Followers

Saturday, April 27, 2019

ആശയത്തുറുങ്കുകൾ ഭേദിക്കുന്ന എഴുത്തുകാരൻ



എം കെ ഹരികുമാറുമായി അഭിമുഖം:
 അജയൻ പനയറ*
ജീവിതം ഒരേസമയം നിർമാണവും നിരാസവുമാണ്‌; സാഹിത്യവും പറഞ്ഞുകേട്ട മൊഴിവഴക്കങ്ങളെയതിലംഘിക്കുമ്പോഴാണ്‌ എഴുത്ത്‌ നവീനമാകുക. 'പുതമേ പുൽകുക' എന്ന കവിവിളി ജീവിതമെന്ന നിത്യനൂതനതയുടേതാകുന്നു. എഴുതിയ കൃതി വായിക്കപ്പെടേണ്ടതും സിദ്ധാന്തങ്ങളുടെ കണ്ണടയിലൂടെയല്ല. സ്വന്തം ഉൾക്കണ്ണിന്റെ തെളിമയിലൂടെ എഴുതുകയും വായിക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോഴാണ്‌ കൃതി നവീനമാകുന്നത്‌.

എഴുത്ത്‌ കേവലം കൈവേലയല്ല. അതിൽ ജീവിതത്തിന്റെ സങ്കീർണതയും സാരള്യവും സമ്മേളിക്കണം. കടലിൽ ഉപ്പുപോലെ അസ്തിത്വത്തിന്റെ അജ്ഞേയതകളെക്കുറിച്ചുള്ള അന്വേഷണവും ലാവണ്യത്തിന്റെ അപാരതകൾ തേടിയുള്ള സഞ്ചാരവും എഴുത്തിനെ സർഗാത്മകമാക്കുന്നു. ഒറ്റക്കണ്ണടയിലൂടെ എല്ലാം വായിക്കുകയും കാണുകയും ചെയ്യുന്നവരുടെ കാലത്ത്‌ ഓരോ എഴുത്തും വായനയും ഓരോ കാഴ്ചയായി മാറുന്ന അതീത രസതന്ത്രത്തിന്റെ കളയാണ്‌, കാലം ആവശ്യപ്പെടുന്നത്‌.
പുതിയ ഭാഷയും ദാർശനികവ്യവഹാരങ്ങളുമായി 1982 മുതൽ നമ്മുടെ എഴുത്തിടത്തിൽ  ഒരെഴുത്തുകാരനുണ്ട്‌. ആൾക്കൂട്ടത്തിൽ ആരവങ്ങൾ അകമ്പടി സേവിക്കാനില്ലെങ്കിലും ഈ മനുഷ്യൻ എഴുതുന്നു; പറയുന്നു; ചിന്തിക്കുന്നു; വായിച്ചുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു. 1982 ൽ എഴുതിത്തുടങ്ങിയ എം.കെ. ഹരികുമാർ എന്ന കൂത്താട്ടുകുളത്തുകാരൻ ഒറ്റയാനായത്‌ യാദൃശ്ചികമല്ല. മീനച്ചിലാറിന്റെ എക്കൽ വീണ ഈ ഭൂമിയിലാണ്‌ 'ധിക്കാരിയുടെ കാതൽ' പൂതലിക്കാതെ സി.ജെ. എന്ന മറുപ്പാടുള്ള ഒറ്റയാൻ പിറന്നത്‌. ചോദ്യം ചെയ്യാനാകാതെ മതഘടനയുടെ മതിൽക്കെട്ടുകൾ നിയമപോരാട്ടത്തിലൂടെ തകർത്തെറിഞ്ഞ മേരി റോയിയുടെ നാടാണ്‌ കൂത്താട്ടുകുളം. അഭിനയകലയിലെ നടരാജ പൗരുഷമായ തിലകപ്പെരുന്തച്ചനും കൂത്താട്ടുകുളത്തിനു സ്വന്തം ഏറെയകലെയല്ലാതെ, അന്തർജനങ്ങളുടെ അന്തർഗതങ്ങൾ ചാർത്തിയ ലളിതാംബിക അന്തർജനവുമുണ്ട്‌.

ഈ പാരമ്പര്യത്തിലാണ്‌ എം.കെ. ഹരികുമാറിന്റെയും നില. എം.എ. കാലത്തെഴുതിയ 'ആത്മായനങ്ങളുടെ ഖസാക്ക്‌' ഒരു പുസ്തകം അർഹിച്ച ഏറ്റവും മൗലികമായ വായനയായിരുന്നു. വാക്കും വസ്തുവും എഴുത്തുകാരനും എഴുത്തിടവും ഒന്നാകുന്ന 'നവാദ്വൈത'ത്തിന്റെ ദർശനം മലയാളി രുചിച്ചതും ഈ മനുഷ്യന്റെ എഴുത്തിലൂടെയാണ്‌. മലയാള നോവലിൽ പുതിയ അനുഭവാകാശമായി പിറന്നുവീണ നോവലുകളാണ്‌ 'വാൻഗോഗിന്‌, ശ്രീനാരായണായ, ജലഛായ' എന്നിവ. നോവൽ പൊഴിഞ്ഞുപോകുന്ന 'മീശ' പോലെ ക്ഷണിക പ്രതികരണങ്ങളുടെ ഈയാമ്പാറ്റകളാകുമ്പോൾ സർഗാത്മാകതയുടെ പക്വതപുലർത്തുന്ന നോവലുകളാണിത്‌.
എഴുത്തിനെക്കുറിച്ചും സ്വന്തം രചനാലോകത്തെക്കുറിച്ചും പറയുന്നതിനേക്കാൾ, ജീവിതത്തിന്റെ ഉപപ്രദേശങ്ങളെക്കുറിച്ച്‌ പറയാനും ചിന്തിക്കാനുമാണ്‌ ഈ മനുഷ്യന്‌ ഇഷ്ടം. കാരണം എഴുത്തും ജീവിതവും പേനയുന്തലല്ലെന്നും, വിചാരങ്ങളുടെയും ചിന്തയുടെയും വിളഭൂമിയാണെന്നും കരുതുന്നു, എം.കെ. ഹരികുമാർ.
ജീവിതം എന്നതിന്‌ ഉത്തരം പലതാകാം.
എം.കെ: എഴുതിയപ്പോഴാണ്‌ ഞാൻ എങ്ങനെയാണ്‌ ജീവിച്ചതു എന്നു മനസിലാക്കിയത്‌. എനിക്ക്‌ എന്നെക്കുറിച്ച്‌ വലിയ അറിവില്ലായിരുന്നു. ഒരു പിടികിട്ടാത്ത, വഴുതിപ്പോകുന്ന സ്വഭാവം എന്നിലുണ്ട്‌. അതിനെ തോൽപ്പിച്ചതു എഴുതിയപ്പോഴാണ്‌. കാരണം എഴുതിയത്‌ സ്ഥിരമായിരിക്കുന്നു.
ജീവിതവും എഴുത്തും രണ്ടാമതാകുന്ന അദ്വൈതമാണ്‌ ഈ വാക്കുകളിൽ തെളിയുന്നത്‌. ജീവിതം മടുപ്പിക്കും. മടുപ്പില്ലാതെ ജീവിക്കുവാൻ കഴിയുമ്പോഴാണ്‌ ജീവിതം ഒഴുകിപ്പരക്കുന്നത്‌.
എം.കെ: എപ്പോഴും മടുപ്പുണ്ട്‌. മടുപ്പിനെതിരെയുള്ള യുദ്ധമെന്നത്‌ സർഗാത്മകമാകുകയാണ്‌. എഴുത്ത്‌ മടുപ്പില്ലെന്നു സ്ഥാപിക്കാനുള്ള യത്നമാണ്‌.
എഴുത്ത്‌ ജീവിതത്തിന്റെ സജീവതയും സഫലതയുമായെണ്ണുന്ന ഈ എഴുത്തുകാരൻ മരണത്തെക്കുറിച്ച്‌ സവിശേഷമായ ഒരു ഉപദർശനം മുന്നോട്ടുവയ്ക്കുന്നു.

മരണം
എം.കെ: ജീവിതത്തിനുള്ളിൽ നിരവധി മരണങ്ങളെ കണ്ടുകഴിഞ്ഞു. ജീവിതം ബോണസാണ്‌. മുടക്കുമുതൽ എന്നേ കിട്ടിയതാണ്‌. മരണത്തിനും അപ്പുറത്തുള്ള ജീവിതമാണ്‌ ചിലപ്പോഴൊക്കെ ജീവിച്ചതു. എന്നാൽ മരണമില്ല. ഭൗതികമരണം കഴിഞ്ഞാലും മനുഷ്യർ ജീവിക്കും. അതവരുടെ മരണത്തിന്റെ ജീവിതമാണ്‌. എന്നാൽ മരണമില്ല. ഭൗതികമരണം കഴിഞ്ഞാലും മനുഷ്യന്‌ ജീവിക്കാം. അതവരുടെ മരണത്തിന്റെ ജീവിതമാണ്‌. മൃതിക്ക്‌ ഒരു ജീവിതമുണ്ട്‌. അത്‌ മൃതരായവർക്കുള്ളതാണ്‌.

മരിച്ചാലും മരിക്കുന്നില്ല മനുഷ്യൻ എന്നാണ്‌ എം.കീയുടെ ദർശനം. മൃതിക്കും ജീവിതമുണ്ട്‌ എന്നത്‌ ഭാരതീയമായ ദർശനത്തിന്റെ മറുപുറം കണ്ടവന്റെ ഉന്നത വിചാരമാണ്‌, ബോധമാണ്‌.
അജയൻ പനയറ: മരണം പോലെ ജീവിതത്തിൽ പ്രധാനമാണല്ലോ പ്രണയവും. പ്രണയത്തെ താങ്കളെങ്ങനെയാണ്‌ തിരിച്ചറിയുന്നത്‌?
എം.കെ: പ്രണയം എപ്പോഴുമുണ്ട്‌. പ്രണയം ഇല്ലാതാകൽ മരണം പോലെയാണ്‌. അവയവങ്ങൾ നഷ്ടപ്പെടുന്നതുപോലെയാണ്‌. പ്രണയം കുറെക്കഴിയുമ്പോൾ ഒന്നും വിനിമയം ചെയ്യാനാകാത്തവിധം സ്തംഭിക്കും. അതാണ്‌ അപകടമേഖല. അതൊരു ഗുഹയാണ്‌. എങ്കിൽ, വായു കിട്ടാത്ത അറയാണ്‌, വിനിമയം നഷ്ടപ്പെടുന്ന അവസ്ഥ. വിനിമയരാഹിത്യം പ്രണയരാഹിത്യമാണ്‌.
അജയൻ: അപ്പോഴാണോ കാമുകൻ കാമുകിയെ/കാമുകി കാമുകനെ കൊല്ലേണ്ടിവരുന്നത്‌.
എം.കെ: പ്രണയിക്കുന്നവർക്ക്‌ പ്രണയത്തെ കൊല്ലാനുള്ള അഗാധമായ ഒരു വാസനയുണ്ട്‌. അതിലേക്ക്‌ ഒരാൾ ചെന്നെത്തുന്നത്‌ ആത്മഹത്യാപരമാണ്‌.
അജയൻ: പ്രണയത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനശ്രുതി രതിയാണല്ലോ. രതിയില്ലാതെ പ്രണയമില്ല. ആ രതി ശാരീരികമാകാം, അല്ലാതെയുമാകാം. എന്നാൽ ഇന്ന്‌ ഏറെ തെറ്റിദ്ധരിക്കപ്പെടുന്ന ഒരു പരികൾപനയാണത്‌. എന്താണ്‌ രതിയെക്കുറിച്ച്‌ താങ്കളുടെ സങ്കൽപം?
എം.കെ: രതി സ്വച്ഛന്ദസൗന്ദര്യമാണ്‌. അതൊരു സിദ്ധിയാണ്‌. അവിടെ കുശുമ്പും അസൂയയുമില്ല. ശരീരമുള്ളപ്പോഴുള്ള രതിയാണ്‌ പ്രധാനം. മരിച്ചവർക്ക്‌ രതിയുണ്ടെങ്കിലും നമ്മൾ അറിയുന്നില്ല.
സ്നേഹത്തെക്കുറിച്ച്‌ ഈ മനുഷ്യന്‌ ചിലത്‌ പറയാനുണ്ട്‌. സ്നേഹത്തെക്കുറിച്ച്‌ പറഞ്ഞുകേട്ടതിൽ നിന്നൊക്കെ വേറിട്ട്‌, ലളിതമായ ഒന്നാണ്‌ ഹരികുമാറിന്‌ സ്നേഹം.
എം.കെ: സ്നേഹം ഒരു നിശ്ശബ്ദമായ ബന്ധമാണ്‌. സ്നേഹിക്കുന്നവർ വഞ്ചിക്കാറില്ല. സ്നേഹം ഒരു പശയാണ്‌. അതിൽ ഒട്ടണം.
പരസ്പരം ഒട്ടിപ്പിടുത്തത്തിന്റെ പശിമയാണ്‌ സ്നേഹത്തെ കാലാതിവർത്തിയാക്കുന്നത്‌ എന്ന്‌ വിശ്വസിക്കുകയാണ്‌ എം.കെ. ഹരികുമാർ. 
സ്നേഹത്തിന്റെയും പ്രണയത്തിന്റെയും അടയാളമാണല്ലോ, ചുംബനം. തെരുവിൽ ചുംബനമത്സരങ്ങൾ നടന്ന നാട്ടിൽ ചുംബനത്തെ ഈ എഴുത്തുകാരൻ അടയാളപ്പെടുത്തുന്നത്‌ ഇങ്ങനെ:
എം.കെ: ഒരു ആണ്‌ കാമുകിയെ ചുംബിക്കുമ്പോൾ ലോകം അവിടേയ്ക്ക്‌ വരാതെ നോക്കണം. അതൊരു സ്വാതന്ത്ര്യ പ്രഖ്യാപനവും ജീവിതവുമാണ്‌. ഏറ്റവും ശ്രേഷ്ഠമായ ജീവിതം ചുംബനത്തിലുണ്ട്‌.
ചുംബനം സ്വകാര്യതയുടെ സൗന്ദര്യനിമിഷമായും ജീവിതത്തിന്റെ ശ്രേഷ്ഠതയായും കരുതുമ്പോഴാണ്‌ അതിന്‌ പ്രായം കൂടുന്നതെന്നാണ്‌ ഈ ചിന്ത തെളിയിക്കുന്നത്‌.
അജയൻ: ജീവിതത്തിൽ ഏറെ വായിക്കുന്നയാളാണ്‌ താങ്കൾ. വായന താങ്കൾക്ക്‌ എന്താണ്‌?
എം.കെ: അഗാധമായി തപസിലെന്നപോലെ വായിക്കണം. ഓരോ വായനയും ഓരോ ജന്മം കടക്കലാണ്‌.

അജയൻ: അക്ഷരജാലകത്തിലൂടെ പ്രശസ്തരും അപ്രശസ്തരുമായ ഒട്ടേറെ എഴുത്തുകാരെ അങ്ങ്‌ പരിചയപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്‌. വായിച്ച എഴുത്തുകാരിൽ ഏറ്റവും പ്രിയപ്പെട്ട എഴുത്തുകാരൻ?
എം.കെ: ഹെന്റി ഡേവിഡ്‌ തോറോ. തോറോ ദൈവത്തിന്റെ പ്രത്യേക വരദാനമാണ്‌. ഇതുവരെയുള്ളതിൽവച്ച്‌ ഏറ്റവും വലിയ മനസ്‌ ഞാൻ കണ്ടത്‌ തോറോയിലാണ്‌. മൃഗങ്ങൾ, ശബ്ദങ്ങൾ, കാട്‌, നിശബ്ദത, വായന, ചെടികൾ, ചരിത്രം, ഭൂമിശാസ്ത്രം, പര്യടനം തുടങ്ങി എല്ലാറ്റിലേക്കും ഒരുപോലെ സഞ്ചരിച്ച മനസ്‌. ഷേക്സ്പിയർ വലിയ മനസിനുടമയാണെങ്കിലും തോറോയാണ്‌ എനിക്ക്‌ പ്രിയങ്കരൻ. ഷേക്സ്പിയർക്ക്‌ മനഃശാസ്ത്രപരമായ അറിവാണ്‌ കൂടുതൽ. അദ്ദേഹത്തിന്റെ മുന്നിൽ പ്രകൃതിയില്ല.
അജയൻ: ജ്ഞാനത്തിന്റെ ബഹുസ്വരതയിലാണ്‌ എം.കെ. ഹരികുമാറിന്റെ രചനാലോകം നിലകൊള്ളുന്നത്‌. ജ്ഞാനം എന്ന സത്തയെ താങ്കൾ എങ്ങനെ കാണുന്നു.
എം.കെ: ജ്ഞാനത്തിനു സ്വതന്ത്രമായി മനസിനെ വിടണം. വിടുതലാണ്‌ 
ജ്ഞാനത്തിലേക്കുള്ളവഴി. എല്ലാ ബന്ധങ്ങളും ജ്ഞാനത്തിനു തടസമായേക്കാം.
എം.കെ. ഹരികുമാറിന്റെ ജീവിതത്തിൽ ആത്മീയതയുടെ അടിയടരുകൾ കാണാം. എഴുത്തിലൂടെ അദ്ദേഹം തേടുന്നതും സവിശേഷമായ ഒരു ആത്മീയതയാണ്‌. ആ ആത്മീയത കമ്പോളയുക്തിയുടെ ആത്മീയതയല്ല. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ആത്മീയതയെക്കുറിച്ചുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ വിചാരങ്ങൾ സവിശേഷ ശ്രദ്ധയർഹിക്കുന്നു.
എം.കെ: ഒരു ശലഭത്തിന്റെ ആത്മീയ ഔന്നത്യം മനുഷ്യനില്ല. മനുഷ്യർ ആത്മീയതയെ ഒരു ദ്വീപായിക്കണ്ട്‌ അവിടെയെത്താൻ പരിശീലിക്കുകയാണ്‌. പ്രകൃതിയിലെ ചെടികളും പക്ഷികളും ആത്മീയതയെ സ്വാഭാവികമായ ഭൗതികതയായി അനുഭവിക്കുന്നു.
സാമൂഹികജീവിതത്തിലെ അനിവാര്യതയായ രാഷ്ട്രീയത്തെക്കുറിച്ചും ഈ എഴുത്തുകാരൻ ചിന്തിക്കുന്നുണ്ട്‌. അതിങ്ങനെയാണ്‌.
എം.കെ.: രാഷ്ട്രീയം ഉന്നതമായ വ്യവഹാരമാണ്‌. പക്ഷേ, രാഷ്ട്രീയക്കാർ സ്വന്തമായി സ്വത്ത്‌ സമ്പാദിക്കരുത്‌. ആർഭാടം ഉപേക്ഷിക്കണം. ബുദ്ധൻ ബുദ്ധനാകുന്നത്‌ ആ ജീവിതം കൊണ്ടുകൂടിയാണ്‌.
മലയാള നോവൽ സാഹിത്യത്തിൽ സ്വന്തം ദർശനം വിളക്കിച്ചേർത്ത നോവൽത്രയത്തിന്റെ കർത്താവാണ്‌ ഹരികുമാർ. ആ നോവലുകളെക്കുറിച്ച്‌ അദ്ദേഹം പറയുന്നു.
എം.കെ: സർഗാത്മകകൃതികളിലേക്ക്‌ കടന്നത്‌ എന്നിലെ ആന്തരിക നിർബന്ധം കൊണ്ടാണ്‌. എന്റെ നോവൽത്രയം - ജലഛായ, ശ്രീനാരായണായ, വാൻഗോഗിന്‌ ഇവ ഒരു അത്ഭുതം തന്നെയായി എനിക്കു തോന്നുന്നു. മലയാള ഭാവനയ്ക്ക്‌ അജ്ഞാതമായ ലോകങ്ങളാണ്‌ അതിലുള്ളത്‌. ജലഛായ നൂറുവർഷം കഴിഞ്ഞാലും മലയാളത്തിൽ സാഹിത്യപര്യവേഷണത്തിനുള്ള അത്ഭുതദേശമായി നിലനിൽക്കും. ശ്രീനാരായണായ സാഹിത്യരചനയുടെ പാരമ്യമാണ്‌. സാഹിത്യത്തിന്‌ ഇതിനപ്പുറം പോകാൻ സാധിക്കില്ല. ലോകത്തിലെ ഏത്‌ എഴുത്തുകാരന്റെ കൃതിയോടും ഇത്‌ മത്സരിക്കും, വിജയിക്കും.
വാൻഗോഗിന്‌ - ചിത്രകലയുടെയും ആത്മീയതയുടെയും ഏറ്റവും ആഴത്തിലുള്ള വായന ആവശ്യപ്പെടുന്ന കൃതിയാണ്‌. ഇതുവരെ കാണാത്ത വാൻഗോഗ്‌ എന്ന കലാകാരനെയാണ്‌ അതിൽ ആവിഷ്കരിക്കുന്നത്‌.
ഈ മൂന്നു നോവലിലും ഉള്ളത്‌ എന്റേതന്നെ ദർശനമാണ്‌.
ആത്മായനങ്ങളുടെ ഖസാക്കും നവാദ്വൈതവും
ആദ്യപുസ്തകമാണെങ്കിലും ആത്മായനങ്ങളെ ജയിക്കാൻ ഇപ്പോഴും കഴിയുന്നില്ല. മലയാള വിമർശന പാരമ്പര്യത്തെയാകെ തള്ളിക്കളഞ്ഞുകൊണ്ട്‌ വൈയക്തികകലയെ ആഘോഷമാക്കാൻ എനിക്ക്‌ അതിലൂടെ കഴിഞ്ഞു. മലയാളത്തിലെ ആദ്യത്തെ വിമർശക കലാസൃഷ്ടി ആത്മായനങ്ങളുടെ ഖസാക്ക്‌ ആണ്‌ എന്നു ഞാൻ വിശ്വസിക്കുന്നു.
ഞാൻ ദൈവത്തെ വിളിക്കാറുണ്ട്‌. എന്റെ ജഡതയെ അത്‌ സചേതനമാക്കുന്നു. 2010ൽ മൂകാംബികയിലും കുടജാദ്രിയിലും പോയിവന്നശേഷമാണ്‌ എനിക്ക്‌ നവാദ്വൈത ദർശനം കിട്ടിയത്‌ എന്നത്‌ സത്യമാണ്‌. അതുവരെ നവാദ്വൈതത്തെക്കുറിച്ച്‌ അവ്യക്തമായ ധാരണയായിരുന്നു.
എം.കെ. ഹരികുമാർ വിശ്രമിക്കുകയല്ല. ഒരു നോവലും ഉപനിഷത്തിനെ കേന്ദ്രീകരിച്ചുള്ള ഒരു ദീർഘകാവ്യവും ഇപ്പോൾ ഉള്ളിൽ വഹിക്കുകയാണ്‌.
അവാർഡുകളെക്കാൾ തന്നെയറിഞ്ഞ്‌ വായിക്കുന്ന നൂറ്‌ വായനക്കാരാണ്‌ വലുതെന്ന്‌ വിശ്വസിക്കുന്നയാളാണ്‌ ഈ എഴുത്തുകാരൻ. ഭാഷയിൽ ജീവിക്കാനാഗ്രഹിക്കുന്ന ഈ മലയാളിക്ക്‌ ഭാഷതന്നെയാണ്‌ ജീവിതം. ഭാഷകൊണ്ട്‌ തന്നെത്തന്നെ അന്വേഷിക്കാനും കണ്ടെത്താനും ശ്രമിക്കുകയാണ്‌ ഈ കൂത്താട്ടുകുളംകാരൻ. 
ഹരികുമാറിന്റെ എഴുത്തുലോകം വിസ്തൃതവും വിപുലവുമാണ്‌. 24 കൃതികൾ ഹരികുമാർ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്‌. ഓരോന്നും മറ്റൊന്നിൽ നിന്ന്‌ വ്യത്യസ്തമാകുന്നു. ഓരോ കൃതിയിലും സവിശേഷമായ ഒരു ദർശനം അവതരിപ്പിക്കാനും ഹരികുമാർ ശ്രദ്ധിക്കുന്നു. തന്റെ നോവലുകളിലൂടെ നോവൽ എന്ന കലയുടെ അത്ഭുതകരമായ വഴികളിലൂടെ സഞ്ചരിക്കാനാണ്‌ ഈ എഴുത്തുകാരൻ ശ്രദ്ധിച്ചതു. സ്യൂഡോറിയലിസത്തെ - അവാസ്തവ യാഥാർത്ഥ്യത്തെ - വ്യാജയാഥാർത്ഥ്യത്തെ - നോവലിന്റെ 'നിൽപുതറയായി' അവതരിപ്പിക്കാൻ കഴിഞ്ഞൂ അദ്ദേഹത്തിന്‌. യാഥാർത്ഥ്യം തന്നെ വ്യാജമാകുകയും അത്‌ യാഥാർത്ഥ്യമായിത്തന്നെ പരിഗണിക്കുകയും ചെയ്യേണ്ടിവരുന്ന കലാപരമായ ദുരൂഹതാസൗന്ദര്യമാണ്‌ നോവലുകളിൽ അദ്ദേഹം തേടിയത്‌.
ഇന്ന്‌ ഉത്തരാധുനികതയുടെ പേരിൽ ഒട്ടേറെ എഴുത്തുകളും വായനകളും കളം നിറഞ്ഞാടുമ്പോൾ നാം ഓർക്കുക: മലയാളത്തിൽ ആദ്യമായി 'ഉത്തര-ഉത്തരാധുനികത' എന്ന പുസ്തകമെഴുതിക്കൊണ്ട്‌ ആ ദർശനം അവതരിപ്പിച്ചതു ഹരികുമാറാണ്‌.
ഉത്തരാധുനിക വിമർശകരും ചിന്തകരുമായ ഇഷെൽമാൻ, അലൻ കിർബി, നിക്കോള  ബോറിയ എന്നിവരെ അഭിമുഖത്തിലൂടെ പരിചയപ്പെടുത്തിയതും എം.കെ. ഹരികുമാറാണ്‌.
അക്ഷരജാലകം എന്ന പംക്തിക്ക്‌ ഇരുപത്‌ വയസാകുകയാണ്‌. ഇരുപതുവർഷങ്ങളായി സാഹിത്യവും ചിന്താഭേദങ്ങളുംകൊണ്ട്‌ മലയാളിയെ പുതുക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്‌ ഈ എഴുത്തുകാരൻ. അക്ഷരജാലകം എങ്ങനെയാണ്‌ വായനക്കാർ സ്വീകരിച്ചതെന്ന്‌ ഹരികുമാർ തന്നെ പറയുന്നതു കേൾക്കുക:
"അക്ഷരജാലകം വായിച്ച്‌ അത്യാവേശത്തോടെ വിളിച്ച ധാരാളം വായനക്കാരുണ്ട്‌. വായനക്കാരുടെ സ്നേഹം ആ പംക്തിയിലൂടെ പൂർണമായും എനിക്ക്‌ കിട്ടുകയായിരുന്നു. ഒരിക്കൽ ബാംഗ്ലൂരിൽ ചെന്നപ്പോൾ അക്ഷരജാലകത്തിന്റെ കട്ടിംഗുകളുമായി ഒരു സുഹൃത്ത്‌ കാണാൻ വന്നു. അക്ഷരജാലകം വായിക്കാൻ വേണ്ടി മാത്രമാണ്‌ വാരിക വാങ്ങുന്നതെന്ന്‌ പറഞ്ഞ ധാരാളം പേരുണ്ട്‌. അക്ഷരജാലകത്തിൽ എന്താണ്‌ എഴുതിയിട്ടുള്ളതെന്ന്‌ പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്നതിനുമുമ്പേ വിളിച്ചുചോദിച്ചവരുമുണ്ട്‌.
എം.കെ. ഹരികുമാർ എന്ന നിരൂപകനെ, വായനക്കാരനെ, എഴുത്തുകാരനെ മലയാളത്തിലെ വലിയ പ്രതിഭകൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്‌. വീണപൂവിലെ പൂവ്‌ പ്രതീകമല്ല, പൂവുതന്നെയാണെന്ന എം.കീയുടെ നിലപാടുകളെ ഗൗരവമാർന്ന നിരീക്ഷണമെന്ന്‌ തിരിച്ചറിഞ്ഞത്‌ കെ.പി. അപ്പനാണ്‌. വിമർശനത്തിന്റെ ഭാവി എം.കെ. ഹരികുമാറിനെപ്പോലുള്ളവരിലാണ്‌ എന്ന്‌ പറഞ്ഞത്‌ സുകുമാർ അഴീക്കോടാണ്‌. എം.കെ. ഹരികുമാറിന്റെ നവാദ്വൈതവും ശങ്കരാചാര്യരുടെ അദ്വൈത്വവും ഭിന്നദർശനങ്ങളാണെന്ന്‌ അംഗീകരിച്ചൂ ചാത്തനാത്ത്‌ അച്യുതനുണ്ണി.
ഇങ്ങനെയൊക്കെ പറയപ്പെടുന്നതിനു പിന്നിൽ എം.കെ. ഹരികുമാർ എന്ന എഴുത്തുകാരന്റെ എഴുത്തുസ്വത്വത്തിന്റെ തനിമയുണ്ട്‌. സ്വന്തം കലയ്ക്ക്‌ ഒരു മാനിഫെസ്റ്റോയുണ്ടെന്ന്‌ പ്രഖ്യാപിച്ചയാളാണ്‌ എം.കെ.  

'എന്റെ മാനിഫെസ്റ്റോ' എന്ന കൃതി ഈ ആത്മബോധത്തിന്റെ പ്രകാശനമാണ്‌. സൂര്യോദയത്തിനു പിന്നിലും സൗന്ദര്യാത്മകതയുടെ മഴവിൽ പ്രപഞ്ചം ദർശിക്കാൻ പോന്നത്ര സൗന്ദര്യബോധമാണ്‌ ഈ എഴുത്തുകാരന്റെ കൈമുതൽ എന്നു പറയാം. 'സൂര്യോദയത്തിന്റെ സൗന്ദര്യശാസ്ത്രം' എന്ന സർഗാത്മകലേഖനം മലയാളത്തിൽ ഒരപൂർവതയാണ്‌. അസാധാരണതയാണ്‌. ഭാഷയാൽ വിളിക്കപ്പെടുന്നവരാണ്‌ എഴുത്തുകാരൻ എന്നു കരുതുന്നതുകൊണ്ടാണ്‌ കലയെക്കുറിച്ച്‌ പറയുമ്പോൾ, ഭാഷയെക്കുറിച്ച്‌ ഇദ്ദേഹം നിരന്തരം പറഞ്ഞു പോകുന്നത്‌. എം.കെ. ഹരികുമാറിന്റെ കലാവിചാരങ്ങൾ ഇങ്ങനെയാണ്‌:
"ഓരോ വസ്തുവിലും ജീവിക്കുകയാണ്‌ കലാകാരന്റെ, എഴുത്തുകാരന്റെ മുഖ്യകർത്തവ്യം. ഭാഷയാണ്‌ ഒരാളുടെ ലോകം ദൃശ്യപ്പെടുത്തുന്നത്‌. മനുഷ്യൻ ഭാഷയാണ്‌. അവൻ എങ്ങനെ ചിന്തിക്കുന്നുവേന്നത്‌ അവന്റെ ഭാഷയാണ്‌ തീരുമാനിക്കുന്നത്‌. ചിലപ്പോൾ അവന്റെ ജ്ഞാനത്തിനപ്പുറം പോകാനും ആ ഭാഷ തയ്യാറാകുന്നു. എഴുത്തുകാരനെ ആന്തരികമായി വിളിക്കുകയാണ്‌ ഭാഷ. ഭാഷകൊണ്ടും ഭാവനകൊണ്ടും ജീവിതത്തിന്റെ വിതാനഭേദങ്ങളെ അളക്കുന്ന ഹരികുമാറിന്റെ ദർശനം നൂറു ചിറകുകളായി, വസന്തങ്ങളായി വിടരുന്നവയും വിഹരിക്കുന്നവയും ആകുന്നു. ഒറ്റയൊറ്റ ചിന്തകളുടെയും ആശയങ്ങളുടെയും സൗന്ദര്യം കൂടിയാകുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ സർഗ്ഗാത്മകതയുടെ ലോകം. അതിനു തെളിവാണ്‌ എം.കെ. ഹരികുമാറിന്റെ ഈ വാചകങ്ങൾ.
* ജലം ഒരു ചാവേറാണ്‌. എവിടെയും എങ്ങനെയും നുഴഞ്ഞു കയറി മരിക്കാൻ തയ്യാർ
* പൂവിന്റെ സൗന്ദര്യം എന്തിനുവേണ്ടിയാണെന്ന്‌ ദൈവം തന്നെ വിശദീകരിക്കേണ്ടിവരും
* എല്ലാ സംഗീതത്തിന്റെയും കരച്ചിലിന്റെയും ആകെത്തുകയായ പൊരുൾ
* രോഗം ഏകാന്തത്തയുടെ മറ്റൊരു ഭാഷയാണ്‌
* എം.ആർ.ബി. വിധവയെ കല്യാണം കഴിച്ചതു ഒരു നാടകം രചിക്കുന്നതുപോലെയാണ്‌
* അറിവിന്റെ തനുവിൽ പദാർത്ഥലോകത്തിന്റെ സപ്തസ്വരങ്ങൾ
* ഓരോ വസ്തുവും ദുഃഖത്തിന്റെ സമുദ്രത്തിലേക്കുള്ള കടത്തുവഞ്ചിയാണ്‌
* മരിക്കുന്നവർ നമ്മുടെ മരണവും കൊണ്ടുപോകുന്നു
* നാം വിശ്വസിച്ചാലും ഇല്ലെങ്കിലും നമ്മുടെ കർമ്മങ്ങളിൽ ദൈവത്തിനു അഹിതമായി എന്തുണ്ട്‌ എന്ന്‌ തിരയാൻ ദൈവം വിധിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു
ഇങ്ങനെ പറയാനേറെയുണ്ട്‌, ചിന്തയുടെ ചിറകുകളിലേറി സഞ്ചരിക്കുന്ന ഈ എഴുത്തുകാരന്‌. 
എഴുത്തും കഴുത്തും, ആൾക്കൂട്ടത്തിനും ആശയങ്ങൾക്കും വൻകിട പ്രസാധകർക്കും മുമ്പിൽ കുനിച്ചുകൊടുക്കുന്നവർക്കിടയിൽ ഇവിടെ ഇങ്ങനെയും ഒരെഴുത്തുകാരൻ ഉണ്ട്‌ എന്ന്‌ ആശ്വസിക്കാനാവുന്നതുതന്നെ എത്ര ആനന്ദകരമാണ്‌.
*published in metro vartha annual, 2018 


ഡോ. അജയൻ പനയറ
തെങ്ങുവിള
പനയറ പി.ഒ.
വർക്കല - 695145

വകുപ്പുമേധാവി, മലയാള വിഭാഗം, ഗവ. കോളേജ്‌, കട്ടപ്പന, ഇടുക്കി-685508

No comments: