പതിപ്പ് പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു. ഇതിനുപുറമേ ഈ നിരയിൽ രണ്ടു പുസ്തകങ്ങളും അവർ പുറത്തു കൊണ്ടുവന്നു. ആത്മായനക്കളുടെ ഖസാക്കിൻ്റെ രചനയെപ്പറ്റി ,അത് എഴുതാനുണ്ടായ പ്രേരണയെപ്പറ്റി ,അതിൻ്റെ ആത്മീയാനുഭവങ്ങളെപ്പറ്റി ഞാൻ എഴുതിയ 'ആത്മായനങ്ങളുടെ ജനിതകം' എന്ന പുസ്തകമാണ് അതിലൊന്ന്. ജനിതകം പോലൊരു  കൃതി മലയാളത്തിൽ ആദ്യമാണ് .ഒരു വിമർശകൻ അയാളുടെ കൃതിയുടെ ആത്മകഥ എഴുതുകയാണ്.'ഒ.വി.വിജയൻ സമസ്യകൾ' എന്ന പുസ്തകമാണ് മറ്റൊന്ന്. സമീപകാലത്ത് വിജയനെക്കുറിച്ച് എഴുതിയ ലേഖനങ്ങളുടെ സമാഹാരമാണിത്. 

ചോദ്യം:നമ്മുടെ നിരൂപകർ സംസ്കാരപഠനത്തിൻ്റെ വലയത്തിലകപ്പെട്ട ഒരു കാലത്ത് അത്തരം പഠനങ്ങളുടെ പിന്നാലെ പായാൻ തയ്യാറാകാത്ത ഒരാളായി എം.കെ. ഹരികുമാറിനെ വിലയിരുത്താം. എന്താണ് അതിനെക്കുറിച്ച് താങ്കൾക്ക് പറയാനുള്ളത്?

ഭാഷയിൽ നവീനമായ ഒരു ബ്രഷ് സ്ട്രോക്ക് വേണം 

എം.കെ:സംസ്കാരപഠനങ്ങൾ ഉത്തരാധുനികതയുടെ ഭാഗമായാണ് രൂപപ്പെടുന്നത് .സാഹിത്യത്തിന്റെ സൗന്ദര്യത്തെക്കുറിച്ച്, ഒരു ഭ്രാന്തനെപ്പോലെ, അന്വേഷിച്ചിരുന്ന വിമർശനരീതിക്ക് പകരം പ്രാദേശികത, സ്വത്വം, കീഴാളത്വം ,സാമ്രാജ്യാത്വാനന്തര സാംസ്കാരിക ദേശീയത തുടങ്ങിയ വിഷയങ്ങളിൽ ഊന്നിയുള്ള പഠനങ്ങൾ ഉണ്ടായിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ഇത്തരം പഠനങ്ങൾ ചില യാഥാർഥ്യങ്ങൾ പുറത്തുകൊണ്ടുവരുന്നുണ്ട്. എഡ്വേർഡ് സെയ്ദ് ,ഹോമി കെ. ഭാഭ ,നാസിഹ് എൻ അയൂബി തുടങ്ങിയ  പണ്ഡിതന്മാരുടെ രചനകൾ ഈ രംഗത്ത് ശ്രദ്ധ നേടിയിരുന്നു. എന്നാൽ സാഹിത്യത്തെ സംസ്കാരത്തിന്റെ അവശിഷ്ടങ്ങൾ കണ്ടെത്തുന്നതിനായി സമീപിക്കുന്നത് എനിക്ക് തൃപ്തികരമായില്ല .ഖസാക്കിൻ്റെ ഇതിഹാസം വായിച്ചിട്ട് തസ്രാക്ക് എന്ന ഗ്രാമത്തിലെ ജീവിതരീതി ,ഷെയ്ക്ക്മാരുടെ  ജീവിതം ,കുതിരയോട്ടം, യുദ്ധങ്ങൾ, മിനാരങ്ങൾ, ഓത്തുപള്ളികൾ, പ്രാചീന മുസ്ലിം ജീവിതം ,ആചാരങ്ങൾ തുടങ്ങിയ കാര്യങ്ങളെപ്പറ്റി ഗവേഷണം നടത്തി എഴുതിയാൽ എങ്ങനെയിരിക്കും? എനിക്കത് അസഹ്യമാണ്. ഗവേഷണത്തിന്റെ ഓരോ നിമിഷത്തിലും കല മരിക്കും. ഞാൻ കലാപരമായ അനുഭവത്തിന് , സൗന്ദര്യത്തിന് പ്രാധാന്യം കൊടുക്കുന്നു. അതാണ് എന്നിൽ മൗലികമായിട്ടുള്ളത്. പാണ്ഡിത്യവും വായനയും രണ്ടാമതാണ് വരുന്നത് .സൗന്ദര്യത്തെ അന്വേഷിക്കുമ്പോൾ പുതിയതായി തോന്നണം. ഭാഷയിൽ നവീനമായ ഒരു ബ്രഷ്ട്രോക്ക് വേണം. ചിന്തയുടെ  വഴികൾ മാറണം .ലോകസാഹിത്യം ആർജിച്ച ഭാഷാപരമായ അവബോധം നമ്മളും ആർജിക്കണം .നല്ലൊരു വാക്യം എങ്ങനെ ഉണ്ടാകുന്നുവെന്ന് പഠിക്കണം.ഗദ്യം ഒരു സംസ്കാരമാണ്.ഗദ്യം കലാരൂപമാണെന്ന് ഞാൻ ചിന്തിക്കുന്നു.  

 

In order to understand I destroyed myself

- Fernando Pessoa

ചോദ്യം:ഒരക്കാദമിക് അല്ലാത്ത താങ്കൾക്ക് നിരൂപണലോകത്തു നിന്നും വേണ്ടത്ര പിന്തുണ ലഭിക്കാതെ പോയി  എന്ന് തോന്നിയിട്ടുണ്ടോ?

എം.കെ.ഹരികുമാർ :അക്കാദമിക് ആകാതിരുന്നത് എന്റെ ചോയ്സായിരുന്നു. ഞാൻ ഒരിക്കലും അധ്യാപകനാകാൻ ആഗ്രഹിച്ചില്ല. എന്നിലുള്ളതെല്ലാം ഞാൻ സ്വന്തമായി വഴി വെട്ടി ,വായിച്ചും പഠിച്ചും മനനം ചെയ്തും സൃഷ്ടിച്ചതാണ്. അക്കാദമിക്കുകൾക്ക് എൻ്റെ സ്വാതന്ത്ര്യം കിട്ടുകയില്ല. അവർക്ക് ചില വഴികളിലൂടെ പോയേ പറ്റൂ. ഞാനൊരു പുസ്തകം വായിക്കുന്നതോടെ ഒരു പുതിയ വഴി ഉണ്ടാവുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്. ആരും ചിന്തിക്കാത്ത ഒരു വഴിയുണ്ടാകും.'വീണപൂവി'നെക്കുറിച്ചുള്ള പുസ്തകം ഉദാഹരണം. ഇവിടെ എല്ലാവരും വീണപൂവിനെ ഒരു കാമുകിയായാണ് കണ്ടിരുന്നത്; അധ്യാപക വിമർശകർ വിശേഷിച്ചും. ആശാൻ തൻ്റെ നഷ്ടപ്പെട്ട പ്രേമഭാജനത്തെ മനസ്സിൽ കണ്ട് എഴുതിയതാണത്രേ. എൻ്റെ വീണപൂവ് വായനയിലെ (വീണപൂവ് കാവ്യങ്ങൾക്ക് മുമ്പേ) ഈ കാഴ്ചപ്പാട് തകർന്നുവീഴുകയായിരുന്നു. ഞാൻ പൂവിനെ ഒരു പൂവായി മാത്രം കണ്ടു .അത് ഒരു പ്രതീകമല്ലെന്ന് എൻ്റെ പുസ്തകത്തിലൂടെ സ്ഥാപിച്ചു. ഒരു വസ്തുവിന് അതായിരിക്കാനുള്ള  അവകാശമുണ്ട്. ഏതൊരു വസ്തുവും അതിൻ്റെ അസ്തിത്വത്തിലാണുള്ളത്. ഒരു വണ്ട് വണ്ട് മാത്രമാണ് ;അത് മറ്റൊന്നുമല്ല. എൻ്റെ ഈ കാഴ്ചപ്പാടിനെ പിന്തുണച്ചുകൊണ്ട് കെ.പി. അപ്പൻ കലാകൗമുദിയിൽ എഴുതിയതോർക്കുന്നു.

എനിക്ക് പിന്തുണ കിട്ടിയില്ലെന്നത് ശരിയല്ല. ഇന്ന് എന്റെ തലമുറയിൽ എനിക്ക് കിട്ടിയതുപോലെ പിന്തുണ വേറെ ആർക്കും കിട്ടിയിട്ടില്ല .എന്റെ പുസ്തകങ്ങൾക്ക് നല്ല പിന്തുണ ലഭിച്ചു. എൻ്റെ കൃതികളെക്കുറിച്ച് ഡോ.സുകുമാർ അഴീക്കോട്, ഡോ. ചാത്തനാത്ത് അച്യുതനുണ്ണി ,ഡോ.എം.ലീലാവതി, ഡോ. പ്രദീപൻ പാമ്പിരിക്കുന്ന് ,ഡോ.എൻ.എ.കരീം, ഫാ.ഡോ.കെ.എം.ജോർജ്, ഡോ. ദേശമംഗലം രാമകൃഷ്ണൻ  തുടങ്ങിയവർ ദീർഘലേഖനങ്ങൾ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. ഞാൻ ഒറ്റയ്ക്കാണ് ചിന്തിക്കുന്നത്. കൂട്ടമായി ചിന്തിക്കുന്നവരാണ് കൂടുതലും.  അതുകൊണ്ട് എന്നാലെ വിമർശകൻ  വായനക്കാരിൽ നിന്നാണ് പിന്തുണ തേടുന്നത്. അത് എനിക്ക് കിട്ടുന്നുണ്ട്. എനിക്ക് കുറെ നല്ല വായനക്കാരുണ്ട്. 

ഏറ്റവും അവികലമായ ചിന്താഗതി 

ചോദ്യം :നവാദ്വൈതം, ഉത്തര-ഉത്തരാധുനികത എന്നിങ്ങനെ താങ്കളവതരിപ്പിച്ച ആശയങ്ങൾ മലയാളികൾ എങ്ങനെ ഉൾക്കൊണ്ടു?

 

എം.കെ.ഹരികുമാർ: നവാദ്വൈതം എന്ന തത്ത്വചിന്താപരമായ ആശയത്തിലെത്താൻ ഞാൻ പതിറ്റാണ്ടുകൾ അലഞ്ഞു. നവാദ്വൈതത്തിന് ഒരു പൂർണത ലഭിക്കുന്നത് 2010ലാണ്. 'എൻ്റെ  മാനിഫെസ്റ്റോ' എന്ന പുസ്തകത്തിലാണ് ഞാനിത് അവതരിപ്പിച്ചത്. പിന്നീട് 'സാഹിത്യത്തിൻ്റെ നവാദ്വൈതം', 'മറവിയുടെ നിർമ്മാണം',എന്നീ കൃതികൾ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു. നവാദ്വൈതം മലയാളസാഹിത്യത്തിൽ  തന്നെ പുതിയൊരു സംഭവമാണ്. എൻ്റെ ചിന്തയുടെ വളർച്ചയുടെ ഒരു ഘട്ടത്തിലാണ് ഒരു ദർശനത്തിലേക്ക് ഞാൻ എത്തുന്നത്.'എൻ്റെ മാനിഫെസ്റ്റോ' എന്ന പുസ്തകം റിവ്യു ചെയ്തുകൊണ്ട് സുകുമാർ അഴീക്കോട് എഴുതി: "ഹരികുമാർ മിക്കവാറും സ്വന്തം മനനവിചാരങ്ങളിലൂടെ എത്തിച്ചേർന്ന സത്യത്തിന്റെ, ഉപനിഷത്തിന്റെ നിമിഷമാണിത്. സുപ്രസിദ്ധമായ 'നേതിവാദം' ഏത് ചിന്തയെയും 'ഇതല്ല' എന്ന നിരാസത്തിലൂടെ മറ്റൊന്നാവാൻ നമ്മെ  പ്രചോദിപ്പിക്കുന്നു.സത്യമെന്താണെങ്കിലും സത്യത്തിൻ്റെ സത്യം എന്ന മട്ടിൽ കൂടുതൽ അന്വേഷണത്തിലൂടെ പ്രാപിക്കേണ്ടതാണെന്ന് ഉപദേശിച്ചത്  ഞാനിവിടെ അനുസ്മരിച്ചു കൊള്ളട്ടെ. എഴുത്ത് മറ്റൊന്നിലൂടെ മാറ്റൊലിയായി മന്ദീഭവിച്ചിരിക്കുന്നു .അവിടെനിന്ന് പ്രത്യാനയിക്കപ്പെടണമെങ്കിൽ നിരാസത്തിലൂടെയുള്ള നിർമിതിയുടെ മാർഗ്ഗം സാഹിത്യകാരന്മാർ അനുസരിക്കണം എന്ന് ഗ്രന്ഥകാരൻ വ്യക്തമാക്കിയിരിക്കുന്നു.ഹരികുമാറിൻ്റെ  ചിന്താഗതി വേണ്ടതുപോലെ പ്രചാരം നേടുകയാണെങ്കിൽ ,കേരളത്തിലെങ്കിലും വലിയ എതിർപ്പുകളില്ലാതെ സ്വീകരിക്കപ്പെടുമെന്നാണ് എൻ്റെ പ്രതീക്ഷ .സാഹിത്യവിമർശകൻ എന്ന നിലയ്ക്ക് കൈക്കൊള്ളാവുന്ന ഏറ്റവും അവികലമായ ഒരു ചിന്താഗതിയിൽ പരസഹായമെന്യേ എത്തിച്ചേർന്ന ഹരികുമാറിനെ എഴുത്തുകാരെങ്കിലും  അഭിനന്ദിക്കേണ്ടതാണ്. ഗീതയിലെ ഒരു അനുശാസനവും ആശയരഹസ്യത്തിൽ ഇരിക്കില്ല. ഈ ദർശനത്തിൽ നിരാസം എന്നുമുണ്ട്. ഇന്നത്തെ സാഹിത്യപ്രവർത്തകർക്ക് ഈ കാഴ്ചപ്പാട് സ്വന്തം ശൈലിയിൽ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചുകൊടുത്ത ഹരികുമാർ വലിയൊരു സേവനമാണ് ആശയരംഗത്ത് ചെയ്തിരിക്കുന്നത്. "

അഴീക്കോട് തുറന്ന മനസ്സോടെ എൻ്റെ വീക്ഷണങ്ങളെ അംഗീകരിക്കുന്നതാണ് ഇവിടെ കാണുന്നത് .നവാദ്വൈതം നിരന്തരമായ ,നിമിഷംതോറും വികസിക്കുന്ന ഒരു വീക്ഷണമാണ്. അത് അനന്തമായ പ്രക്രിയയാണ് അവതരിപ്പിക്കുന്നത്.

 

Not everyone can see the truth, but he can be it.

- Franz Kafka

ഉത്തരാധുനികത മരിച്ചു എന്ന് ആദ്യം പറഞ്ഞു 

ഉത്തര-ഉത്തരാധുനികതയെക്കുറിച്ച് 'അക്ഷരജാലക'ത്തിൽ 2010 മുതൽ ഞാൻ എഴുതിത്തുടങ്ങിയതാണ്. 2012 ൽ ഞാൻ 'ഉത്തര- ഉത്തരാധുനികത' എന്ന പുസ്തകം പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു. ലോകത്തിലെ ഉത്തര- ഉത്തരാധുനിക സൈദ്ധാന്തികന്മാരായ റയോൾ ഇഷെൽമാൻ ,അലൻ കിർബി, നിക്കോളാസ് ബോറിയ, റോബർട്ട് സാമുവൽസ് എന്നിവരുമായി ഇമെയിൽ വഴി ഇൻറർവ്യൂ ചെയ്താണ് അത് അവതരിപ്പിച്ചത്.അക്കൂട്ടത്തിൽ നവാദ്വൈത ദർശനവും ഉൾപ്പെടുത്തിയിരുന്നു. റയോൾ ഇഷെൽമാൻ എനിക്ക് ലേഖനങ്ങൾ എഴുതി അയച്ചിട്ടുണ്ട്. മലയാളത്തിൽ ഉത്തര- ഉത്തരാധുനികതയെക്കുറിച്ച്  ആദ്യമായി ഒരു പുസ്തകമെഴുതിയത് ഞാനാണ് .അതിലാണ് ഉത്തരാധുനികത മരിച്ചു എന്ന് പറഞ്ഞത് .ഉത്തര- ഉത്തരാധുനികതയുടെ ഭാഗമാണ് ഇൻറർനെറ്റും ടെലിവിഷനും മൊബൈൽ ഫോണും സൃഷ്ടിച്ച പുതിയ സാഹചര്യം .

 

Art is a state of encounter

-Nicolas Bourriaud

ചോദ്യം:താങ്കളുടെ 'അക്ഷരജാലകം' പംക്തി ഇരുപത്തിയഞ്ച് വർഷം പിന്നിട്ടിരിക്കുകയാണല്ലോ'?എങ്ങനെയാണ് വായനക്കാർ ഈ പംക്തി ഏറ്റെടുത്ത് ?

എം.കെ.ഹരികുമാർ :അക്ഷരജാലകം പോലെ ഒരു പംക്തി ഇപ്പോൾ വേറെയില്ല. അക്ഷരജാലകം ഒരു ബ്രാൻഡ് നെയിമാണ് ഇപ്പോൾ. സാഹിത്യത്തെക്കുറിച്ച് പരാമർശിക്കുന്ന പേജുകൾക്കും പ്രോഗ്രാമുകൾക്കും പലരും അക്ഷരജാലകം എന്ന പേരാണ് നൽകുന്നത്. ദൂരദർശനിൽ അക്ഷരജാലകം എന്ന പേരിൽ ഒരു പരിപാടിയുണ്ട് .ഒരു ദ്വൈവാരിക അടുത്തിടെ സാഹിത്യവിഷയങ്ങളിൽ അവരുടെ വിഭവങ്ങളെ പരിചയപ്പെടുത്താൻ അക്ഷരജാലകം എന്ന പേര് ഉപയോഗിച്ചത് കണ്ടു. എല്ലായിടത്തും സ്വീകാര്യതയുള്ള പംക്തിയാണിത്. അക്ഷരജാലകം എന്ന് പേരിട്ടാൽ അത് ഒരു സാഹിത്യകലാ വിചിന്തനമായി എന്ന ധാരണ വന്നിരിക്കുകയാണ് .അക്ഷരജാലകം സമസ്ത മേഖലകളെക്കുറിച്ചുമുള്ള ഒരു സ്വതന്ത്രവിചാരമാണ്;ആനുകാലികങ്ങളിലെ രചനകൾ മാത്രമല്ല.

എൻ്റെ ചിന്തകൾക്ക് വ്യാപകമായ പ്രചാരം നൽകിയത് ഈ പംക്തിയാണ്. ഇപ്പോൾ 'മെട്രോവാർത്ത' പത്രത്തിലാണ് അക്ഷരജാലകം പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്നത്. അക്ഷരജാലകത്തിൻ്റെ കുറെ ലക്കങ്ങൾ ഉൾക്കൊള്ളിച്ച് 1600 പേജ് വരുന്ന രണ്ടു വാല്യങ്ങൾ കഴിഞ്ഞവർഷം പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത് സുജിലി പബ്ലിക്കേഷൻസാണ്. അക്ഷരജാലകത്തിനു വലിയൊരു വായനാസമൂഹമുണ്ട്. അവർ അതിനായി കാത്തിരിക്കുന്നു. എൻ്റെ ചിന്തകളെയും ഞാൻ ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്ന പുസ്തകങ്ങളെയും പിന്തുടരുന്നവരുണ്ട്.

ബുദ്ധിസ്റ്റ് നീലാകാശങ്ങൾ  

ചോദ്യം:ഏതാണ് പുതിയ പുസ്തകം?

എം.കെ.ഹരികുമാർ: 'ബുദ്ധിസ്റ്റ് നീലാകാശങ്ങൾ' എന്ന പുസ്തകം ഇപ്പോൾ പ്രസിദ്ധീകരിക്കപ്പെട്ടു. കായംകുളം ബോധി ബുക്സാണ് പ്രസാധകർ. സാഹിത്യത്തിൻ്റെയും  തത്ത്വശാസ്ത്രത്തിൻ്റെയും ദാർശനികതയുടെയും തലങ്ങളിലൂടെയുള്ള ഒരു യാത്രയാണത്. ജീവിതത്തിൻ്റെ പ്രാപഞ്ചികമായ അനുഭവങ്ങളും പൊരുളുകളും ഇതിൽ ചർച്ച ചെയ്യുന്നു. പഴയനിയമത്തിലെ സഭാപ്രസംഗകൻ, മാർകസ് ഒറേലിയസ് ,സെൻ ബുദ്ധസ്റ്റ് തീച്ച് നാത്ഹാൻ ,ദസ്തയെവ്സ്കി ,ദൈവശാസ്ത്രജ്ഞൻ ഡൊണാൾഡ് വാൽഷ്   തുടങ്ങിയവരെ മുൻനിർത്തിയുള്ള  വിചാരങ്ങളാണ് ഈ പുസ്തകം.

ചോദ്യം:ഇന്ന് ഓരോ വ്യക്തിയും ഓരോ മാധ്യമമാണെന്ന് താങ്കൾ എഴുതി.  വിശദീകരിക്കാമോ?

എം.കെ.ഹരികുമാർ: ഈ ഇൻറർനെറ്റ് യുഗം മനുഷ്യനെ പുതിയ ദൈവികതയിൽ എത്തിച്ചിരിക്കുകയാണ്.ഇൻ്റർനെറ്റ്  ദൈവമാണ്. ദൈവം സൃഷ്ടിക്കാത്തത് മനുഷ്യൻ സൃഷ്ടിച്ചു എന്ന്‌ അലക്സാണ്ടർ ബാർദ് പറയുന്നു. മനുഷ്യൻ സൃഷ്ടിച്ച ദൈവത്തിനു മുന്നിൽ അവൻ ഇന്ന് സ്വാതന്ത്ര്യവും അടിമത്വവും ഒരുമിച്ച് അനുഭവിക്കുന്നു. ആരുടെയും അനുവാദം ചോദിക്കാതെ എഴുതാൻ ഒരു ചുമർ എല്ലാവർക്കുമുണ്ട് .അരാജകവാദിക്കോ നിഷേധിക്കോ ഒരു വിവേചനവും നേരിടേണ്ടി വരുന്നില്ല .പത്രാധിപരില്ലല്ലോ. ഇൻസ്റ്റഗ്രാം പേജ് കലയാണ്. അത് ഉപയോഗിക്കുന്നവൻ  കലാകാരനാവുകയാണ് .നിങ്ങൾ ഒരു വ്യക്തി മാത്രമല്ല ;മറ്റുള്ളവരുടെ കലാസൃഷ്ടികൾ നിങ്ങളിലൂടെ പ്രചരിപ്പിക്കാനാവും. അതാണല്ലോ ഫേസ്ബുക്ക് .അവിടെ എഴുതാൻ സ്വന്തം കണ്ടൻ്റ് വേണമെന്നില്ല. മറ്റുളളവരുടെ രചനകൾ അവിടെ പോസ്റ്റ് ചെയ്യുന്നവരുണ്ട്.എഴുത്തുകാരൻ മാധ്യമമാകുന്നത് അല്ലെങ്കിൽ വ്യക്തികൾ മാധ്യമമാകുന്നത് ഒരു പ്രതിസന്ധിയാണ്. എങ്ങനെ ഒഴുക്കിനൊത്ത് നീന്താതിരിക്കാം എന്ന വെല്ലുവിളിയാണത്. പരമ്പരാഗതമായ പാഠങ്ങൾ അതേപടി ഉല്പാദിപ്പിക്കാതെ  ഉത്തരവാദിത്തം ഏറ്റെടുക്കണം .മനുഷ്യൻ്റെ ഓർമ്മയ്ക്കും സ്നേഹത്തിനും ഇത് ദുഷിച്ച കാലമാണ്. ഇന്നത്തെ  മനുഷ്യനെ കലി ബാധിച്ചിരിക്കുന്നു; നളനെ മാത്രമല്ല. ആ കലി എങ്ങനെയുണ്ടായി ?അതിവേഗത സമ്മാനിച്ച ആകുലതയാണ് ഇപ്പോഴുള്ളത് .ജീവിതത്തിന് വേഗതയേറി. ഈ വേഗതിയിൽ മന:ശാസ്ത്രം തന്നെ മാറുകയാണ്. ജീവിതനാടകത്തിന്റെ അടിയിൽ സംഭവിക്കുന്നതെന്താണ്? അത് നിശിതമായി അന്വേഷിച്ച് കണ്ടെത്തുകയാണ് എഴുത്തുകാരൻ ചെയ്യേണ്ടത്. ഇത് മാധ്യമ വിസ്ഫോടനങ്ങളുടെ കാലമാണ് .ഇവിടെ ഓരോ എഴുത്തുകാരനും മാധ്യമമാണ്. എന്തും എഴുതാം .നിങ്ങൾ സ്വതന്ത്രരാണ്. അതുകൊണ്ട് എന്ത് എഴുതണമെന്ന കാര്യത്തിൽ നിലവാരപ്പെടരുത്. ഒരു മാധ്യമമായിരിക്കുക എന്ന അവസ്ഥ പുതിയൊരു പ്രതിസന്ധിയാണ് സൃഷ്ടിച്ചിരിക്കുന്നത്. എണ്ണമറ്റ ടെലിവിഷൻ ചാനലുകളുടെയും യുട്യുബുകളുടെയും കാലത്ത് മനുഷ്യൻ ഒരു മാധ്യമജീവിയായി രൂപാന്തരപ്പെടുകയാണ്. മനുഷ്യജീവിതത്തിൻ്റെ അടിയിലുള്ള നരകയാതനകൾ ,അസംബന്ധങ്ങൾ ,അപ്രിയ സത്യങ്ങൾ മാന്തിപ്പുറത്തെടുക്കണം. ഇക്കാര്യത്തിൽ എഴുത്തുകാർ നൂറ് ശതമാനം സത്യസന്ധത പുലർത്തണം .ഈ ശൂന്യതയെ മറികടക്കാൻ വേറെ വഴിയില്ല .

Beyond myself,somewhere ,I wait for my arrival.

-Octavio Paz

ചോദ്യം:താങ്കളുടെ നോവലുകൾ എങ്ങനെയാണ് സ്വീകരിക്കപ്പെട്ടത് ?

എം.കെ.ഹരികുമാർ :എൻ്റെ  'ജലഛായ','ശ്രീനാരായണായ', 'വാൻഗോഗിന്' എന്നീ നോവലുകൾ പുതിയ ഒരു ക്രാഫ്റ്റും ഭാഷയുമാണ് പരീക്ഷിച്ചത്. നല്ല രീതിയിൽ തന്നെ നോവലുകൾ സ്വീകരിക്കപ്പെട്ടു. അത് ശരിയായി വായിച്ച് ആസ്വദിച്ച  ആളുകളുണ്ട്. അവരുടെ പുതിയ പ്രതികരണങ്ങൾ എനിക്ക് ഇപ്പോഴും കിട്ടിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ് .ഒരു സാഹിത്യകാരൻ്റെ ദൗത്യം പൂർണമായി വിജയിക്കുന്നത് ഏതാനും വായനക്കാർ അത് നന്നായി മനസ്സിലാക്കുമ്പോഴാണ്. ആ അർത്ഥത്തിൽ എൻ്റെ നോവലുകൾ വലിയ വിജയമാണ്.ഈ  കൃതികൾക്ക് വേണ്ടി ഞാൻ ഒരു പുതിയ സാഹിത്യരചനാരീതിയാണ് അവലംബിച്ചത് .അത് സ്യൂഡോ റിയലിസം അഥവാ വ്യാജ യാഥാർത്ഥ്യമാണ്. യാഥാർത്ഥ്യത്തിനകത്തു വേറൊരു യാഥാർത്ഥ്യം സൃഷ്ടിക്കുന്നു. അതാകടെ ഭാവനയാണ്. യഥാർത്ഥത്തിൽ സംഭവിച്ച കാര്യങ്ങൾക്ക് മാറ്റം സംഭവിക്കുന്നു. എന്നാൽ യഥാർത്ഥമായതുമായി ചില സാമ്യതകളുണ്ട്. ഗുരുവിനെക്കുറിച്ച് നമ്മുടെ ഭാഷയിൽ ഉണ്ടായിട്ടുള്ള കൃതികളിൽ ഏറ്റവും മികച്ചത്, സ്ർഗ്ഗാത്മകമായത് 'ശ്രീനാരായണായ' ആണെന്ന് പറയുന്നവരുണ്ട്. അതാണ് സത്യം. 'ജലഛായ'യ്ക്ക് വലിയ സ്വീകരണമാണ് കിട്ടിയത്. അത് വായിച്ച് പ്രശസ്ത സംവിധായകൻ കെ.എസ്‌. സേതുമാധവൻ സാർ എനിക്ക് എഴുതി. അത് മാറ്റത്തിന്റെ ഒരു പുതിയ വഴി തുറന്നിട്ടിരിക്കുന്നു എന്നാണ് അദ്ദേഹം കുറിച്ചത്.നോവൽസാഹിത്യത്തിന്റെ രചനാരീതി സമ്പൂർണ്ണമായി മാറ്റിമറിച്ച കൃതികളാണ് എൻ്റെ നോവലുകൾ .

For a writer only one form of patriotism exists:,his attitude toward language .

Joseph Brodsky

ഗുരുവിൻ്റെ മതം: മൗലികത ,ജീവന്മുക്തി :എം.കെ.ഹരികുമാർ

 

മതമേതായാലും മനുഷ്യൻ നന്നായാൽ മതി എന്ന് ഗുരു പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ഗുരുവിൻ്റെ മതദർശനത്തെക്കുറിച്ച് പറയുമ്പോൾ മിക്കവാറും പേരും ഈ വാക്യം ഉദ്ധരിക്കാറുണ്ട്. ആളുകൾക്ക് എളുപ്പത്തിൽ മനസ്സിലാക്കാവുന്ന ഒരു വീക്ഷണമാണിത്. സങ്കീർണമായ ആശയങ്ങളിലേക്ക് വലിച്ചുകൊണ്ടുപോയി കാലുഷ്യമുണ്ടാക്കുന്ന രീതിയല്ല ഗുരുവിൻ്റേത്.ഗുരു യാതൊന്നും അനാവശ്യമായി ദീർഘിപ്പിച്ച് സംസാരിച്ചിട്ടില്ല. സംക്ഷിപ്തമായി കാര്യങ്ങൾ ഗ്രഹിക്കുന്നതുകൊണ്ട്, കുറച്ച് പറയുന്നതാണ് ശരി എന്നാണ് ഗുരുവിൻ്റെ നിലപാട് .

മതം എന്ന വലിയ ആശയസംഹിതയെ  വ്യാഖ്യാനിച്ചു പഠിപ്പിക്കുകയല്ല ഗുരു ചെയ്തത്. മതത്തിൻ്റെ സാരം എന്താണെന്ന് മനസ്സിലാക്കുകയും അത് ഉൾക്കൊള്ളാൻ മനുഷ്യർക്ക് എത്ര ശക്തിയുണ്ട് എന്ന് പരിശോധിക്കുകയുമാണ് ഗുരു  ചെയ്തത്. എന്നാൽ ഓരോ മതത്തിൽപ്പെട്ടവരും അവരുടെ പെരുമാറ്റത്തിലെ വിഭാഗീയത പോരാഞ്ഞിട്ട് തർക്കിക്കുകയും പരസ്പരം ദ്രോഹിക്കുകയും ചെയ്യുന്നത് കണ്ടപ്പോഴാണ് ഗുരു മതം ഏതായാലും മനുഷ്യൻ നന്നായാൽ മതി എന്ന് പറഞ്ഞത്.അത് വാസ്തവത്തിൽ, ഒരു ഉപദേശമല്ല;ഒരു വിഷാദമാണ്. അതിനടിയിൽ ഗുരു അനുഭവിച്ച പ്രതിസന്ധികൾ കാണാനാകും.

മനുഷ്യൻ നന്നാകാത്തതിലുള്ള വിഷമം കൊണ്ടാണ് അങ്ങനെ പറയേണ്ടി വന്നത് .എങ്ങനെയെങ്കിലും, മതത്തിൽ വിശ്വസിച്ചോ അല്ലാതെയോ ,നന്നായാൽ മതി. മതത്തിൽ വിശ്വസിക്കുന്നതിന് യുക്തിചിന്ത വേണ്ട .വിശ്വാസം ചതിക്കില്ല എന്നാണ് അവരുടെ 'വിശ്വാസം.'

റഷ്യൻ ദൈവശാസ്ത്രജ്ഞനായ നിക്കോളാസ് ബെർദ്യേവ് പറഞ്ഞു:  "The will to originality is not the will to be peculiar and unlike anybody else;it means the desire to derive one's consciousness from its primary source." ഈ ആശയസഹൃദയത്വത്തിൽ നിന്നു കൊണ്ട് പറയാം മൗലികമാകാനുള്ള ആഹ്വാനമാണ് ഗുരുവിൻ്റെ മതബോധത്തിൽ കാണാനാവുന്നത്. കളവും കാപട്യവും വെടിഞ്ഞ് ഉന്നതമായ ശുദ്ധി നേടണമെന്ന് ഗുരു പറഞ്ഞത് ഈ മൗലികതയെക്കുറിച്ചു തന്നെയാണ്. മൗലികത വേണമെങ്കിൽ പ്രത്യേകത നേടിയാൽ പോരാ ;അല്ലെങ്കിൽ മറ്റുള്ളവരിൽ നിന്നു വ്യത്യസ്തനായാൽ പോരാ. മനുഷ്യന്റെ ബുദ്ധിയുടെ, ബോധത്തിന്റെ പ്രാഥമിക തലത്തിൽ നിന്ന് ഉയരണം. കുറേക്കൂടി ഉന്നതമായ ഒരു വിതാനത്തിലെത്തണം. അപ്പോഴാണ് നമ്മുടെ ചിന്തകളുടെ പരിമിതി മനസ്സിലാവുന്നത്.

ദൈവത്തിനു മതമില്ല 

God has no religion_ ഗാന്ധിജി പറഞ്ഞത് ശ്രദ്ധിക്കണം. ദൈവത്തിന് മതമില്ലെന്ന്. അതുകൊണ്ട് നമുക്ക് മതമില്ല. നമ്മുടെ മതബോധത്തിന്റെ ഉന്നമനമാണത്. അത് മതവിരുദ്ധതയല്ല. വീക്ഷണപരമായ ഉയർച്ചയാണ്. ഇതാണ് നാം ഗുരുദർശനത്തിൽ നിന്ന് കണ്ടെത്തേണ്ടത്. ഏത് മതമായാലും നാം കൂടുതൽ നല്ല മനുഷ്യരാകണമെന്നതിൽ ഒരു വഴി ചൂണ്ടിക്കാണിച്ച് തരുകയാണ്. ആ പ്രസ്താവനയിൽ ആന്തരികമായ പരിവർത്തനത്തിന് വേണ്ടതായ ഉൽകൃഷ്ടമായ മനസ്സിനെക്കുറിച്ച് പറയുന്നില്ല. എന്നാൽ ഗുരു അത് ഉദ്ദേശിക്കുന്നുണ്ട്.മതവിശ്വാസമുള്ള എല്ലാവർക്കും നല്ല ധർമ്മബോധമോ സ്വഭാവമോ ഇല്ല. ബുദ്ധസന്യാസിമാരെക്കുറിച്ച് സഹോദരൻ അയ്യപ്പനുമായുള്ള സംഭാഷണത്തിൽ ഗുരു പറയുന്നത് ശ്രദ്ധിക്കണം: "ബുദ്ധമതക്കാരെല്ലാം നല്ല മനുഷ്യരാണോ? മത്സ്യം തിന്നുന്നവരും കള്ളുകുടിക്കുന്നവരും ധാരാളമുണ്ടെന്ന് നാം അറിയുന്നു." ഇതിൽനിന്ന് എന്താണ് മനസ്സിലാക്കേണ്ടത്? മതവിശ്വാസിയായതുകൊണ്ട് ഒരു ഉത്തമവ്യക്തിയാകുന്നില്ല.മറ്റു മതങ്ങളിൽപ്പെട്ടവർക്കും ഇത് ബാധകമാണെന്ന് ഗുരു പിന്നീട് സൂചിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്. അതിൻ്റെയർത്ഥം ഇങ്ങനെ വ്യാഖ്യാനിക്കാം: ഒരു മതവിശ്വാസിയായാലും പിന്നെയും നല്ലതിന് വേണ്ടി പ്രവർത്തിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കണം. അവിടെയാണ് മൗലികത. "പ്രവൃത്തി ശുദ്ധമായിരിക്കണം. വാക്കും വിചാരവും ശുദ്ധമായിരിക്കണം .ഈ മൂന്നു വിധത്തിലും തെറ്റുകൾ വരരുത്. തെറ്റുകൾ വന്നശേഷം ഹേ ,തെറ്റിപ്പോയല്ലോ എന്ന് തിരുത്താൻ സംഗതി വരാത്തവണ്ണം മനസ് ശുദ്ധമായിരിക്കണം. അതാണ് ജീവന്മുക്താവസ്ഥ."ഇതാണ് ഗുരുവിൻ്റെ മതം. ഇതിലെല്ലാം അടങ്ങിയിരിക്കുന്നു .പ്രവൃത്തിയിൽ ശുദ്ധതയില്ലാത്തവന് എത്ര ഉത്കൃഷ്ടമായ മതം ഉണ്ടായിട്ടും പ്രയോജനമില്ല .

സമകാലികരായ ചില ആത്മീയാചാര്യന്മാർ ചിന്തിക്കുന്നതു പോലെ ശാന്തത കൈവരിച്ച് ഒരിടത്തിരുന്നാൽ ഏറ്റവും വലിയ വിദ്യാഭ്യാസമായി എന്ന് ഗുരു പറഞ്ഞിട്ടില്ല. ഗുരുവിൻ്റെ മാർഗത്തിൽ, നന്മ പ്രവൃത്തിയിലുണ്ടാകുമ്പോഴാണ്  ഉയർന്ന മാർക്ക്. വെറുതെ ശാന്തനായിരുന്നാൽ പോരാ ,ധ്യാനിച്ചാൽ പോരാ. ഗുരുവിൽ  ധ്യാനം പോലും പ്രവർത്തനമാണ്. പതിതർക്ക് വെളിച്ചം കൊടുക്കുന്ന ഒരു സാർത്ഥവാഹകനാവണം മനുഷ്യൻ. അതാണ് ഗുരുവിൻ്റെ മതത്തിൽ ഉൾപ്പെടുന്ന ഒരുവൻ.

അവന് ജാതിയില്ലെന്ന് പ്രത്യേകം പറയേണ്ടതില്ലല്ലോ. ജാതി ഈ ലോകത്ത് എല്ലാവർക്കും ഒന്നുതന്നെയാണ്. ആ ജാതി സമഭാവനയാണ്, തുല്യതയാണ്, ആദരവാണ്, സമർപ്പണമാണ്, അനുകമ്പയാണ്, ക്ഷേമമാണ്. അതിൽ ഒന്നിക്കുമ്പോഴാണ് ലോകം ആ 'ഏകജാതി'യിലേക്ക് ഉയരുന്നത്. വാക്ക് ,വിചാരം, കർമ്മം എന്നിവയുടെ ശുദ്ധിയിലൂടെയാണ് ഗുരുവിന്റെ മതം പ്രഫുല്ലമാകുന്നത്.അതാണ് ഗുരുവിൻ്റെ ജീവന്മുക്താവസ്ഥ. മനുഷ്യൻ്റെ പരമമായ പദമാണത്. അത് ഒരു ശ്രേണിയാണ്. അവിടേക്കാണ് നാം എത്തിച്ചേരേണ്ടത്. അത് ഒരു പരിണാമഘട്ടമാണ്. ആത്മീയമായ പരിവർത്തനമാണത് .എല്ലാ മതങ്ങളിലും ആത്മീയമായ  രൂപാന്തരത്തിനും ആയിത്തീരലിനുമുള്ള നിർദ്ദേശങ്ങളുണ്ട്. പ്രാർത്ഥനകളും വ്രതങ്ങളും അതിനുള്ളതാണ് .ഗുരു പറയുന്നത് ഇങ്ങനെയൊക്കെ ചെയ്താലും ചിലർക്ക് നല്ല മനുഷ്യനാകാൻ കഴിയുന്നില്ലെന്നാണ്.

എന്താണ് മൗലികത ?

അതുകൊണ്ട് സമ്പൂർണ ശുദ്ധി വേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. സമ്പൂർണ്ണ ശുദ്ധിവൽക്കരണമാണ് ഗുരുവിൻ്റെ മതം. ഇതാണ് ഒറിജിനാലിറ്റി അഥവാ മൗലികത .ഇതാണ് ജീവന്മുക്താവസ്ഥ .മനസിനെ അഴുക്കിൽ നിന്ന് മുക്തമാക്കാനുള്ള ആശയങ്ങളാണ് ഗുരുവിൻ്റെ മതത്തിൽ ഉൾപ്പെട്ടിരിക്കുന്നത്. ഇത് മനുഷ്യൻ്റെ പതിതമായ ബോധത്തിൽ നിന്ന് ഉൽകൃഷ്ടമായ ബോധത്തിലേക്കുള്ള ഉത്ഥാനമാണ്.

അമേരിക്കൻ എഴുത്തുകാരൻ ജോൺ ബറൗസ് പറഞ്ഞു: "One of the hardest lessons we have to learn in this life,and one that many persons never learn ,is to see the devine ,the celestial ,the pure ,in the common ,the near at hand - to see that heaven lies about us here in this world." ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും കഠിനമായ പാഠങ്ങളിലൊന്നിനെപ്പറ്റിയാണ് വിവരിക്കുന്നത്. അത് പലരും ഒരിക്കലും പാലിക്കാത്തതാണ്. നമ്മുടെ സമീപത്തുള്ളതിൽ ,ഏറ്റവും സാധാരണമായതിൽ ദൈവികതയും സ്വർഗീയതയും പരിശുദ്ധതയും കണ്ടെത്തുക എന്നതാണത്. സ്വർഗ്ഗം ഈ ലോകത്തിൽ തന്നെയാണെന്ന് കണ്ടുപിടിക്കേണ്ടതുണ്ട്. പലപ്പോഴും  അയഥാർത്ഥ്യമായതിനുവേണ്ടി അലയാനാണല്ലോ മനുഷ്യൻ എന്ന വിശ്വാസിയുടെ വിധി. അവന് ഈ ജീവിതത്തെ നിരാകരിക്കേണ്ടി വരുന്നു. വളരെ ഏകാന്തവും, വ്യക്തിപരമായ അതിജീവനത്തെ മാത്രം ലക്ഷ്യമാക്കുന്നതുമായ വീക്ഷണം പലപ്പോഴും മഹത്വവൽക്കരിക്കപ്പെടുകയാണ്. ചുറ്റുമുള്ളവരുടെ ഉന്നമനമോ ഐക്യമോ ഇത്തരം നിർമ്മിത ആത്മീയതയിൽ കാണാനുണ്ടാവില്ല .ആത്മീയത ഒരാളുടെ ഒഴിഞ്ഞോട്ടത്തിനു വേണ്ടി നിർമ്മിച്ചെടുക്കുന്നതാവരുത്. ജീവിതത്തിനു പരിശുദ്ധിയും മൃദുലവുമായ ഭാവങ്ങൾ ഇല്ലാതാവുമ്പോൾ എല്ലാം നിർമ്മിക്കേണ്ടിവരും .നിർമിതിയിൽ കൃത്രിമമായി ഒരു തലമുണ്ട്. എന്തെന്നാൽ അത് നിർമ്മിക്കുക എന്ന പ്രവർത്തനത്തെ മുൻകൂട്ടി കണ്ടു ചെയ്യുന്നതാണ്.ഈ നിർമ്മിതിയുടെ നേരെ വിപരീതമാണ് ബറൗസ് ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുന്നത് .ഏറ്റവും അടുത്തുള്ള വസ്തുവിൽ ദൈവികത അല്ലെങ്കിൽ വിശുദ്ധി ഉണ്ടെന്ന് കാണാൻ കഴിഞ്ഞാൽ നാം നന്നാകുന്നതിനു തെളിവായി. ഏറ്റവും നിസ്സാര വസ്തുവിൽ കാണാൻ ശ്രമിക്കേണ്ടത് ജീവിതത്തിൻ്റെ മഹത്വമായിരിക്കണം. സ്വർഗീയമായത് നമ്മെ കാത്ത് ഏറ്റവും നിസ്സാര വസ്തുവിൽ പോലുമുണ്ട്. അതിനരികിലൂടെ നാം അന്ധരെപ്പോലെ കടന്നുപോവുകയാണ്. പിന്നെ എങ്ങനെയാണ് വെളിച്ചത്തിലൂടെ അഭിവൃദ്ധി പ്രാപിക്കാനാവുക.?കണ്ണുണ്ടായിട്ടും അന്ധരെപ്പോലെ നടന്നു പോകുന്നവരോട് വെളിച്ചത്തെക്കുറിച്ച് പറഞ്ഞാൽ പ്രയോജനമുണ്ടോ?

ബറൗസ്സ് പറയുന്നതിൽ ഒരു മഹത്തായ മനുഷ്യപ്പെരുമാറ്റമുണ്ട്. ഗുരുവിൻ്റെ മതത്തിലും അതു കാണാം.ഗുരു ഒരു വ്യവസ്ഥാപിത മതം സൃഷ്ടിച്ചിട്ടില്ല, സൃഷ്ടിക്കാൻ ആഗ്രഹിച്ചിട്ടില്ല. ഗുരുവിൻ്റെ മതം ഒരാശയമാണ്, പ്രബുദ്ധതയാണ്. വിശ്വാസത്തിനും ദൈവത്തിനുമിടയിൽ നാം സ്വയം കാണുക, സ്വന്തം ഉത്തരവാദിത്വം നിറവേറ്റുക എന്നീ വെല്ലുവിളികൾ ഉയർത്തുകയാണ്. വിശ്വാസിയായിരുന്നതുകൊണ്ട് മാത്രം ഈ ആശയത്തെ ഉൾക്കൊള്ളാനാവില്ല. ദൈവികതയെ ബൗദ്ധികമായി പിന്തുടർന്നാലും സാധ്യമാകില്ല. ഇതിനിടയിൽ പ്രജ്ഞയിൽ നാം സ്വയം സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തണം. അതിന്  മനുഷ്യർക്കിടയിലെ ജാതി വ്യത്യാസങ്ങൾ അസ്തമിക്കണം. ജാതിചിന്ത മനസ്സിൽ തിടം വച്ച് നിൽക്കുകയാണെങ്കിൽ ഗുരുവിന്റെ മതത്തിൻ്റെ വിശുദ്ധ ആദർശത്തിലേക്ക് എത്തിച്ചേരാനാവില്ല .

ശുദ്ധി ഒരു ബാഹ്യനിർമ്മിതിയല്ല 

വിശുദ്ധിയിലൂടെ ജീവൻമുക്താവസ്ഥയാണ് അവിടെ സാക്ഷാത്കരിക്കപ്പെടുന്നത്. ജീവിതത്തിലെ രമ്യത എന്ന് പറയുന്നത് പ്രായോഗികമായി മനസ്സിലാക്കണം. രമ്യത മനസ്സിൽ നിന്നുത്ഭവിക്കണം. അത് നിർമ്മിതിയാകരുത്. മനസ്സിലില്ലാത്തതുകൊണ്ട് രമ്യതയെ പ്രതിമയിൽ ആവിഷ്കരിച്ചാൽ മതിയാവുകയില്ല. ഇവിടെ നാം കാണുന്നത് ആശയത്തിന്റെ, ശുദ്ധിയുടെ ബാഹ്യനിർമ്മിതികളാണ്.കോട്ടുകോയിക്കൽ വേലായുധനുമായുള്ള  സംഭാഷണത്തിൽ ഗുരു പറയുന്നു: "അപ്പോൾ മതസാഹിത്യം എങ്ങനെയായിരുന്നാലും മനുഷ്യർ ദുഷിച്ചാൽ ഫലമില്ല. മനുഷ്യൻ നന്നാകണം .ജാതി പോകണം .പ്രവൃത്തിയിലും വാക്കിലും വിചാരത്തിലും ശുദ്ധി വേണം."

എല്ലാ മതങ്ങളുടെയും സാരം ഒന്നുതന്നെയാണെന്ന ഗുരുദർശനം ഇവിടെ കാണാം. മതതത്ത്വങ്ങൾക്ക് ആന്തരികമായി ഐക്യമുണ്ട് .എന്നാൽ മനുഷ്യത്വമോ? മനുഷ്യത്വമില്ലാത്തവർ മതത്തിൻ്റെ പേരിൽ കലഹിച്ചാൽ  അത് ഒരു അസംബന്ധം നാടകമായിരിക്കും. 

"പലമതസാരവുമേകമെന്നു പാരാ- തുലകിലൊരാനയിലന്ധരെന്ന പോലെ പലവിധ യുക്തി പറഞ്ഞു പാമരന്മാ-

രലവതു കണ്ടലയാതമർന്നിടേണം"

ഇത് സി.വി.കഞ്ഞുരാമനുമായുള്ള സംഭാഷണത്തിൽ ഗുരു കുറേക്കൂടി വിശദീകരിക്കുന്നുണ്ട്. അന്ധന്മാർ ആനയെ വിവരിക്കുന്നതു പോലെയാണ് മനുഷ്യർ സ്വന്തം മതത്തെപ്പറ്റി പറയുന്നതെന്ന്  വിശദീകരിക്കുകയാണ്. "രാജ്യങ്ങൾ തമ്മിലും സമുദായങ്ങൾ തമ്മിലുമുള്ള ശണ്ഠകൊണ്ട് ഒന്ന് മറ്റൊന്നിനെ തോൽപ്പിക്കുവാൻ കഴിയുകയില്ല. ഈ മതപ്പോരിന് അവസാനം ഉണ്ടാകണമെങ്കിൽ സമബുദ്ധിയോടു കൂടി എല്ലാ മതങ്ങളും എല്ലാവരും പഠിക്കണം. അപ്പോൾ പ്രധാന തത്ത്വങ്ങളിൽ അവയ്ക്ക് തമ്മിൽ സാരമായ വ്യത്യാസം ഇല്ലെന്ന് വെളിപ്പെടുന്നതാണ്. അങ്ങനെ വെളിപ്പെട്ട് കിട്ടുന്ന മതമാണ് നാം ഉപദേശിക്കുന്ന ഏകമതം"_ഗുരുവിൻ്റെ വാക്കുകൾ .ഇപ്പോൾ ഗുരുവിൻ്റെ മതത്തിൻ്റെ ആത്മീയതലം കിട്ടുകയാണ്. സർവ്വമതങ്ങളുടെയും ഏകത്വമാണത്. എല്ലാ മതങ്ങളുടെയും ശുദ്ധിയും പ്രബുദ്ധതയും ഇവിടെ ഒന്നായി ചേരുകയാണ്.എന്നാൽ ഗുരുവിൽ ഒരു മതനിഷേധിയുണ്ട്. എല്ലാ തത്ത്വങ്ങൾക്കും അപ്പുറത്തുള്ള ഒരു സത്യദർശിയുടെ മനോനിലയാണത്. "ജീവാത്മാക്കൾക്ക് ഊർദ്ധ്വമുഖത്വം ഉണ്ടാക്കുവാനുള്ള അധികാരമേ മതങ്ങൾക്കുള്ളൂ. അതുണ്ടായിക്കഴിഞ്ഞാൽ സൂക്ഷ്മം അവർ താനെ അന്വേഷിച്ചു കണ്ടെത്തിക്കൊള്ളും. സൂക്ഷ്മാന്വേഷണത്തെ സഹായിക്കുന്ന മാർഗദർശികൾ മാത്രമാണ് മതങ്ങൾ. സൂക്ഷ്മമറിഞ്ഞവന് മതം പ്രമാണമല്ല. മതത്തിന് അവൻ പ്രമാണമാണ്. ബുദ്ധമതം പഠിച്ചാണോ ബുദ്ധൻ നിർവ്വാണമാർഗം ഉപദേശിച്ചത്.? ബുദ്ധൻ നിർവ്വാണമാർഗ്ഗം ആരാഞ്ഞറിഞ്ഞ് ആ മാർഗം ഉപദേശിച്ചു. അത് പിന്നീട് ബുദ്ധമതമായി. ബുദ്ധന് ബുദ്ധമതം കൊണ്ട് പ്രയോജനമുണ്ടോ?"

ഗുരുവിൻ്റെ മതം സ്വയം നവീകരണത്തിൽ 

ഗുരുവിൻ്റെ മതം ഒരു സ്ഥാപനമല്ല. ഒരു ദിവസം രാവിലെ ഒരു ഓഫീസിൽ ചെന്ന് ഫീസടച്ച് പ്രവേശിക്കാവുന്ന മതമല്ല അത്.ഒരു ആചാരത്തിലൂടെയും അത് സാധ്യമല്ല. ഗുരുവിൻ്റെ മതം  നിരന്തരമായ സ്വയം നവീകരണത്തിലൂടെ സാക്ഷാത്കരിക്കേണ്ടതാണ്. അത് ആഭ്യന്തരമായ പരിവർത്തനത്തെ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നു .മനുഷ്യൻ സ്വയം അറിയുകയാണ് പ്രധാനം. ഈ മതം മനുഷ്യൻ്റെ അസ്തിത്വപരമായ ബോധത്തിലേക്കുള്ള യാത്രയാണ്. അത് മൗലികമാകുന്നത് അങ്ങനെയാണ്. അത് ജീവന്മുക്താവസ്ഥയെ തേടുകയാണ്. അത് അന്ധതയിൽ നിന്നുള്ള മോചനമാണ്. ഏകത്വത്തിൽ ലയിക്കുമ്പോഴാണ് അത് തെളിഞ്ഞുവരുന്നത്. അത് സഹൃദയത്വമാണ്. പ്രവൃത്തിയിലും ചിന്തയിലും ശുദ്ധി കൈവരിക്കുമ്പോഴാണ് ജ്ഞാനം പ്രകാശിക്കുന്നത്. അതാണ് സർഗാത്മകത .സഹൃദയത്വമില്ലാത്തവർക്ക് ലോകം യാന്ത്രികമായ ഭൗതികാനുഭവമായി തോന്നും. ഭൗതികമായതിൻ്റെ അപ്രസക്തിയെക്കുറിച്ചുള്ള ബോധ്യമാണ് സർഗാത്മകത. എന്തെന്നാൽ സർഗ്ഗാത്മകതയിൽ അയഥാർത്ഥമായതെന്ന് തോന്നുന്നതാണ് യഥാർത്ഥമായത്. അത് ആത്മീയമായ അറിവിൻ്റെ സ്വാംശീകരണമാണ്.

ചില വ്യാഖ്യാതാക്കൾ ഗുരുവിൻ്റെ മതo ഹിന്ദുമതമാണെന്ന് ധരിച്ചിട്ടുള്ളതായി കാണുന്നുണ്ട് .അവർക്ക് തെറ്റിദ്ധരിക്കാൻ പല കാരണങ്ങളുമുണ്ട്. പ്രധാനമായി , ഗുരുവിൻ്റെ പേര് ,ക്ഷേത്രപ്രതിഷ്ഠകൾ , പ്രാർത്ഥനകൾ ,കീർത്തനങ്ങൾ തുടങ്ങിയവ ഈ രീതിയിൽ ചിന്തിക്കാൻ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നതാണ്. ഒരു മതത്തോടും വിരോധമില്ല എന്നാണ് ഗുരുവിൻ്റെ പേരും ക്ഷേത്രപ്രതിഷ്ഠകളും വ്യക്തമാക്കുന്നത്.നാരായണൻ എന്ന പേര് സ്വീകരിച്ചതു കൊണ്ട് ഒരാൾ ഹിന്ദുവാകുന്നില്ല; ഒരർത്ഥവും ആമന്ത്രണവുമാണത്. അത്രയും മതി. ക്ഷേത്രപ്രതിഷ്ഠകൾ ഒരു സൂചകമാണ് ,അടയാളമാണ്. ദൈവത്തിലേക്ക്, ദൈവാനുഭവത്തിലേക്ക് തൻ്റെയടുത്തുവരുന്നവരെ പ്രവേശിപ്പിക്കാനുള്ള ഒരു പ്രത്യക്ഷ മാർഗ്ഗമാണിത് .സൂക്ഷ്മം അറിഞ്ഞവന് എന്തും പാവനമാണ്. എന്നാൽ വൈകാരികജീവിതത്തിൽ ആടിയുലയുന്നവന് പ്രത്യക്ഷ രക്ഷാമാർഗ്ഗങ്ങൾ വേണം. പ്രാർത്ഥനകളും കീർത്തനങ്ങളും അതിനുള്ളതാണ് .മനസ്സിന് ശാന്തി വേണമല്ലോ. അതിന് ബാഹ്യമായ ചില ഇടങ്ങളും പ്രത്യക്ഷതകളും വേണം. കടലിന്റെ തീരം, കുന്നിൻ്റെ മുകൾ, മനുഷ്യന് കടന്നുചെല്ലാനാവുന്ന വനപ്രദേശങ്ങൾ തുടങ്ങിയവ അതിനു സഹായിക്കും. മനുഷ്യർ വ്യാവഹാരിക ജീവിതത്തിലെ സമ്മർദ്ദങ്ങളിൽ നിന്ന് മുക്തി നേടാനാഗ്രഹിക്കുന്നു .അതിന് വഴികൾ ആവശ്യമാണ്. ഏതൊരു സാധാരണവ്യക്തിയിലും ഒരു സത്യാന്വേഷിയുടെ, അവതൂതന്റെ ചെറിയ അങ്കുരങ്ങൾ ഉണ്ടാകും. അത് തിരിച്ചറിഞ്ഞ് പരിപോഷിപ്പിക്കാനാവണമെന്നില്ല. മനസ് പൂർണമായി അതിലേക്ക് സമർപ്പിച്ചാലേ ചെറിയ അങ്കുരങ്ങളെ ഒരു അഗ്നികുണ്ഡമായി മാറ്റിയെടുക്കാനാവൂ.

ആത്മീയമായ വിമോചനം 

മനസ്സിലെ നേരിയ പ്രകാശത്തെ പെരുപ്പിച്ച് ആത്മചൈതന്യമാക്കാൻ  കഠിനമായ അർപ്പണം വേണം. അതിന് സഹജമായ വാസനയും വേണം .അത് അസാധ്യമാകുന്നത് കൊണ്ട് മനുഷ്യർ ഇടവേളകളിൽ ശാന്തിതീരങ്ങളിലേക്ക് പോകും. തീർഥാടനവും മറ്റും അതിനുള്ളതാണ് .ആത്മാവിലെ വിസ്മരിക്കപ്പെട്ട ദിപാങ്കുരങ്ങളിലേക്കുള്ള തിരിച്ചു നടത്തമാണിത്; അല്ലെങ്കിൽ നഷ്ടപ്പെട്ട പ്രാചീനമായ ശാന്തിതടാകങ്ങൾ തേടിയുള്ള യാത്രയാകാം. നേരിയ ഒരു ഇടവേളയിലാണത് ലഭിക്കുക .അത് കഴിഞ്ഞ് വീണ്ടും പഴയ സംഘർഷത്തിലേക്കും ഓട്ടത്തിലേക്കും മടങ്ങേണ്ടവരാണവർ .

മനസ്സിൻ്റെ അടിത്തട്ടിലെ ഈ അങ്കുരങ്ങളെ കൂടുതൽ ശോഭയോടെ വളർത്തിയെടുത്ത് പെരുമാറ്റവും സ്വഭാവവും മെച്ചപ്പെടുത്താനാണ് ഗുരു ക്ഷേത്രപ്രതിഷ്ഠകളിൽ ഏർപ്പെട്ടത്. അത് ഒരു മതപ്രചാരണമല്ല. ദൈവം എന്ന സംസ്കാരത്തെ അറിയിക്കാനുള്ള ഒരു മഹാവിദ്യാഭ്യാസ വിപ്ലവമാണ് .അജ്ഞതയിൽ കാട്ടാളത്തത്തിലേക്ക് പോകുന്ന മനസ്സിനെ ദൈവികതയുടെ സാക്ഷരത കൊണ്ട് വൈദ്യുതീകരിക്കാൻ അത്  വളരെ ഉപകരിക്കും. ഗുരുവിന് മതചിഹ്നങ്ങൾ ,മതസൂചകങ്ങൾ പേരുകൾ, മൂർത്തികൾ എല്ലാം സാർത്ഥകമായ, ദിവ്യമായ ഉപകരണങ്ങളാണ്. അത് നമ്മെ വിശുദ്ധീകരിക്കും .ഗാർഹിക ജീവിതത്തിൽ എല്ലാവരും നമ്മെ നിയമത്തിന്റെ കണ്ണിലൂടെയാണല്ലോ നോക്കുന്നത്. മറ്റുള്ളവർ നിയമം തെറ്റിക്കുന്നുണ്ടോ എന്ന് നോക്കാൻ സിസിടിവി ക്യാമറകളായി ഓരോ മനുഷ്യനും സ്വയം മാറുകയാണ്. നിയമത്തിന് വിധേയമായാൽ ഒരു നല്ല വ്യക്തിയാകാം എന്ന ഒറ്റമൂലിയാണ് സാമൂഹിക സ്ഥാപനങ്ങൾക്കുള്ളത്. അവരത് രാഷ്ട്രീയത്തിലും പ്രയോഗിക്കുന്നു .എന്നാൽ ഉള്ളിലെ പുരാതനമായ ദീപാങ്കുരങ്ങളെ സാരസ്വതമായ ജീവന്മുക്തിയിലേക്ക്, കൂടുതൽ ഉന്നതമായ വ്യക്തിത്വത്തിലേക്ക് പരിവർത്തനം ചെയ്യുകയാണ് ഗുരുവിൻ്റെ മതബോധം.

മനുഷ്യർക്ക് ആരാധനാലയങ്ങൾ വേണം .ഭക്ഷണവും പാർപ്പിടവും വസ്ത്രവും പോലെ പ്രധാനപ്പെട്ടതാണ് ആത്മീയമായ വിമോചനവും. ആത്മവിമോചനത്തിനുള്ളതാണ് ആരാധനാലയങ്ങൾ .അത് കെട്ടുപാടുകളിൽ നിന്ന് വിടുതൽ നൽകും. പരമമായ ഒന്നിനുവേണ്ടി അർപ്പിക്കാൻ തന്നിൽ ഇനിയും പച്ചപ്പ് ബാക്കിയുണ്ടെന്ന സന്ദേശമാണ് ശിവൻ്റെ മുന്നിൽ മൂന്നു കൂവളത്തിലകൾ അടങ്ങിയ ഒരു ചെണ്ട് സമർപ്പിക്കുമ്പോൾ ഉണ്ടാകുന്നത്. അത് സങ്കുചിതമായ വെറുപ്പിൽ നിന്നും ആകുലതകളിൽ നിന്നും മോചിപ്പിക്കുകയാണ്. എന്തിനാണ് ഭൂതകാലത്തിന്റെ തീരാത്ത വിഷാദങ്ങൾ? 'ശിവസ്തവ'ത്തിൽ ഗുരു അത് സ്ഫുടം ചെയ്തെടുക്കുന്നുണ്ട് .

എണ്ണിയെണ്ണി പിന്നിലാക്കുന്നത് 

"അപരമിതൊക്കെയും പരിചയിക്കുമതിലിരു-

ന്നപജയമായണഞ്ഞതിതു കണ്ടറി നീ മനമേ!

ജപപടമംഗമാമിതിലിരുന്നു ജപിക്കുകിലി - 

ങ്ങുപരതി വന്നു ചേരുമകതാരി ലൊരിമ്പമതാം "

ജീവിതത്തിലെ പരാജയങ്ങളുടെ കൂട്ടത്തിലാണ് ആശനിരാശകൾ. മനസ്സ് അതറിയണം. മനസ്സിലിരുന്ന് മനസ്സിന് മുകളിൽ സഞ്ചരിക്കണം .മനസ്സിലെ തോന്നലുകളെ മനസ്സിൽ തന്നെ നിരീക്ഷിക്കണം. ദൈവത്തെ ജപിക്കുകയാണെങ്കിൽ ഹൃദയാകാശത്തിൽ അല്പം സന്തോഷം കിട്ടാതിരിക്കില്ല. ആ സന്തോഷം എല്ലാത്തിനോടുമുള്ള ആശകളെ ബന്ധിക്കുന്നതാണ്. ജീവന്മുക്തി എന്ന് ഗുരു പറയുന്നത് ഈ അവസ്ഥയാണ്. ഇത് ഭൗതികജീവിതത്തിൽ തന്നെയുള്ളതാണ്. നമ്മുടെ ജൈവകോശത്തിനുള്ളിൽ അതിൻ്റെ മുകളങ്ങളുണ്ട്. അത് അനുഭവിക്കുമ്പോഴാണ് അതിലൂടെ മുക്തി എന്ന ആശയമുണ്ടാകുന്നത് . എന്താണ് ജപമാല ?അത് പൂർവ്വാപരജീവിതമുഖങ്ങളെ എണ്ണിയെണ്ണി പിന്നിലാക്കുന്ന വിദ്യയാണ്. നാം മുന്നോട്ടാണല്ലോ നീങ്ങുന്നത്. ജനനം ആദ്യവും മരണം അവസാനവുമാണല്ലോ .അതുകൊണ്ട് മുന്നോട്ടാണ് യാത്ര. ആ യാത്രയിൽ പൂർവ്വബിന്ദുക്കളെ നാം പിന്നിൽ ഉപേക്ഷിക്കുകയാണ്. ശൈശവകാലം, ബാല്യകാലം, കൗമാരകാലം, യൗവ്വനകാലം എല്ലാം എന്തെല്ലാം തന്നു? എല്ലാറ്റിനെയും നമ്മൾ, കൃതജ്ഞതയുള്ളവരായിരിക്ക തന്നെ , ക്രൂരമായ നിസംഗതയോടെ പിന്നിൽ ഉപേക്ഷിച്ചിരിക്കുന്നു; അല്ലെങ്കിൽ അവയെയെല്ലാം നമ്മിൽ നിന്ന് എടുത്തുമാറ്റിയിരിക്കുന്നു .ഈ പിന്തള്ളൽ ,എടുത്തുമാറ്റൽ ജപമാലയിൽ ഗുരു ഒതുക്കിയിരിക്കുന്നു.

ഗുരുവിൻ്റെ ദൈവത്തെക്കൂടി അറിഞ്ഞാലേ ഈ മതാത്മകതയുടെ അർത്ഥം പൂർണമാകൂ. ഗുരു ദൈവത്തെ തന്നിൽതന്നെ കണ്ടെത്താനാണ് ശ്രമിച്ചത്. ദൈവം അദൃശ്യതയാണ്. ആ അദൃശ്യതയെ  തേടുന്നതാണ് നാം കാണുന്നത്.

"കാണുന്ന കണ്ണിനൊരു ദണ്ഡവുമില്ല കണ്ടെൻ 

പ്രാണൻ വെടിഞ്ഞിടുകിലെന്തിന് പിന്നെയെല്ലാം.

കാണും നിറം തരമിതൊക്കയഴിഞ്ഞെഴും നിൻ 

ചേണുറ്റ ചെങ്കഴലു തന്നു ജയിക്ക ശംഭോ!"

(ഇന്ദ്രിയവൈരാഗ്യം)

എന്തു കണ്ടാലും, നാം ഒരിക്കൽ അതെല്ലാം മറക്കണം .കണ്ണിന് ഒരു ദണ്ഡവുമില്ല. കണ്ണ് അതിൻ്റെ ജോലി ചെയ്യുന്നുവെന്നേയുള്ളു. ഇന്ദ്രിയങ്ങളിലൂടെ എന്തെല്ലാം നേടിയാലും അതൊക്കെ ഉപേക്ഷിക്കേണ്ടിവരും. നിറവും തരവുമെല്ലാം നശിക്കാനുള്ളതാണ്. കാണുന്നതിനും അപ്പുറമാണ് ദൈവികത എന്ന് ധ്വനിപ്പിക്കുകയാണ് .നമ്മുടെ തന്നെ ദൈവികത നമ്മളിൽ മറഞ്ഞിരിക്കുകയാണ്. അത് കാണാനാണ് മതം വേണ്ടത്.

നാം സൃഷ്ടിയും സ്രഷ്ടാവുമാണ്. സൃഷ്ടിജാലവുമാണ്. സൃഷ്ടിക്കുള്ള സാമഗ്രിയാണ് .ദൈവം സൃഷ്ടിയാണ്, സ്രഷ്ടാവാണ്, സൃഷ്ടിജാലമാണ്, സൃഷ്ടിക്കുള്ള സാമഗ്രിയാണ്. ദൈവത്തിൻ്റെ സൃഷ്ടിയായ നാം ദൈവമാകുന്നതങ്ങനെയാണ്.നാം തന്നെ സ്രഷ്ടാവാണ് .മറ്റൊരു ജീവനെ സൃഷ്ടിക്കുക മാത്രമല്ല, എണ്ണമറ്റ സർഗപ്രക്രിയകളിലൂടെ നാം പലതിനെയും സൃഷ്ടിക്കുന്നു. സൃഷ്ടിജാലവും ദൈവികമാണല്ലോ. നമ്മുടെ സൃഷ്ടികളെല്ലാം ദൈവികമാണ്. സൃഷ്ടിക്കുള്ള സാമഗ്രികളായ പ്രകൃതിയും ഭാവനയും മറ്റു വസ്തുക്കളുമെല്ലാം ഒരു ചങ്ങലയിലെന്ന പോലെ കോർക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. അപ്പോൾ ദൈവികത കുറേക്കൂടി അടുത്തുവരുന്നു. നാം സ്വയം മലിനപ്പെടുത്തുന്ന സ്വഭാവമുള്ളവരാകയാൽ ,ഓരോ നിമിഷവും ജാഗ്രത പാലിച്ചുകൊണ്ട് ദൈവികത നേടണം.പ്രവൃത്തിയിലും ചിന്തയിലും ശുദ്ധത നേടിയാലേ ദൈവത്തിലേക്കെത്താനാവൂ. അവിടെയാണല്ലോ ജീവന്മുക്താവസ്ഥ .അതുകൊണ്ട് ദൈവത്തെ അറിയാനായി കൂടുതൽ ശുദ്ധത കൈവരിക്കേണ്ടതുണ്ട്. ദൈവത്തെ അപകീർത്തിപ്പെടുത്തരുത്, ചീത്തയാക്കരുത് .അപ്പോൾ ആ ദൈവം ചീത്ത പ്രവൃത്തികൾ ചെയ്യാൻ കൂട്ടുനിൽക്കും .ഇതിനെ പ്രതിരോധിക്കുമ്പോഴാണ് ഗുരുവിൻ്റെ ദൈവം തെളിഞ്ഞു വരുന്നത്.

• 
  

• ---